Την καλύτερη εναρκτήρια σκηνή την έχει το Infinity War

Έχουν περάσει 4 χρόνια και κάτι μήνες από το επικό τέλος του Infinity Saga για την Marvel. Ήταν τόσο καλό όσο κράτησε, έχουμε τόσες θρυλικές αναμνήσεις από γεμάτους κινηματογράφους που μετατρέπονταν σε γήπεδο σε συγκεκριμένες σκηνές (ειδικά στα Infinity War και Endgame) που μας κάνει να μελαγχολούμε από νοσταλγία.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι το γεγονός ότι μεγαλώνω που νιώθω το βάρος στο στομάχι μου όταν διαβάζω για νέα κυκλοφορία super hero movie. Το έχουν ονομάσει Super Fatigue ή Super Hero Fatigue. Με λίγα λόγια… Γκόσαμε ρε παιδιά.

Ίσως είναι και η ποιότητα των ταινιών και των σειρών μετά από αυτό το επικό saga, που στην καλύτερη περίπτωση… είναι μέτριες (ελπίζω ακόμα για τον Daredevil παρά το τραγικό cameo του She Hulk). Δεν τις έχω δει όλες, αλλά ακόμα και το Spider-Man 3 με τόσο πλούσιο καστ, δεν με ενθουσίασε. Πιο πολύ διασκέδασα με το Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings.

Δεν μπορείς να συγκρίνεις καν όλες αυτές τις ταινίες με το έπος (κυρίως του) Infinity War. Πριν μερικές μέρες έβαλα και πάλι Disney Plus με τη νέα προσφορά, κυρίως για να λιώσω X-Files, αλλά μπήκα στον πειρασμό να ταξιδέψω πάλι στην παλιά καλή Marvel.

Όταν έφτασα στο Infinity War, ένιωσα και πάλι τα συναισθήματα να με κατακλύζουν. Μετά τις δύο προβολές στο σινεμά, το είχα δει και άλλες δύο σε Blu Ray, αρχές της πανδημίας νομίζω και από τότε, τίποτα. Έτσι, είχα αρκετό χώρο για συγκίνηση στην καρδούλα μου.

Δεν πρόκειται να σχολιάσω όλη την ταινία, το είχα κάνει τότε και δεν αλλάζω ούτε τελεία, αλλά νομίζω πως κανείς δεν στάθηκε στην αρχική σκηνή. Ίσως επειδή ερχόμασταν γκαζωμένοι από το Thor 3 που έστηνε αυτή τη σκηνή, τα επικά trailer που ποτέ δεν έλεγαν ψέματα (εκτός από αυτή τη μαλακία με τον Hulk – δες τη φωτογραφία) και γενικώς την εμπιστοσύνη που είχαμε στον Kevin Feige και τους Russo Brothers, δεν την εκτιμήσαμε όσο έπρεπε.

Βλέπουμε επιτέλους τον Thanos με «σάρκα και οστά», με την φωνάρα του Josh Brolin να του δίνει απίστευτη τέταρτη διάσταση. Δεν ήταν απλώς ένας villain, ένα καρτούν. Ήταν πραγματική απειλή.

Η ταινία ξεκινάει σκοτεινά, χωρίς επική μουσική. Πιο πολύ μοιάζει με σκηνικό πολεμικού τρόμου. Υπάρχει η φωνή που εκλιπαρεί για έλεος και βοήθεια στον ασύρματο (ή όποια τεχνολογία ήταν αυτή):

«Δεν είμαστε πολεμικό διαστημόπλοιο, μεταφέρουμε οικογένειες». (Σχεδόν) ολόκληρη η Άσγκαρντ είχε ξεκληριστεί από τον Thanos και την κουστωδία του.

Ο Thor ήταν αδύναμος να το αποτρέψει. Πολλοί είχαν αναρωτηθεί γιατί έμοιαζε τόσο εξοντωμένος ήδη από την πρώτη σκηνή. Μα είναι ξεκάθαρο πως η μάχη είχε γίνει ήδη και προφανώς ήταν μόνος του εναντίον των Children of Thanos.

Ο Loki έκανε τα δικά του. Αφού παίζει τα mind games του με τον Thanos και του παραδίδει το Τεσσαράκτιο, τον βλέπουμε να καρυδώνεται φόρα παρτίδα στην κάμερα. Ακόμα θυμάμαι κάποια παιδάκια στην αίθουσα να κλαψουρίζουν με τη σκηνή. Ο Heimdall σφάζεται σαν αρνί, λίγο μετά αφού με τα μαγικά του έστειλε τον Hulk στη γη. Έναν Hulk που μάζεψε ξύλο για MMA από τον άρχοντα του Τιτάνα.

Τόσα χρόνια μετά, έχοντας αποκοπεί από το feeling της ενιαίας ιστορίας που παρακολουθούσαμε τότε, η σκηνή γίνεται καλύτερη γιατί προσέχεις τις λεπτομέρειες. Ακόμα και αν δεν ήξερες πολλά για τον Thanos και τους υπόλοιπους χαρακτήρες, μαθαίνεις αρκετά επιτόπου.

Ο μοβ δικτάτορας είναι αδίστακτος και έχει μια αποτρεπτική γοητεία. Ο Thor έχει μακρύ ταξίδι για να μπορέσει να σταθεί μπρος του. Ο Loki είναι το αγκάθι στο πλευρό του αδερφό του, αλλά ακόμα και έτσι, υπάρχει αγάπη μεταξύ τους. Και ο Hulk είναι όλο φωνή και μούσκουλα, αλλά από ουσία, μηδέν. Η Γη δηλαδή, την έχει βάψει μέχρι να καταλάβουν κι υπόλοιποι Avengers, τι γίνεται.

Έτσι, την κατατάσσω ως την καλύτερη εναρκτήρια σκηνή της Marvel και ως μία από τις καλύτερες σε comic book movies, μαζί με το Dark Knight, το Watchmen και το Deadpool.

Ποια είναι η δική σας αγαπημένη;