Γιατί ο Sean Connery ήταν (και θα παραμείνει) ο καλύτερος James Bond όλων των εποχών
Καλό μήνα, αναγνώστες και αναγνώστριες του School of Rock. Καλό Νοέμβριο, με καραντίνα και κλεισούρα. Τουλάχιστον, σκεφτείτε ότι σας δίνεται μια ευκαιρία για περισυλλογή και για μπόλικο διάβασμα. Αυτήν την ευκαιρία θα προσπαθήσω να εκμεταλλευτώ και εγώ σήμερα, λέγοντας σας μια σύντομη άποψη, για έναν από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες όλων των εποχών, τον θρυλικό πράκτορα 007, τον James Bond.
Το άρθρο φυσικά, ήρθε σαν αφορμή μετά και την ανακοίνωση, ότι το πρωί της 31ης Οκτωβρίου, ο Sean Connery, αυτός ο θρυλικός ηθοποιός, ίσως και ο τελευταίος μεγάλος ζεν πρεμιέ της παλιάς εποχής, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 90 ετών, στον ύπνο του.
Σίγουρα, αυτός ο άνθρωπος έζησε την ζωή του, ωστόσο πρέπει να πω εδώ, πως μου είναι πιο δύσκολο, καθώς μεγαλώνω και εξελίσσομαι, να βλέπω διάσημους ανθρώπους, με τους οποίους έχω μεγαλώσει, έχω συγκινηθεί, έχω χαρεί, να φεύγουν από την ζωή. Αλλά για να μην με πιάσουν τα υπαρξιακά μου, πάμε στο άρθρο μας.
Η πρώτη μου επαφή με τον χαρακτήρα του James Bond, είναι η αλήθεια, πως δεν ήταν με τις ταινίες του Sean Connery, αλλά με τις ταινίες ενός ακόμη εκλιπόντος ηθοποιού, του Roger Moore.
Η πρώτη μου ταινία James Bond, ήταν κάπου το 2005, όταν και το ALTER (Μακαρίτης και αυτό) είχε βάλει ένα βράδυ που είχαμε πάει στην θεία μου την ταινία A View To A Kill, με πρωταγωνιστή φυσικά τον Moore αλλά και κακό τον μεγάλο Christopher Walken, σε έναν ίσως από τους καλύτερους του ρόλους, μετά το The Deer Hunter. Αυτό που είχα δει πάντως με είχε συναρπάσει, σαν μικρό παιδί, στα 8 μου που ήμουν.
Σίγουρα, η ταινία ήταν παλιά και σίγουρα, δεν είχε την αίσθηση του μοντέρνου που έβλεπα στις περισσότερες ταινίες μου, αλλά ήταν απίστευτος ο τρόπος που είχε με όλους ο πράκτορας 007 και ο άρτιος συνδυασμός δράσης – φλέρτ – διαλόγου.
Το τρίπτυχο της επιτυχίας που κάνει μια ταινία Bond για εμένα άκρως πετυχημένη.
Και μπορεί πλέον, το Bond franchise να έχει πάρει μια πιο “προσωπική” τροπή στον μύθο του θρυλικού πράκτορα, still good to me, αλλά αυτό είναι ο James Bond ρε φίλε. Ένας γοητευτικός πράκτορας, που δεν αφήνει μόνο την ομορφιά του και τους τρόπους του να μιλάνε, αλλά και τα gadgets του, τα γρήγορα αμάξια του και τις ικανότητες του στο weapon και στο hand-to hand combat να μιλάνε.
Μετά από αυτήν την ταινία άρχισα να ψάχνομαι και ο πατέρας μου, όντας ο film geek της υπόθεσης, με μύησε στον κόσμο του James Bond. Μου έδειξε Pierce Brosnan, είδαμε τότε σε πρεμιέρα το Casino Royale, είδαμε τις ταινίες του Dalton, μέχρι και George Lazenby μου έβαλε ο τρελός, μέχρι που φτάσαμε στον Sean Connery.
Πριν μιλήσω, φυσικά για την εμπειρία μου, βλέποντας Sean Connery, νομίζω πως ταιριάζει αρκετά, να σας πω λίγα λόγια για την προϊστορία του χαρακτήρα ως χαρακτήρα και πως η ιδέα του να δούμε μια live-action ταινία βασισμένη σε αυτόν, έγινε πραγματικότητα.
O χαρακτήρας του James Bond, δημιουργήθηκε το 1952, από τον συγγραφέα Ian Fleming, ο οποίος έφτιαξε τον χαρακτήρα με βάση τις προσωπικές του εμπειρίες ως Naval Intelligence πράκτορας στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και με τα άτομα τα οποία συναναστράφηκε κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου της ζωής του.
Το James Bond προήλθε από έναν προσωπικό φίλο του Fleming και διάσημο ειδικό στα πτηνά που είχε το ίδιο όνομα, ενώ το 007, προήλθε από έναν μυστικό κώδικα των Γερμανών, τον οποίο έσπασαν οι Βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες.
Η Eon Productions θέλησε να δημιουργήσει μια ταινία βασισμένη στον χαρακτήρα, ο Fleming συμφώνησε και κάπως έτσι η παραγωγή του Dr No, άρχισε. Ο Fleming ήθελε στον ρόλο, έναν διάσημο Βρετανό ηθοποιό, τον David Niven. O Niven μάλιστα θα έπαιζε το 1967, σε μια άσημη ταινία του πράκτορα, ονόματι ΌΛΩΣ ΤΥΧΑΊΩΣ, Casino Royale, αλλά η Eon Productions ήθελε για τον ρόλο, έναν ερασιτέχνη bodybuilder, από την Σκωτία, ο οποίος δεν έβρισκε εύκολα ρόλους, κυρίως λόγω της απειρίας του και δούλευε ως ένας part-time babysitter και ταυτόχρονα ως καθαριστής σε θέατρα για να βγάλει κάποια χρήματα. Και ναι. Μιλάω για τον Sean Connery.
Όταν άκουσε ότι η Eon προσέλαβε τον Connery, έναν άσημο και άπειρο σχετικά ηθοποιό, για τον ρόλο, ο Fleming έγινε έξω φρενών και πήγε να αποσύρει τα δικαιώματα του χαρακτήρα του από την εταιρεία, αλλά εν τέλει πείστηκε ότι η επιλογή του Connery, αφού συναντήθηκε και με τον ίδιο τον ηθοποιό, ήταν η καλύτερη.
Ο Connery, ενώ η εταιρεία παραγωγής, του είπε να δώσει μια αίσθηση “macho” στον ρόλο, έβγαλε και μια άλλη πλευρά του πράκτορα. Αυτή του εραστή, αυτή του “ήρεμου ηφαιστείου, έτοιμου να εκραγεί” και φυσικά αυτή του λακωνικού πράκτορα, που ταυτόχρονα ήξερε να προστατεύσει τον εαυτό του από τις απειλές που θα έρθουν πάνω του.
Η εμπειρία μου, βλέποντας το Dr No, την ταινία του 1962, μπορεί να περιγραφεί ως μαγική. Θυμάμαι ότι είχαμε κλειστά τα φώτα στο σπίτι και είχαμε βάλει στο παλιό VHS Player μας (αχ, αναμνήσεις) την ταινία και με το που είδαμε το κλασσικό opening με το black n’ white gun barrel, κατάλαβα ότι θα έβλεπα κάτι μοναδικό.
Ο Connery στο παίξιμο του, στην πρώτη ταινία, ναι μεν, φαίνεται λίγο σφιγμένος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει τον 007, είναι μοναδικός. Ο Bond είναι κάποιες φορές κρύος, μεθοδικός, αυτά δηλαδή που απαιτεί η δουλειά του πράκτορα, αλλά ταυτόχρονα είναι γυναικάς, έχει εκλεπτυσμένα γούστα στα ποτά, στα αμάξια που οδηγεί και στα κοστούμια του. Έχει μια ανθρώπινη πλευρά, η οποία δείχνει ότι ο χαρακτήρας δεν είναι απλά ένας πράκτορας, που κάνει μια αποστολή και τελείωσε. Έχει τόσες πτυχές, που σήμερα είναι δεδομένο ότι θα τις δεις, αλλά στην τότε εποχή, δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο.
Πολλές ταινίες, σήμερα, τέτοιου είδους, προσπαθούν να φτάσουν αυτού του είδους την απόδοση ενός πράκτορα, ο Connery, με το Dr No και ιδιαίτερα με το From Russia With Love, για εμένα ίσως η καλύτερη ταινία James Bond που έχω δει στα 23 χρόνια της ζωής μου, δημιούργησε έναν τέτοιο μύθο για τον χαρακτήρα, που ακόμη και ο Fleming, λίγο πριν πεθάνει, έκανε τροποποιήσεις στο αρχικό πρότυπο του πράκτορα, με βάση τους τρόπους με τους οποίους φερόταν σε αυτόν τον ρόλο ο Σκοτσέζος ηθοποιός.
Είναι τόσο καλός ο Connery, που σήμερα, σε άλλες espionage τύπου ταινίες, κάποια πράγματα, όπως το ότι ο τέλειος πράκτορας έχει την πιο καυτή γυναίκα δίπλα του, έχει τα τέλεια gagdet, έχει τα καλύτερα αμάξια, τα θεωρούμε κλισέ και λέμε ότι δεν βλέπουμε κάτι διαφορετικό, αλλά σε ταινίες James Bond τα έχουμε ως δεδομένο και απαιτούμε να τα βλέπουμε.
Γιατί πολύ απλά έχουμε συνδέσει τον James Bond με το πρότυπο του τέλειου και ας έχει δείξει λάθος σε πολλές ταινίες. Και ας έχει κάποια αρνητικά, τα οποία σταδιακά τα έκοψε (λανθασμένα κατ’εμέ) η Eon Productions, όπως το ότι καπνίζει εβδομήντα τσιγάρα την ημέρα ή ότι πίνει στην δουλειά ή ότι δεν έχει ποτέ μια σταθερή δέσμευση και παρατάει όποια γυναίκα βρίσκει μπροστά του. Αυτά τα αρνητικά τα συγχωρούσαμε, γιατί πολύ απλά, ο Bond εν τέλει είναι ένας cool λακωνικός πράκτορας, που θα διατηρήσει στις δύσκολες καταστάσεις την ψυχραιμία του και θα πάρει τις σκληρές αποφάσεις. Και αυτό το πρότυπο κυνήγησαν και οι επόμενοι ηθοποιοί μετά από αυτόν.
Ο Connery έπαιξε σε εφτά ταινίες James Bond, τις περισσότερες από οποιονδήποτε άλλον ηθοποιό που έχει κάνει τον ρόλο. Και από τότε, η καριέρα του εκτοξεύτηκε. Ο Bond, έγινε ο τέλειος πράκτορας, έγινε sex symbol (o Connery μάλιστα σε συνέντευξη του αποκάλυψε ότι λάμβανε εκατοντάδες τηλεφωνήματα την ημέρα από γυναίκες για να ακούνε την φωνή του) και έγινε iconic χαρακτήρας.
Ακόμη και αν ο Connery, εν τέλει μίσησε τον ρόλο, γιατί δεν ήθελε κανένας να τον αναγνωρίζει ως τον ηθοποιό του Bond, αλλά ως έναν σπουδαίο ηθοποιό που έκανε διαφόρων ειδών ταινίες, στο παίξιμο του, δεν φαίνεται καθόλου αυτή η απέχθεια, αλλά αντιθέτως μια αγάπη.
Η τελευταία ταινία του Connery ως Bond, ήταν το 1983 στο “Never Say Never” και το 2005, έκανε voice acting για το παιχνίδι της EA, βασισμένο στην ταινία From Russia With Love. O ρόλος αυτός, έκανε τους πάντες να τον σεβαστούν και δημιούργησε ένα lore για τον χαρακτήρα του Fleming που κανένας άλλος χαρακτήρας πράκτορα δεν έχει καν αγγίξει.
Ακόμη και οι ηθοποιοί που έχουν υποδυθεί τον Bond, έχουν παραδεχτεί ότι κανείς δεν έχει ενσαρκώσει καλύτερα του τι είναι ακριβώς ο 007 από τον Sean Connery. Όλα ξεκίνησαν με αυτόν και σήμερα, μισό αιώνα μετά, βλέπετε πολλούς αρθρογράφους σαν και εμένα, να σας μιλούν για αυτόν και να σας λένε τις παιδικές τους αναμνήσεις και όχι μόνο, για τον χαρακτήρα.
