Ο hater του καναπέ: Σήμερα μισώ… τους «Πώς ξυπνάς χωρίς καφέ»

Έφτασε πάλι αυτή αγαπημένη μέρα της εβδομάδας για να κράξω, που δεν έχω ορίσει ακόμα ποια θα είναι συγκεκριμένα, αλλά τείνω να καταλήξω σε αυτή που απλώς βρίσκω χρόνο. Τυχαίνει αυτό να συμπίπτει σήμερα με την Παρασκευή.

Μέρα χαλάρωσης, ειδικά από το απόγευμα και μετά και μέρα που είναι συνυφασμένη με την πρόταση: «πάμε για ένα καφέ;»

Η απάντηση είναι ΟΧΙ καλοί μου φίλοι. Όχι για καφέ. Πάμε βόλτα, ναι. Να βγούμε έξω, ναι. Να φάμε γλυκο, ΝΑΙ! (γενικώς όλα αυτά πριν τον corona). Σας το λέω ευγενικά: μισώ τον καφέ (και εσάς).

Ναι ρε δεν πίνω καφέ. Πρόβλημα; Α, πρόβλημα; Έ άντε γαμ@@θείται (με προφυλάξεις).

Είμαι 37 και κάτι χοντρά και έχω απαυδήσει, σχεδόν να απολογούμαι πια γιατί δεν μου αρέσει ο καφές και ακόμα χειρότερα, πώς τολμάω να ξυπνάω από τις 6.30 κάθε μέρα και να πηγαίνω με κέφι στη δουλειά, ενώ δεν πίνω αυτόν τον καταραμένο καφεπολτό.

Οι φίλοι ήταν και είναι ανέκαθεν όλοι καφερουφήχτρες.
Η γυναίκα μου θέλει ένα λουμίδη έξω από την πόρτα.
Οι γονείς μου αλλά και ο αδερφός μου δεν κάνουν βήμα χωρίς να ρουφήξουν την καφέ εξάρτησή τους.

Πού στράβωσα εγώ; Το ξέρετε ρε ότι κρυβόμουν όταν ήμουν μικρός και το έπαιζα fan του καφέ; Για τέτχια κενωνία μιλάμε. Ήταν κάμποσα τα ραντεβουδάκια που βγήκα ως νεανίας με κοπελούδες, που για να μην φανώ ξενερουά και «έτσι», ζητούσα φραπέ γλυκό με γάλα και μετά έκανα πώς είχα αδιαθεσία στο στομάχι για να δικαιολογηθώ που δεν έπινα.

Και ναι έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα. Ακόμα και ακριβά blend. Ακόμα και αυτά με καραμέλες, φράουλες, λουκουμάκι Σύρου και παντεσπάνι από μελομακάρονο. Στη βάση τους αυτά τα ροφήματα, έχουν ΚΑΦΕ και έτσι δεν μου αρέσουν.

Με πικρίζουν (ακόμα και οι γλυκές γεύσεις), με πιάνει καούρα, θέλω να κόψω τη γλώσσα μου και να τη χώσω σε ένα μπρίκι την ώρα που ετοιμάζετε τον ελληνικό σας.

Άλλος μου λέει: «Δηλαδή μου λες ότι περνάς από καφεκοπτείο και δεν μαστουρώνεις από τη μυρωδιά;»

Ρε φίλε και η μυρωδιά της βενζίνης είναι εθιστική αλλά δεν τσιμπουκώνω την αντλία του πρατηρίου. Έλεος.

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με το πόσο ανθυγιεινός είναι ο καφές επιστημονικά, γιατί guess what, δεν είναι ενέργεια από ευεξία αυτό που σου προκαλεί, αλλά σχεδόν έκρυση αδρεναλίνης χωρίς λόγο (για να σηκωθείς από το κρεβάτι σου, ΤΕΜΠΕΛΗ!) γιατί και εγώ δεν κάνω τις πλέον υγιεινές επιλογές στη ζωή μου.

Αλλά δεν πρήζω παπάρια με τα: «Τιιι;;;; Δεν πίνεις φυσικό χυμό; Τι;;;;; Δεν πίνεις ρόφημα σοκολάτας; ΤΙΙΙΙ;;; ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΝ Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ (οκ, αυτό το λέω, αλλά είναι άλλη κατηγορία από μόνη της η φράση),

Λοιπόν κάγκουρα και καγκούρισα του καφέ· δεν ανακάλυψες εσύ τον καφέ, δεν βγάζεις λεφτά από αυτό, αλλά απλώς το ρουφάς. Κόψε το υφάκι γιατί θα λαδώσω τον ντελιβερά της περιοχής να σου ρίχνει και μια στάλα κατούρημα κάθε πρωί στο ποτήρι.

Και αν θες να μάθεις πώς σηκώνομαι αέρα το πρωί για την δουλειά… η απάντηση είναι: γιατί μου αρέσει η ζωή μου (ρούφα αυτό τώρα).

Bonus υλικό για τους Γαύρους. Ο μόνος διάσημος άνθρωπος που ξέρω να έχει μιλήσει περιφρονητικά για τον καφέ είναι ο Josh Childress. Την θυμάστε την τυπάρα; Θα ήταν πριν 6-7 χρόνια που έγραψε στο twitter ότι ήπιε για πρώτη φορά καφέ στα 35φεύγα και τον άφησε αδιάφορο. Έτσι ρε Josh!!! Με τους μασώνους τους καφέ να πούμε.