Αυτά που μάθαμε από τον Chandler Bing

Η φαντασίωση του ιδανικού, η ρωγμή στο ασφαλές καταφύγιο της νεανικής μας αθωωότητας…

Κάποτε δεν υπήρχε η αμετροεπής κατανάλωση ευχάριστου content από παντού, οι επιλογές μας ήταν μετρημένες. Εποχές που όταν ένιωθες ότι ήθελες να ξεφύγεις και να βρεις ένα ναρκωτικό υποκατάστατο της πραγματικότητας, κατέφευγες εκεί που ήξερες ότι θα γεμίσεις με καλή διάθεση και αίσθημα ασφάλειας, στιγμές που νιώθαμε ότι η ζωή έχει για όλους και μπορεί και ‘μεις όταν μεγαλώσουμε να έχουμε αυτή την όμορφη, απλή ζωή όπως οι έξι απλοί αυτοί άνθρωποι κάπου στην Νεά Υόρκη.

Η έννοια του binge-watching πολύ προτού καν υπάρξει ήταν για πολλούς από εμάς ένα αδιάφορο βράδυ που γέμιζε το δωμάτιο μας αισιοδοξία και ντυνόταν με το νοσταλγικό αυτό laugh-track, που λειτουργούσε σαν νανούρισμα.

Ένα νανούρισμα που μας μετέφερε στο όνειρο του αστικού ευ ζην που έμοιαζε σαν ρεαλιστικό παραμύθι. Ένα καταφύγιο του φαντασιακού μας ιδανικού που ήταν εκεί για να θωπεύει τις ανησυχίες της καθημερινότητας μας. Διότι κάποιοι απο εμάς δεν ονειρευτήκαμε ποτέ μεγαλεία, πλούτη και ματαιόδοξες δόξες. Οι περισσότεροι βλέπαμε στα Φιλαράκια την ιδανική ζωή. Λίγοι καλοί φίλοι, ρομαντισμός, χιούμορ, εξέλιξη και ανεμελιά.

Με τον ξαφνικό και τόσο μα τόσο άδικο χαμό του Μatthew Perry ήρθε και μια ισχυρή ρωγμή στο καταφύγιο της αθωωότητας μας. Δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο, κάπου στην άκρη θα σκεφτόμαστε τον Matthew Perry και θα έχουμε στο μυαλό μας ότι η ευτυχία είναι ένα τόσο πολύπλοκο πράγμα που καμία αστική ευμάρια δε μπορεί να την διασφαλίσει. Ράγισε η καρδιά μας και μαζί η πραγματικότητα ήρθε να συνθλίψει το ιδεατό.

Chandler Bing, ο χαρακτήρας που αγαπήθηκε περισσότερο.

Μόνο τυχαίο δεν είναι πως ο Chandler ήταν εκείνος που μίλάει πρώτος στην εισαγωγική σκηνή της σειράς αλλά και τελευταίος στο φινάλε αυτής.

Στην θεωρητική μελέτη και προσπάθεια κατανόησης της κωμωδίας ως έννοια υπάρχουν διάφορες εκδοχές αυτής: Physical comedy, μαύρο χιούμορ, παράδοξο, observational, κωμωδία καταστάσεων και τα λοιπά. Η σειρά λίγο πολύ έπαιξε με όλα, αλλά ο ακρογωνιαίος λίθος παρέμενε πάντα το punchline. Ο Chandler ήταν η προσωποποίηση αυτού. Της “ατάκας” δηλαδή. Υπήρξε ο δούρειος ίππος των σεναριογράφων για να δώσουν τα πιο κοφτέρα και έξυπνα αστεία. Γι’αυτό αγαπήθηκε τόσο έντονα και μαζικά διότι αντιπροσωπεύει την πλευρά της κωμωδίας που γαργαλίζει το πνεύμα και το μυαλό μας με την ειρωνία, τον αυτοσαρκασμό και την ατάκα στο φινάλε, που ειδικά ο Έλληνας αγαπάει τόσο πολύ. Αγαπήθηκε γιατί ήταν εύθραυστος, προβληματικός και τα υπερπήδησε με ασπίδα και όπλο του το χιούμορ.

Αναμφίβολα η κινητήριος σεναριακή δύναμη ήταν η Rachel Green. Αν προσπαθήσεις να βρεις έναν “πρωταγωνιστικό” χαρακτήρα σε σειρά με έξι πρωταγωνιστές, για πολλούς λόγους ξεχωρίζει εκείνη. Μας το δείχνουν από τη πρώτη σκηνή κιόλας, η δική της έλευση βάζει μπρος τις εξελίξεις. Ένας βασικός λόγος είναι όμως και η λεγόμενη “εξέλιξη” του χαρακτήρας της που από κακομαθημένη prom Queen καταλήγει να είναι μια ώριμη, δυναμική και ανεξάρτητη ολοκληρωμένη γυναίκα. Από την άλλη παρόμοια πορεία και ίσως πιο αναπάντεχη είχε και ο κύριος Bing. Μια εξέλιξη που θα μπορούσε να συμβέι όμως μόνο με τον ιδανικό συνοδοιπόρο.

Σε αντιδιαστολή με την τοξικότατη και βαθιά προβληματική σχέση του Ross με την Rachel που μονοπώλησε τις πρώτες σεζόν, η σχέση των… Mondler σαν την ιδανική αντίθεση.

Δύο losers και outsiders του έρωτα που μέχρι τη στιγμή στο Λονδίνο είχαν χάσει κάθε ελπίδα για την ερωτική τους ζωή. Η οποία ήταν γεμάτη απογοητεύσεις. Κουβάλουσαν και κοινά συμπλέγματα ζώντας και οι δύο στην σκιά κάποιου που ένωθαν κατώτεροι του. Η Μonica μπροστά στον Ross ανέκαθεν ένιωθε το αδικημένο παιδί της οικογένιας Geller και ο Chandler ως ο πλακατζής ηττοπαθής φίλος, ήταν στη σκιά του γοητευτικού Joey που πάντα κέρδιζε το ομορφότερο κορίτσι. Δύο άνθρωποι τόσο αντίθετοι που το έκανε να μοιάζει τόσο ταιριαστή η συνύπαρξη τους. Ο ένας φοβικός απέναντι στην δέσμευση και ανέμελος στον έλεγχο της ζωής του και εκείνη να θέλει να έχει τον έλεγχο των καταστάσεων και να επιθυμεί ανέκαθεν την δέσμευση και την συντροφικότητα.
Μια τέλεια ισορροποία που βέλτιωσε και τους δύο.

Δύο καλοί φίλοι που συνέχισαν να είναι έτσι και αφότου μπήκε ο έρωτας ανάμεσα τους. Συνέχισαν να κοροιδεύουν ο ένας τον άλλον όπως έκαναν και πριν. Το χιούμορ λειτουργούσε σαν μια δικλίδα ασφαλείας ανάμεσα τους. Σε στιγμές που ήταν πολύ εύκολο να καταλήξουν άσχημα, ο Τσάντλερ ενεργοποιούσε τον αμυντικό του μηχανισμό διώχνοντας την τοξικότητα, με ενα αστείο, ένα πείραγμα, θαρρείς και ήταν ο μόνος στην Γη που διέλυε τις γραμμές αυστηρότητας της Μόνικα τόσο εύκολα.

Μια σχέση που η δυναμική του έρωτα δεν την άλλαξε καθόλου προς το χειρότερο.

Η αντίθετη πορεία προς το τραγικό τέλος.

Ο χαρακτήρας είχε την ακρίβως αντίθετη και ιδανική πορεία από τον άνθρωπο που τον υποδύθηκε.
Είναι γνωστό πως ο Matthew Perry οριακά δεν υποδυόταν αλλά ήταν ο εαυτός του όταν ντυνόταν με τα ρούχα του Chandler και έγραφαν οι κάμερες. Κοιτώντας την σειρά και μετά την πραγματική ζωή δεν μπορέι να μη κυλίσει ένα δάκρυ στην τραγική αυτή ειρωνία που συντελέστηκε. Η ζωή φτιάχνει σενάρια που κάνει και τους πιο δυνατούς συγγραφείς να μοιάζουν ανύμποροι να σκεφτούν τετόιες παράλληλες γραμμές.

Ο Matthew Perry κουβαλούσε πολλούς κοινούς δαίμονες με τον χαρακτήρα του, δε μπόρεσε όμως εκτός σεναρίου να τους αντιμετωπίσει με τον ίδιο πετυχημένο τρόπο. Ίσως δεν βρήκε ποτέ την δική του “Monica”, ποιός ξέρει. Δεν είχε κάποιον σεναριογράφο να τον μεταλλάξει και να πάρει την ζωή στα χέρια του όταν έπρεπε. Γιατί η ζωή δεν είναι σενάριο που το γράφει άλλος και εμείς παίζουμε, είμαστε οι ίδιοι που ορίζουμε την πορεία μας. Το γεγονός ότι ο ηθοποίος και ο χαρακτήρας είχαν τόσα μα τόσα πολλά κοινά αλλά και τόσο αντίθετες πορείες και κατάληξη, απλά ενισχύει με έναν λυρικό και ειρωνικό τρόπο πολυ πιο έντονα τα συναισθήματα της είδησης του χαμού του.

Αυτό που άφησε πίσω του όμως θα συμπορεύεται μαζί μας αιώνια και αυτό δε θα του το παρεί κανείς ποτέ, η παρακαταθήκη του θα είναι για πάντα μέρος του καταφύγιου μας. Μας έμαθε τόσα πολλά μέσα από τον χαρακτήρα αυτόν, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε ο ίδιος ποτέ να γίνει ο ίδιος ένας άλλος Chandler στην δικη του την ζωή. Δεν είναι ότι δεν προσπάθησε όμως.

Αυτή η ρωγμή θα είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι ο Matthew πάλεψε. Δεν τα παράτησε ποτέ, και κατάφερε να υπερνικήσει το σκοτάδι, τα τελευταία χρόνια είχε βγει από αυτό. Αλλά όταν βγήκε από αυτό, στη ζωή που δεν είναι σενάριο, ήρθε το παρελθόν να του χτυπήσει την πόρτα και η μοίρα μαζί με την ταλαιπωρημένη μεταφορικά και κυριολεκτικά καρδιά του να του στερήσουν την δεύτερη ευκαιρία για μια φυσιολογική ζωή.

Και αυτό, η ζοφορέτητα της πραγματικότητας είναι αβάσταχτη να διαχειριστεί κανείς, μαζί με το δικό του τέλος έρχεται και το τέλος της νεανικής μας αθωότητας, τόσο σκληρά και κυνικά, αντίο υπέροχε άνθρωπε.