True Detective: Η συνταγή της αποτυχίας

Πάει και αυτό. Το δεύτερο τηλεοπτικό δημιούργημα του Nic Pizzolato, μετά από περίπου 85 λεπτά στο τελευταίο επεισόδιο, θα χαθεί στη λήθη των αποτυχημένων σειρών. Θέλετε περίληψη του τι είδαμε; Μπα…

Και υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτό. Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος. Ίσως ήταν η κούραση από τη δουλειά ή η προκατάληψη από τα προηγούμενα 7 επεισόδια που και η κουτσή Μαρία κατάλαβε πια ότι το True Detective, όσον αφορά τον δεύτερο κύκλο του, χωλαίνει. 

Το θέμα είναι ότι δεν κατάλαβα και πολλά για την πλοκή, τόσο συνολικά όσο και για το φινάλε. Πέρα από το γενικό συμπέρασμα πως όλοι σε αυτό το Βίντσι ήταν καθάρματα, πραγματικά υπάρχει κανείς -όχι επαγγελματίας reviewer- που να μου πει με ακρίβεια τι σκατά είδαμε δυο μήνες τώρα; Ποια ήταν η πεμπτουσία της ιστορίας μας; Χωρίς να έχει κρατήσει σημειώσεις.

Πολλά πρόσωπα, βαρύ σενάριο, διακλαδώσεις και layers ατελείωτα. Κάτσε ρε φίλε, αν ήθελα να κρατάω σημειώσεις και να κάνω τον Detective, δεν θα την έβγαζα μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου με ποπ κορν. Με πιάνεις;

Αν κάτι έμαθα σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής είναι το Less Is More. Απλότητα! Στον πρώτο κύκλο του True Detective είχαμε έναν περίεργο, μη συνηθισμένο χαρακτήρα. Αυτόν του Rust Cohle και παρότι η υπόθεση έδειχνε να ξεφεύγει, κατέληξε underachiever. Όμως έμεινε στη μνήμη όλων μας, ως ένα αριστούργημα. Γιατί; 

Γιατί καταλάβαμε τι έγινε. Είχε μια αρχή, ένα στόρι, ένα τέλος. Και ας είχε και εκεί μη ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Στον δεύτερο κύκλο, είχες ένα πηγάδι δίχως πάτο, που δεν βρήκα το τέλος, ούτε στο τέλος. Επανέλαβα πολλές φορές τη λέξη τέλος;

Ακόμα και να προσπεράσουμε το κακό casting (Vince Vaughn γιατί είσαι ηθοποιός αγόρι μου;) και τους χαρακτήρες βγαλμένους από ποντιακό ανέκδοτο (Ένας διεφθαρμένος, ένας gay και μια παλαβή πηγαίνουν σε ένα μπαρ), ο δεύτερος κύκλος είχε ζουμί να χτίσεις. Μέχρι το τέλος. Δεν άχρηστη σειρά, αλλά κακοφτιαγμένη.

Είχε περιπέτεια, ζητήματα ηθικής, ποιητική ολοκλήρωση (για κάποιους), σαπίλα, σκηνές σοκ. Τι δεν είχε; Τον βασικό… antagonist που λένε και στο hollywood. Έναν yellow king. Κάτι που να σε βοηθήσει να στρέψεις το βλέμμα σου και ας κάνει την ανατροπή στο τέλος. Σήριαλ ήθελαν να γυρίσουν με το True Detective, ή τεστ για να καλύψουν κενές θέσεις στην πολιτειακή αστυνομία; Όσο και κλισέ είναι τακτική του ενός villain, είναι σημαντική όταν μιλάμε για αστυνομική σειρά. Δεν χρειαζόταν απαραίτητα ένα πρόσωπο αλλά μια κατεύθυνση. Δεν μπορείς να εφαρμόσεις την τακτική του Game of Thrones σε όλες τις σειρές (που σχεδόν όλοι, τα κάνουν σχεδόν όλα). Καλό το συμπέρασμα ότι το Βίντσι και η… κακή ανθρωπότητα ήταν ο villain, αλλά χτίσε κάτι πιο στέρεο πρώτα και μετά… σπάσε το σε κομματάκια. 

Στο τελευταίο επεισόδιο ήταν πολλές οι φορές που σταμάτησα την προβολή με pause για να προσπαθήσω να θυμηθώ ποιοί ήταν όλοι αυτοί που με τα μανίας ανέφεραν, τον έναν μετά τον άλλον. Μπήκα και λίγο στο IMDb για να κάνω… σκονάκι. Πρώτη φορά παθαίνω τέτοιο πατατράκ σε σειρά που υποτίθεται παρακολουθώ. Και διαβάζοντας τα σχόλια στο internet, δεν ήμουν ο μόνος.

Συνοψίζοντας…

Ο Velcoro δεν κατάλαβες ποτέ τι πραγματικά ήθελε να κάνει και τι βάθος έχει ο χαρακτήρας καθώς έβλεπες τον Colin Farrell απλά να παίζει ξανά, κάποιον από τους παλιούς μπατσορόλους του. Η Rachel McAdams ως… Bezerides ζοριζόταν να μας πείσει πως είναι μια κρυφοσεξομανής και ταυτόχρονα ηθική πεσιμίστρια. Ο Taylor Kisch θα λέγαμε ότι ήταν ο πιο ισορροπημένος σαν Paul Woodrugh, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Άκουσα Vince Vaughn; Αναρωτήθηκε κανείς για τον Vince Vaughn; 

Α, νόμιζα… Όσο για τα easter eggs που κυκλοφορούν στο internet είναι τέλεια. Το τέλος μας το είχε πει η σειρά (ένα μέρος του) από το τρίτο επεισόδιο όταν και ο Velcoro έβλεπε το όνειρο με τον πατέρα του, όταν και ήταν λιπόθυμος-πυροβολημένος με καουτσούκ σφαίρες.