Tι ακριβώς σημαίνει «ο καλύτερος μπασίστας/κιθαρίστας κλπ;» στη Metal;
[dropcap size=dropcap]Έ[/dropcap]να αιώνιο ερώτημα/διαμάχη που μάλλον δεν θα απαντηθεί ποτέ στη μουσική μας, είναι να χρίσουμε τους καλύτερους. Δεν θα απαντηθεί ολοκληρωτικά, αν και όλοι έχουμε την άποψη μας και από την δική μου την πλευρά θα θέσω μερικές αρχές.
Καταρχάς, η θέληση να γράψω ένα τέτοιο κείμενο προέκυψε από την εις διπλούν «βράβευση» του Steve Harris ως καλύτερο μπασίστα. Μια από τον συνάδελφο του, Dave Ellefson και μία στις αρχές του έτους, από το κοινό του βρετανικού Metal Hammer.
Είναι ο Harris τελικά ο καλύτερος μπασίστας; Ο Portnoy ο καλύτερος drummer; Ο Santriani καλύτερος κιθαρίστας; Και αφού όλοι αυτοί είναι οι καλύτεροι, αν τους βάλεις, όχι σε ένα live stage, αλλά σε ένα studio, θα βγάλουν ένα αποτέλεσμα που θα ακούγεται;
Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, ο καλύτερος σε κάθε μουσικό όργανο, είναι αυτός που είναι καλός σε πολλούς τομείς και όχι άριστος σε έναν.
Συνεργασία
Η συνεργασία είναι το παν. Φίλε, δεν με νοιάζει το 10λεπτο bass solo σου (Joey ακούς;) όσο και τεχνικό να είναι. ΧΕΣΤΗΚΑ! Έχεις την οξυδέρκεια να περάσεις ωραίες μπασογραμμές (ή έστω και ένα μικρό σόλο) μέσα σε μια καλή σύνθεση; Εκεί είσαι μάγκας. Για αυτό είναι μάγκας και ο Harris. Γιατί αν τον βάλεις δίπλα σε εκατό μπασίστες που θα διαγωνισθούν σε τεχνική, δεν θα έρθει στην πρώτη δεκάδα.
Αν τον βάλεις όμως συνολικά σαν μουσικό, κατουράει τους πάντες. Οι μουσικοί που δεν είναι συνθέτες ή δεν είναι καλοί συνθέτες, μου είναι αδιάφοροι. Και ας παίζουν μπάσο με 17 δάκτυλα ή χρειάζονται 3 κάσες στο drum set τους (πονηροί).
Δεν είναι απαραίτητο να επιμελούνται μόνοι ένα κομμάτι 17 λεπτών με χορωδία, αλλά τουλάχιστον να προσφέρουν ουσιαστικά. Είναι σαν έναν ποδοσφαιριστή να κάνει απίστευτες ντρίπλες στο κέντρο του γηπέδου. Πόση ώρα θα σου πάρει μέχρι να του πετάξεις κανα κέρμα για να πάρει τον κώλο του και να αμυνθεί ή να επιτεθεί. Να προσφέρει στο σύνολο.
Ο Harris έγινε μεγάλος και τρανός λόγω του Dickinson καταρχάς αλλά και της γενικότερης «ομάδας» που είναι οι Maiden (και το ανάποδο για τον Bruce φυσικά). Μια μπάντα είναι ομάδα. Θέλει συνεργασία και αλληλοεπιρροές.
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την απαράμιλλη τεχνική των Malmsteen και Vai στην κιθάρα; Ο περίεργος χαρακτήρας τους όμως, τους οδήγησε στο να μην μας έχουν δώσει αποτελέσματα σύμφωνα με το ταλέντο τους; Μόνο ψήγματα.
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της Metal
[embedvideo id=”nJL-ELn3Jwc” website=”youtube”]Metal VS Jazz
Καλός ή κακώς, αυτά τα είδη μουσικής είναι τόσο ίδια όσο και διαφορετικά. Έχουν απαιτητικό κοινό και πολύ εξελιγμένους μουσικούς. Διαφέρουν στο πως εξελίσσεται το τραγούδι όμως. Στη metal ο τραγουδιστής κάνει το κουμάντο, στην Jazz οι οργανοπαίκτες. Στα δικά μου αυτιά πάντα.
Όταν μιλάμε για άλλα είδη μουσική και κυρίως αυτό της Jazz, σίγουρα καταρρίπτονται αυτά που λέω πιο πάνω. Αλλά ο τίτλος μου είναι ξεκάθαρος. Μιλάω για τη metal μουσική.
Ελιτισμός
Το μέγα πρόβλημα της μουσικής μας. Ξέρω ότι θα με κράξετε, αλλά δεν με νοιάζει. Ο λόγος που τέτοιες συζητήσεις για την «ανάδειξη του καλύτερου», καταλήγουν σε κλοτσοπατινάδες και ποτέ σε μια παραδοχή, είναι ο ελιτισμός που νιώθει ο μέσος μεταλλάς. Που αγαπάει αυτή τη μουσική γιατί τον κάνει να νιώθει ότι ξεφεύγει από τη μάζα και όχι γιατί πραγματικά γουστάρει μια μουσική από 4-5 ιδρωμένους μαλακές σε ένα στούντιο που μιλάνε για πόλεμο, μπίρες και πήδημα, με ξέφρενα solos και κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτός ο τύπος, έχει κολλήσει μερικές ταμπέλες στο μυαλό του που ούτε αυτό, ούτε κανένα άλλο κείμενο δεν θα του τις ξεκολλήσει ποτέ.
Μιας και τον ανέφερα ποιο πάνω. Ο Mike Portnoy μου αρέσει καλύτερα στους Winery Dogs παρά στους Dream Theater. Για έναν βασικό λόγο. Δεν μπορώ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ DREAM THEATER! Είναι ένα μουσικό τσίρκο στα αυτιά μου, που στην αρχή σε εντυπωσιάζει και μετά βαριέσαι.
Αλλά αυτό φυσικά είναι μια απαγορευμένη άποψη. ΣΟΥΤ! Πιπέρι! Στην πυρά! Τι; Δεν σου αρέσει και ο Halford; Εμ τώρα θα φας το ξύλο της χρονιάς σου (ναι δεν μου αρέσει!).
[embedvideo id=”8qzqUikQbKo” website=”youtube”]
Οπότε;
Οπότε μάλλον δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αυτός ο «καλύτερος». Σαν τον Αγ. Βασίλη ένα πράγμα. Υπάρχει στις καρδιές μας και την κόκα κόλα, αλλά μέχρι εκεί. Ναι, μπορείς να ξεχωρίσεις τον παίκτη από τον κουλό. Αλλά υπάρχουν και πολλοί που με δυο ακόρντα και τρεις νότες σου αγγίζουν την καρδιά (Lady In Black – Uriah Heep). Μπορείς να τους βγάλεις εκτός λίστας;
Η μουσική δεν είναι μια κούρα 100 μέτρων που κερδίζει ο πιο γρήγορος. Είναι ένα ράλι Ντακάρ που επιβιώνει ο ικανότερος, ο πιο έξυπνος και αυτός που προσαρμόζεται εύκολα.
Και φυσικά είναι όλα θέμα γούστου. Κόψτε το γαμημένο υφάκι όταν πάτε να «ανακηρύξετε» τον καλύτερο και πείτε μας απλά τη γνώμη σας. Ποιος σας αγγίζει; Απολαύστε τη μουσική god damned!
