Ήταν το Cadillacs and Dinosaurs το καλύτερο arcade;

Το Cadillacs and Dinosaurs μας έφαγε μια μικρή περιουσία στα ουφάδικα, τα πλήκτρα του μας έκαψαν τα δάκτυλα από το button mashing και τελικά καταφέραμε να το τερματίσουμε όταν χρόνια μετά, ανακαλύψαμε τα MAME.

Και είναι αλήθεια αυτό για το δάχτυλο. Το έπαθε ο αδερφός μου. Έπαιζα σε ένα σφαιριστήριο (έτσι τα λέγαμε εμείς) αμέριμνος το Super SideKicks μου (το 1, το ορθόδοξο) και ξαφνικά έρχεται ο μαγουλάς ο μικρός μου αδερφός να μου δείξει τον δείκτη του δεξιού του χεριού. Κόκκινο, σχεδόν ματωμένο. Έγκαυμα… κάποιου βαθμού διαπίστωσε ένας γιατρός αργότερα. Ταλαιπωρήθηκε με κρέμες πάνω από ένα μήνα για να επανέλθει και στο διάστημα αυτό ξεφλούδιζε σαν σαύρα. Κι όλα αυτά γιατί;

Για το άκρως πορωτικό videogame που σε είχε να ρίχνεις μπουνιές, κλοτσιές, κατραπακιές, να πυροβολείς με εξάσφαιρα, με καραμπίνες (shotguns και rifle, που μόλις άδειαζε την χρησιμοποιούσες για ρόπαλο) και ούζι, να μαχαιρώνεις να ρίχνεις χειροβομβίδες, να κρατάς βαρέλια και μαδέρια αλλά και να περνάς πάνω από τους αντιπάλους σου με μια κάντιλακ. Καλά θα μου πεις. Αυτά (ή περίπου αυτά) τα είδαμε και στα Double Dragon, Streets of Rage και The Punisher. Ναι, αλλά είχε εκεί δεινόσαυρους και χασάπηδες δεινοσαύρων που σου λένε FUCK YOU μέσα στη μούρη σου;

Όχι είναι η απάντηση. Οι φονικές και μη politically correct ατάκες, ήταν επίσης σημαντικό μέρος της διασκεδασης.

Η πρώτη γνωριμία

Το Κάντιλακς και Δεινόσαυροι όπως το μεταφράζαμε, το γνώρισα πρώτη φορά ως καρτούν. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν στο JuniorsTv ή στον Ant1 που έπαιζε ψαγμένα παιδικά εκείνη την εποχή, πριν ιδρυθεί στο Star Channel. Δεν είχα ιδέα ότι όλα ξεκίνησαν από ένα comicbook με τίτλο Xenozoic Tales, που είχε κυκλοφορήσει το 1987 και φυσικά αγνοούσα το videogame. Μάλιστα το εν λόγω animation βγήκε για να στηρίξει το game.

Ήμουν τόσο πορωμένος με κάθε είδους ποδοσφαιράκια τότε, που με το που έμπαινα στο σφαιριστήριο, αμέσως κατευθυνόμουν προς τη μεγάλη κονσόλα με το Super SideKicks. Για όσους θυμούνται αυτές τις αίθουσες, πάντα τα καλά games (αυτά που ήξεραν ότι θα μας ρουφήξουν όλο το πορτοφόλια με τα πενηντάρικα) δεν τα είχαν στην απλή μικρή καμπίνα. Αλλά σε μια με ενσωματωμένο κάθισμα για δυο άτομα, βάση για να ακουμπάς τα χέρια σου άνετα ενώ πάιζεις με το μοχλό και μια οθόνη ήταν. Το θέμα είναι ότι σε τέτοιο μηχάνημα είχαν στο συγκεκριμένο μαγαζί και το Cadillacs and Dinosaurs. Το πήρα χαμπάρι μόνο μετά το περιστατικό με τον αδερφό μου. Τόσο κολλημένος ήμουν με την μπάλα.

Επειδή ξέρεις ότι αγαπάμε το vintage gaming, διάβασε κι αυτό: Το απόλυτο αφιέρωμα για το >>Tehkan World Cup<<.

Και η κατρακύλα της τσέπης μου ξεκίνησε. Όταν κατάλαβα ότι το αγαπημένο μου τότε καρτούν είχε δικό του videogame, αλλά κυρίως όταν ένιωσα τα γραφικά και το gameplay, παθιάστηκα μαζί του. Ένα πάθος που μοιράζομαι ακόμα και σήμερα. Όταν νιώθω στα κάτω μου και θέλω να παίξω κάτι που θα με χαλαρώσει, το PS5 απλώς με κοιτάει να ανοίγω τα MAME στο PC και αφού νοσταλγήσω με παλιές παπαρίτσες τύπου Space Invaders, να μπαίνω ξανά στο Cadillacs and Dinosaurs και σε μισή ώρα να το τερματίζω.

Δεινόσαυροι και τσαμπουκάδες

Το συγκεκριμένο arcade εντάσσεται στην κατηγορία side-scrolling beat ’em up και το επίσημο release του ήταν από την Capcom το 1993. Μπορούσαν μέχρι τρεις παίκτες να παίξουν ταυτόχρονα ως team up και είχες να διαλέξεις ανάμεσα από: Έναν ισορροπημένο τσαμπουκά μηχανικό τον Jack Tenrec, μια γυναίκα διπλωμάτη πολύ ευέλικτη και καλή στα κλοτσίδια την Hannah Dundee, έναν επίσης μηχανικό που σαν τεχνική έμοιαζε με τη γυναίκα (ευέλικτος και calf kicker) Mustapha Cairo και τον μυστηριώδη body builder Mess O’Bradovich. Οι τέσσερίς τους αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους κατά των Black Marketeers.

Εγώ πάντα έπαιρνα τον μπρατσαρά στο τέλος και ο αδερφός μου, τον Μουσταφά.

Η ιστορία διαδραματίζεται τον 26ο αιώνα, όπου η εν λόγω συμμορία κυνηγά τους καημένους δεινοσαύρους, σφαγιάζοντας αρκετούς και χρησιμοποιώντας άλλους τόσους για αρρωστημένα πειράματα.

Χοντρέ, άσε κάτω τον δεινόσαυρο!

Συνολικά θα περάσεις από 8 πλούσια στάδια (πίστες), με πολύ πιστολίδι και ξύλο, φοβερά boss όπως τον Vince, έναν μεσαίας ικανότητας μαφιόζο, τον Butcher έναν χοντρό χασάπη (όπως είδαμε πιο πάνω) με δυο σπαθάρες, που όταν δεν σε σφάζει κι εσένα, πηδάει στο σβέρκο σου με την κωλάρα του, έναν τύπο που κινείται πολύ γρήγορα και θες φοβερό συγχρονισμό για να τον πετύχεις, συμμορίες της ερήμου και φυσικά το mega boss, τον τρελό επιστήμονα Fessenden.

Η τελευταία πίστα διαρκεί όσο κράτησε το υπόλοιπο game. Το εργαστήριο του Fessenden. Εκεί καταλαβαίνεις και το masterplan του, όταν αντικρίζεις διάφορες γυάλες με πλάσματα που μοιάζουν με τον Blanka του Street Fighter. Ένα στρατός από υβρίδια ανθρώπων με δεινοσαύρους. Ο ίδιος ο Fessenden, επειδή είναι και ανάπηρος, για να σε αντιμετωπίσει, μεταμορφώνεται σταδιακά σε όλο και μεγαλύτερα πλάσματα-τέρατα (δεν μιλάμε πια για δεινοσαύρους), πράγμα που το έκανε αδύνατο να το τερματίσεις σε μηχάνημα με κέρματα.

Το πλεονέκτημα του παιχνιδιού όμως που το έκανε να διαλύσει τον ανταγωνισμό τότε και μπορείς ακόμα και σήμερα να το παίξεις και πραγματικά να διασκεδάσεις, είναι τα αψεγάδιαστα γραφικά του και το βάθος στην ιστορία του. Ναι, ήταν πολύ καλύτερο και από το Shinobi και το Shadow Dancer με τον σκύλο (το θυμάται κανείς αυτό;)

Εκτός από τα ενδιαφέροντα bossάκια που είπαμε παραπάνω όμως, υπήρχαν οι goons που είχαν διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας. Αν δεν πρόσεχες, μπορούσε εύκολα ένας goon να σε σκοτώσει, ακόμα και στην αρχή. Μάλιστα, κάποια boss όπως ο Vince, εμφανιζόταν σε πολλαπλές εκδοχές ως goon στις τελευταίες πίστες.

Αγαπημένοι μου goons ήταν οι χοντροί που έτρεχαν κατά πάνω σου να σε λιώσουν με τις τεράστιες κοιλιές τους. Ένας μουσάτος με πούρο και ένας ξανθός. Μάλιστα σε κάποια πίστα, ο ένας από αυτούς, έριχνε μπουνίδια σε έναν τεράστιο δεινόσαυρο (μάλλον T-REX) που κοιμόταν και αν κατάφερνε να τον ξυπνήσει, μας γαμούσε όλους.

Φυσικά αυτός ο παράγοντας, οι δεινόσαυροι, ήταν ο καλύτερος απ’όλους (μαζί με την ποικιλία στα όπλα). Υπήρχαν δεινόσαυροι επιθετικοί εξαρχής. Υπήρχαν άλλοι που επιτίθενται μόνο αν τους χτυπούσες εσύ (κατά λάθος από το button mashing) ή κάποιος goon, επίτηδες για να τους εξοργίσει. Ήταν τρομερή αστάθμητη κατάσταση, αφού μπορούσαν να δαγκωσουν και εχθρούς, που κάθε φορά που παίζεις μπορείς να βγάζει και διαφορετικό αποτέλεσμα (εντάξει, σε λεπτομέρειες φυσικά).

Πέρα από την καταιγιστική του δράση όμως, σου έβγαζε και μια αγάπη για το περιβάλλον και τα ζώα, χωρίς μηνύματα in your face, αλλά χτισμένο και δομημένο σωστά.

Να δώσουμε τα εύσημα και στους συνθέτες του score, που σχεδόν πάντα αυτά τα παιχνίδια είχαν καλή μουσική, Isao Abe και Syun Nishigaki

Ποιο ήταν για εσάς το αγαπημένο σας arcade game;