Gaming φαινόμενα που βιώσαμε όταν ήμασταν παιδιά (aka nostalgia)
Τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν λέει το άσμα και δεν μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με κάτι. Σαν χθες θυμάμαι, όταν έπαιξα για πρώτη φορά στον υπολογιστή ή στην πρώτη κονσόλα που μου πήραν οι γονείς μου.
Μεγάλωσα πια και έγινα ένας σωστός video gamer, που παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του και έχει βιώσει άπειρες gaming καταστάσεις, since 2003 παρακαλώ.
Τι δαιμόνια που είμασταν σαν παιδιά πάντως ε; Βρίσκαμε άπειρα πράγματα, με τα οποία μπορεί να κολλούσαμε στα video games και κάναμε λες και ανακαλύψαμε το μυστικό συστατικό μιας άκρως μυστικής συνταγής της επιτυχίας για την αθανασία. Καθόμουν και σκεφτόμουν λοιπόν, καθώς με έπιασε νοσταλγία, κάποια φαινόμενα, που είχαν να κάνουν με συγκεκριμένα games. Αναρωτιέμαι αν έπιασα τον εαυτό μου ή τους γύρω μου να έχουν μπει και αυτοί στην διαδικασία αναζητήσεων σχετικά με ένα συγκεκριμένο παιχνίδι. Και πρέπει να σας πω, έχω κάμποσα να πω.
Οι cheat codes στο San Andreas
Ξεκινάω με το πιο προφανές. Όταν βγήκε το Grand Theft Auto: San Andreas στην πιάτσα, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του franchise, πέρα του ότι όσοι είχαν PS2, το αγόραζαν, είχαμε δύο συχνά φαινόμενα. Το πρώτο, ήταν, ότι όταν μας έβλεπαν οι γονείς μας να κλέβουμε αυτοκίνητα, να σκοτώνουμε αθώους περαστικούς, να παίρνουμε όπλα και να είμαστε μέλη συμμορίας, χτυπούσε συναγερμός στο σπίτι.
Υπήρχε η περίπτωση, οι γονείς σου να σε κάθιζαν κάτω και να σου έλεγαν ότι αυτά τα βιντεοπαιχνίδια σου κάνουν κακό και σε επηρεάζουν αρνητικά και ότι αν θελήσεις μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα, «γιατί σε αγαπάμε και νοιαζόμαστε για εσένα». Στη δεύτερη περίπτωση, η μάνα σου φρίκαρε και ο πατέρας σου απλά έκλεινε το ρεύμα, λέγοντας ένα «παιδί είναι θα του περάσει, είναι μικρός ακόμα και δεν ξέρει» και όταν ηρεμούσε η γυναίκα του σπιτιού, σου ξανάνοιγε την κονσόλα με βλέμμα «έ, κοίτα πόσο cool είμαι εγώ ε;» Βέβαια, αν έχεις τους γονείς μου, τη γλύτωνες με ένα απλό «τι μαλακίες παίζεις» και τελείωσε η κουβέντα.
Το δεύτερο πράγμα το οποίο έκανες, μιας και τότε άρχισε σιγά σιγά, να μπαίνει στις ζωές μας το Internet, ήταν να αναζητήσεις τους περίφημους cheat codes για το παιχνίδι, οι οποίοι ανάμεσα σε πολλά, περιλάμβαναν ένα jetpack, τρία διαφορετικά είδη οπλοστασίου, απεριόριστα λεφτά και cool αυτοκίνητα. Και ήσουν τότε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο ή ακόμη και στο λύκειο της εποχής και κυκλοφορούσες περήφανα λέγοντας ότι έχεις τους κωδικούς. Αν βέβαια δεν τους είχες ερχόταν ένας από τους συμμαθητές σου λέγοντας σου «Πσστ…πσστ…έλα εδώ» με βλέμμα και συμπεριφορά undercover πράκτορα και σου έδινε ένα «ραβασάκι» που περιείχε τις μαγικές γνώσεις των cheat codes, λεγοντάς σου παράλληλα, σε ποιους να μην τους δώσεις, λόγω προσωπικής του αντιπάθειας. Όλοι το κάναμε και νιώσαμε περήφανοι που κάναμε την εμπειρία μας σε αυτό το αριστούργημα της Rockstar πιο εύκολη και διασκεδαστική.
Τα wonderkids στο Football Manager
Έχεις πάρει τον Παναθηναϊκό, έχεις πουλήσει τους παίκτες που δεν χρειάζεσαι και θες να γεμίσει εκ νέου το roster σου. Το budget σου δυστυχώς είναι περιορισμένο και δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Δεν μπορείς να αγοράσεις τον Ronaldinho, ούτε τον Ronaldo, ούτε καν τον Wagner Love (πουλέν από τα λίγα) αλλά παρόλα αυτά θες να κάνεις αυτό που λέμε επένδυση στο μέλλον. Τότε λοιπόν, ερχόταν ψύχραιμα ένας συμμαθητής σου και σου έλεγε «εγώ προσωπικά πήρα έναν 17χρονο πιτσιρικά από τη Βραζιλία, τον έκανα βασικό και τώρα έχω πάρει το πρώτο μου Champions League με την Ολυμπιακάρα. Μπροστά του, ο Ronaldinho δεν πιάνει μία.» Εσύ απορούσες και έλεγες που τον βρήκε. Και τότε γινόταν.
Ο συμμαθητής σου, σου έλεγε να μπεις στο Ίντερνετ και να ψάξεις wonderkids. Η λέξη-κλειδί είχε ξεκλειδωθεί (ΧΑΧΑ τι έκανα εκεί) στο μυαλό σου και εσύ έμπαινες σε μια αγορά με άπειρες δυνατότητες να πάνε τα πράγματα καλά ή στραβά. Σαν άλλος πρόεδρος ομάδος λοιπόν, έμπαινες στη διαδικασία να μελετήσεις και να ψάξεις τα σημεία εκείνα, τα οποία θα σου έδιναν τα σημάδια για το μέλλον που θα ακολουθούσε για αυτά τα παιδιά και έτσι έστηνες μαεστρικά την ομάδα σου. Και μετά λένε, ότι δεν σκεφτόμασταν στο δημοτικό και το γυμνάσιο. Το Manager χτίζει και διαπλάθει νου. Το δήλωσα περήφανα.
Διάβασε ακόμα: Το ποδοσφαιρικό ρομάντζο του Championship Manager 01/02
Η μάστιγα του Lineage II και του League of Legends
Παιδιά, κακά τα ψέματα. Αυτά τα δύο παιχνίδια στον υπολογιστή, όχι μόνο μας έχουν προσφέρει άπειρες ώρες καψίματος, που ξεχνούσαμε να πάμε σχολείο ή μας στερούσε τα πρώτα μας ρομαντικά ραντεβουδάκια, γιατί θέλαμε να ανέβουμε level. To Lineage και το LoL έφτιαξαν και διέλυσαν παρέες, πόσο μάλλον φιλίες, αν κάτι δεν γινόταν σωστά. Έχω μιλήσει με παιδιά τώρα και μου έλεγαν ότι τότε, υπήρξαν ουκ ολίγες φορές, που από τα νεύρα και την ένταση της στιγμής έσπασαν πληκτρολόγια, ακουστικά, είπαν κουβέντες που δεν έπρεπε είτε σε γονείς, είτε σε αδέρφια, είτε στις κοπέλες τους. Εδώ, μέχρι και συναλλαγές με actual λεφτά, είχα ακούσει ότι είχαν γίνει, για διάφορα όπλα και buffs στο παιχνίδι (Lineage) που θα έκαναν καλύτερους και πιο δυνατούς τους χαρακτήρες τους. Καλώς ή κακώς αυτά τα παιχνίδια αποτέλεσαν μεγάλο κομμάτι της πιο teenage εκδοχής της ζωής μας και τα πράγματα που έγιναν για να ενισχύσουν το «κάψιμο» καλό θα ήταν να μείνουν «θαμμένα» σε ένα καλά κρυμμένο χρονοντούλαπο.
Τα τουρνουά στο Pro Evolution Soccer
Είναι Παρασκευή. Δύο η ώρα, το κουδούνι του σχολείου ηχεί και μετά από μια ημέρα γεμάτη παιχνίδι, ένας από τη παρέα παίρνει την απόφαση να πει «Μάγκες, πήρα το νέο Pro». Αυτόματα στο μυαλό της παρέας, ξεκλειδώνεται μια διαδικασία μυστικιστικού χαρακτήρα, η οποία λαμβάνει χώρα με το άκουσμα αυτής της φράσης, η οποία οδηγεί στο ένα και μοναδικό συμπέρασμα το οποίο με μια φωνή, φωνάζει: «ΤΟΥΡΝΟΥΑ».
Το τουρνουά σήμαινε ότι άπαξ και πήγαινες σπίτι σου, έκανες προπόνηση με την αγαπημένη σου ομάδα (εννοείται στο επίπεδο 4 από τα 6 αστεράκια για ενίσχυση αυτοπεποίθησης) και πήγαινες το Σάββατο (συνήθως), έτοιμος να αντιμετωπίσεις, ό,τι πρόκληση τεθεί μπροστά σου. Ετοιμαζόσουν λοιπόν, για μια ολονυκτία, γεμάτη από ένταση, γκόλ, διαμαρτυρίες για «αδικία» και ήδη είχαν τεθεί οι βάσεις για το υπόλοιπο της φίλαθλης σου καριέρας ως οπαδός της αγαπημένης σου ομάδας. Άλλη μια περίπτωση, όπου φιλίες τέθηκαν υπό δοκιμασία, αλλά εκεί τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά.
PSA: Συγγνώμη σε όλα τα joysticks
Μια μικρή ανακοίνωση, γιατί νιώθω την ανάγκη να το κάνω. Θέλω να ζητήσω μια υπεύθυνη συγγνώμη σε όλα τα χειριστήρια, τα οποία μπορεί πάνω στην ένταση της στιγμής ή το αθώο της παιδικής μου ηλικίας να έσπασα και συγγνώμη στους γονείς μου, οι οποίοι μου αγόρασαν κάμποσα, χάρη στη γκρίνια μου και το επεισόδιο θλίψης που με έπιανε κάθε φορά που δεν μπορούσα να ανοίξω την κονσόλα μου να παίξω. Σας ευχαριστώ και θέλω να σας πω, ότι πλέον στα 26 μου, μπαίνοντας στα 27 μου, έχω βελτιωθεί, έχω αλλάξει. Ίσως λόγω του ότι σκέφτομαι το 50ρικο που έσκασα να αγοράσω το joystick που έχω, σκεπτόμενος που αλλού μπορούσε να είχε επενδυθεί. Ευχαριστώ.
Φάκελος «Άνοιγμα του Playstation 2»
Θέλεις να ανοίξεις την κονσόλα σου, να παίξεις βρε αδερφέ. Και τυγχάνει να έχεις το PlayStation 2. Ανοίγεις λοιπόν την κονσόλα να ξεκινήσει και παρατηρείς ότι η μουσικούλα που άκουγες, όταν την άνοιγες, διαρκεί λίγο παραπάνω από τα συνηθισμένα. Και τότε συνέβαινε. Εμφανιζόταν αυτή:
Αυτή η οθόνη, η κόκκινη, που σου έλεγε μέσες άκρες ότι το PlayStation σου δεν αναγνωρίζει τον δίσκο που έβαλες, ενώ τη προηγούμενη ημέρα, έπαιζε μια χαρά, χωρίς προβλήματα. Εκεί, διάφορες σκέψεις καταλαμβάνουν το μυαλό σου. Από τη μία σκέφτεσαι, ότι ίσως αν το κλείσω και το ξανανοίξω, όλα θα πάνε καλά και δεν θα έχει πρόβλημα. Από την άλλη σκέφτεσαι, ότι ίσως χρειαστείς νέα κονσόλα και αν χρειαστείς νέα κονσόλα, αυτό θα σε οδηγήσει σε μια μετωπική-τύπου Endgame-σύγκρουση με τους γονείς σου, προκειμένου εν τέλει να τους κερδίσεις και να σου κάνουν το χατίρι. Συνήθως το πρώτο σενάριο δούλευε. Αλλά από τότε, κάθε φορά που το intro του PS2 σου αργούσε λίγο παραπάνω από τα συνηθισμένα του, έκανες το σταυρό και την προσευχή σου να πάνε όλα καλά και να μην χρειαστεί να έρθει αυτή η Ημέρα της Αποκάλυψης που λεγόταν “συζήτηση με τον μπαμπά και την μαμά για νέο PlayStation”
Κεφάλαιο: «Μικρότερα αδέρφια»
Ας το παραδεχτούμε όλοι όσοι είχαμε μικρότερα αδέρφια. Όταν έφτανε η ώρα, που τα σκασμένα μας, άρχιζαν να καταλαβαίνουν λίγα παραπάνω πράγματα για τον κόσμο, άρχιζαν δειλά δειλά και σταδιακά στα ίσια να σας ζητάνε να συμμετάσχουν και αυτά στο παιχνίδι σας. Κάποιες φορές δεν θα είχατε θέμα και θα παίζατε μαζί, δίνοντας τους πάντα το λιγότερο αγαπημένο σας χειριστήριο, γιατί σιγά ΜΗΝ ΈΠΑΙΡΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ! Αλλά κάποιες φορές, οι στιγμές που σας ζητούσαν να παίξετε, δεν ήταν και οι πιο κατάλληλες, αφού μπορεί να βρισκόσασταν στην δική σας φάση, λιώνοντας ένα single player ή ήσασταν στην φάση που ανεβάζατε Α κατηγορία την ομάδα σας στη καριέρα στο FIFA ή το Pro. Αλλά, επειδή, τα μικρά αδέρφια, έχουν όπως είναι γνωστό, ολίγον τι μια εύνοια στην αθώα και τρυφερή ηλικία, φώναζαν μια γνωστή λέξη στα αυτιά σας, η οποία στην προκειμένη περίπτωση σας προκαλούσε κρύο ιδρώτα και ασταμάτητο άγχος για το τι θα ακούσετε. “ΜΑΜΑ!”. Η μάνα σας λοιπόν ερχόταν και σας έλεγε είτε με ωραίο είτε με λιγότερο ωραίο τρόπο, να αφήσετε το αδερφάκι σας να παίξει, ειδάλλως θα ερχόταν η ώρα της τιμωρίας, που σήμαινε ότι δεν θα είχατε PlayStation για 1 εβδομάδα συνήθως.
«Πήρες PS3; Σου έχω πει πόσο κολλητός μου είσαι;»
Δεν θέλω να κρύβεστε. Θέλω να το πείτε στα ίσια, ειδικά εσείς της γενιάς μου και έπειτα που τα ζήσαμε λίγο παραπάνω. ΌΛΟΙ. Μα ΌΛΟΙ είχαμε αυτόν τον φίλο στο σχολείο, που δεν μας ταίριαζε για κουβέντα για τα αθλητικά, δε μας ταίριαζε για κουβέντα σχετικά με το ότι μας άρεσε η Μαιρούλα και σκεφτόμασταν να της αφήσουμε ένα ραβασάκι με ραντεβουδάκι στο τάδε σημείο, αλλά τον κάναμε φουλ παρέα, γιατί ήταν αυτός, ο οποίος είχε πάρει πρώτος το PS3 και ό,τι καινούργιο υπήρχε την εποχή. Και εσύ είχες ξεμείνει με τις προηγούμενες κονσόλες. Συνήθως το παιδί αυτό, είχε την τάση να το ανακοινώνει ότι πήρε PS3, γιατί ένιωθε ότι δεν είχε παρέες και αυτός και ήθελε να κερδίσει και τους υπόλοιπους. Μας έφερνε λοιπόν σπίτι του, με όλη την περηφάνια που είχε, πάντα φρόντιζε να μας είχε φτιάξει η μαμά του κάτι σε τυροπιτάκια ή να μας έχει πατατάκια στο τραπέζι, νιώθοντας χαρούμενη που το παιδί της έχει φίλους και εμείς απλά παίρναμε το χειριστήριο και λιώναμε. Τώρα που το γράφω κιόλας αρχίζω και νιώθω λίγο παραπάνω άσχημα από όσο πρέπει. Σας είπα. Όταν ήμασταν μικρά, ήμασταν δαιμόνια. Και ακόμα είμαστε.
