Cobra Kai season 4 | Fan service και ενδιαφέρουσα ιστορία σε ισορροπία

Όπως και πέρσι, έκανα πρωτοχρονιά με τη νέα σεζόν του Cobra Kai. Και ξέρετε κάτι; Δεν το μετάνιωσα καθόλου.

Είχα καιρό να κάνω binge watch μια σεζόν σειράς και αφού δεν έχω ξεκινήσει ακόμα την επιστροφή του Dexter, το Cobra Kai ήταν η καλύτερη επιλογή.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Αν μου ζητούσες να σου φτιάξω λίστες με τις καλύτερες σειρές σε επίπεδο storytelling, σκηνοθεσίας και άλλα τεχνικά κομμάτια, το Cobra Kai δεν το συμπεριελάμβανα σε πολλές. Είμαι σίγουρος πως για κάποιον που δεν έχει ιδέα ή δεν νοιάζεται για τα Karate Kid, αυτή η σειρά δεν του λέει κάτι.

Επειδή τα πράγματα όμως συχνά δεν είναι όπως φαινόνται στην πρώτη όψη, αυτός ο κάποιος, θα κάνει λάθος.

Σίγουρα η συγκεκριμένη σειρά προσφέρει fan service με το κιλό. Αλλά λέει και μια ιστορία. Ναι, είναι cheesy και βάζει στενά όρια στο πώς σκέφτονται και πράττουν οι χαρακτήρες, αλλά αν βγάλεις το καράτε από τη μέση ως εργαλείο αφήγησης, προσφέρει ένα τεράστιο μάθημα σε όλους μας.

Σε μια εποχή που οι μισοί διαμαρτύρονται πως πνίγονται με το Politically Correctness που επικρατεί σε κινηματογράφο και τηλεόραση και οι άλλοι μισοί που θέλουν να κρυφτούν πίσω από το τοίχος της λογοκρισίας, πετώντας για αντιπερισπασμό για κάθε ένα σωστό επιχείρημα και δέκα παγίδες, το Cobra Kai έρχεται να σου δείξει πώς γίνεται.

Πώς μπορούμε να τα έχουμε και τα δύο.

Δεν ξέρω πώς οι σεναριογράφοι (το πετυχαίνουν από την πρώτη σεζόν), χωράνε σε κάθε επεισόδιο 80s αστεία με ειρωνία για τη σύγχρονη εποχή και αμέσως μετά, τονίζουν επίσης τα τοξικά απόβλητα που μας άφησαν εκείνες οι μέρες και την πρόοδο που έχουμε κάνει ως κοινωνία πια.

Επίσης, αν βάλουμε στην άκρη το κομμάτι της ηθικής, η ανακύκλωση παλαιών και νέων χαρακτήρων, είναι σε υψηλά επίπεδα.

Terry Silver | Ο διάβολος θα σε πείσει ότι δεν υπάρχει

Στο τέλος της 3η σεζόν, το ελπίζαμε ότι θα επιστρέψει. Όταν τον είδαμε στα πρώτα trailer της 4ης, πετάξαμε τη σκούφια μας. Ακόμα και αν μοιάζει πια με τον Μπιφ Μπάιφορντ των Saxon, ο Silver ήταν ο μόνος που κρατούσε το Karate Kid 3 όρθιο. Ήταν 80s κακός που χασκογελάει και κάνει συνωμοσίες και ρίχνει ξύλο. Και αυτό το πακέτο φέρνει και πάλι μαζί του. Η λεπτή ισορροπία που κρατάει με τον «αδερφό» του Τζον Κριζ, είναι άψογη.

Είναι μια κινούμενη βόμβα, που εκτός από κοφτερό μυαλό, λεφτά και επιρροές, ακόμα ρίχνει βρομόξυλο.

Το high school -karate- drama είναι η καυτή πατάτα της σειράς. Κάποις στιγμές καταφέρνει να το διαχειριστεί, άλλες όχι. Αυτή τη σεζόν δεν είμαι σίγουρος ότι τα πήγε πολύ καλά. Όταν στην πρώτη έχεις την αναγέννηση του Μιγκέλ και τη μεταμόρφωση του The Hawk και στο τέλος της δεύτερης είχες αυτό το επικό ξύλο στους διαδρόμους, δύσκολα το ξεπερνάς.

Η δυναμική του διδύμου Larusso Lorens είναι αυτό που απογειώνει την αφήγηση όμως. Καλώς ή κακώς τους θες εκεί, συνέχεια να τρώγονται σαν τα κοκόρια για το ποιος κάνει κουμάντο. Τους θες να συμφιλιωθούν στο τέλος για να ενώσουν τις δυνάμεις τους απέναντι στο μεγάλο κακό, ωστόσο δεν θες να κάνει και κανείς τους πίσω. Και οι σεναριογράφοι ανακατεύουν την τράπουλα όσο καλύτερα γίνεται στο συγκεκριμένο θέμα.

Strike first, strike hard, no mercy

Τα δυο τελευταία επεισόδια είναι χορταστικά, αφού εξελίσεται το All Valley Tournament με όλη του τη δόξα, ακόμα και αν τα fighting stunts δεν φτάνουν σε επίπεδα Daredevil.

Το κλείσιμο της σειράς, αφήνει τρελές υποσχέσεις αφού, όπως γράψαμε και παραπάνω, κάνει την τέλεια ανακύκλωση. Αυτοί που γράφουν, ξέρουν ξεκάθαρα τα όπλα τους και τι μπορούν να προσφέρουν.

Ανυπομονώ ήδη… για το 2023.