Ο Rick Wakeman βαδίζει στα χνάρια του Johnny Cash και χαρίζει μυθικές διασκευές

Η έννοια των εμπνευσμένων διασκευών βρίσκει το συνώνυμο της σε δύο δίσκους: Portraits (2017) & Piano Odyssey (2018), από τον θρύλο των πλήκτρων Rick Wakeman.

Δύο πρόσφατοι (ο ένας σπαρταράει) δίσκοι από τον θρυλικό πιανίστα, πρώην μέλος των YES, ο οποίος βάδισε στα χνάρια του Johnny Cash δημιουργώντας εμπνευσμένες διασκευές σε ιστορικά αλλά και αγαπημένα του κομμάτια με βάση το πιάνο και υπέροχες, ονειρικές ενορχηστρώσεις.

Ο Richard Cristopher Wakeman (18 Μαΐου 1949) είναι ένας από τους κορυφαίους και πιο παραγωγικούς κιμπορντίστες και πιανίστες της σύγχρονης μουσικής ιστορίας.

Παράτησε στη μέση την ακαδημαϊκή του εκπαίδευση στη μουσική, για να ξεκινήσει την καριέρα του σαν επαγγελματίας session μουσικός. Η πρώτη φάση της καριέρας του τον βρίσκει να συνεργάζεται με πλειάδα μουσικών. Τα πλήκτρα στο Space Oddity του David Bowie ήταν δικά του.

Οι καλοί session μουσικοί (οργανοπαίχτες για ηχογράφηση) είναι κάτι παραπάνω από περιζήτητοι στους δισκογραφικούς κύκλους, πόσο μάλλον όταν ο Wakeman είχε και πολλές άλλες ικανότητες, όπως συμμετοχή στην παραγωγή αλλά και ενορχήστρωση κομματιών. Το ξεκίνημα της επαγγελματικής του πορείας τον καθιέρωσε στο χώρο με συνεργασίες (μεταξύ πολλών) με Elton John Cat Stevens & φυσικά, όπως ήδη ανέφερα, τον David Bowie.

Η καριέρα του και τα πράγματα που έκανε έκτοτε είναι απίστευτα πολλά για να χωρέσουν σε ένα κείμενο και να τους αποδοθούν δικαιοσύνη. Υπήρξε μέλος των σπουδαίων YES και συμμετείχε μαζί τους σε 6 δίσκους στη χρυσή τους περίοδο των 70s. Από εκεί είναι ίσως πιο γνωστός στους περισσότερους όμως το ζενίθ του δημιουργού Wakemn πιθανότατα κατατάσσεται στους τρεις θεματικούς παρακαλώ προσωπικούς του δίσκους στα 70s.

• The Six Wives of Henry VIII (1973)
• Journey to the Centre of the Earth(1974)
• The Myths and Legends of King Arthur and the Knights of the Round Table (1975)

Αυτή η τριάδα δίσκων είναι το δικό του μυθικό χατ-τρικ και θα μνημονεύονται εσαεί, να προσθέσω και τον δίσκο Criminal Record (1977) που μου άρεσε εξίσου πολύ και κατατάσσεται στα highlights του. Τέσσερις δίσκοι αυθεντικού progressvie rock με βάση φυσικά τα πλήκτρα γεμάτα συνθέσεις και μελωδίες που μελετούνται σε ωδεία.

ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ CASH 

Όπως και ο τιτάνας Cash άφησε πίσω του ένα δεύτερο σύμπαν κληρονομιάς από διασκευές σε κομμάτια άλλων καλλιτεχνών, έτσι και ο Wakeman ακολούθησε αυτόν τον δρόμο με οδηγό εμπνευσμένες δημιουργίες που ξανάχτισαν δημοφιλή τραγούδια από την αρχή και παρουσιάζοντας τα όπως δεν τα έχουμε ακούσει ποτέ ξανά με τέτοιο τρόπο. Το είχε κάνει και σε έναν δίσκο tribute στους Beatles το 1997.

Εδώ όμως η επιλογή των κομμάτων ποικίλει. Στον δίσκο Portraits του 2017 επιλέγει κομμάτια που είχε στενή σχέση και ο ίδιος ως μουσικός κατά τη διάρκεια της καριέρας του όπως των YES.

Δύο τραγούδια των Beatles. Τα Life On Mars & Space Oddity του Bowie και μας χάρισε την δική του ματιά στα πασίγνωστα Summertime και την κλασική Λίμνη των Κύκνων όπως κάνει κάθε σπουδαίος πιανίστας.

Η πιάνο διασκευή όμως στο Stairway To Heaven είναι αυτή που δε θα ξεχάσεις ποτέ.

Το εγχείρημα διασκευής του άσματος των Zeppelin σε πιάνο στέκει από μόνο του επικής δυσκολίας challenge όπως είχε παραδεχθεί και ο ίδιος, όμως όχι απλά τα κατάφερε στο μέγιστο βαθμό, απέδωσε απόλυτη δικαιοσύνη σε έναν ύμνο της rock μουσικής χωρίς να χαθεί η ένταση και το κρεσέντο μεγαλειότητας που κορύφωνε το αυθεντικό.

Το Eleanor Rigby των The Bealtes κλείνει τον δίσκο αποθεωτικά με μια προσαρμογή του κομματιού που αν δεν την ακούσεις πολύ απλά δεν μπορείς να την φανταστείς ούτε είναι εύκολη η περιγραφή της.

Στον φρέσκο δίσκο Piano Odyssey που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες είναι αυτό που λέει ο τίτλος· μια μαγευτική οδύσσεια που συνεχίζει στην φιλοσοφία του προηγούμενου δίσκου και μας βάζει σε ένα τρένο για ένα ταξίδι πλούσιο σε μαγευτικές διασκευές. Από το The Boxer των Simon & Garfunkel που του έδωσε μια νέα φιλαρμονική τροπή μέχρι το While My Guitar Gently Weeps που δε γινόταν να το φανταστείς δίχως κιθάρα και μας κάνει να την ξεχάσουμε τελείως και να αφεθούμε στα μαγικά του χέρια.

Αντί για Stairway To Heaven εδώ έχουμε κάτι αντίστοιχης σπουδαιότητας: Bohemian Rhapsody

Παίρνει το αριστούργημα των QUEEN γυρνάει το νόμισμα της αυθεντικής εκτέλεσης και το ρίχνει σε ένα σκοτεινό πηγάδι από όπου και αναδεικνύουν τα οπερετικά φωνητικά που δεν έχουν την ζωηρότητα των αυθεντικών, αλλά μοιάζουν βγαλμένα από στοιχειωμένο θέατρο του 18ου αιώνα. Μοιάζουν κραυγές απελπισίας από φαντάσματα της ζωής του Φρέντι, είναι με διαφορά από την δεύτερη Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟ BOHEMIAN RHAPSODY και το λέω με απόλυτη σιγουριά.