The Last of Us 2: Ένας κύκλος βίας που έπρεπε να σπάσει (Spoilers)

Μια γνώμη για το δεύτερο πόνημα της Naughty Dog πάνω στο Franchise του The Last of us.

Προσοχή στην ανάγνωση αν δεν θέλετε να ξέρετε την εξέλιξη!

Το The Last of Us 2 το περίμενα μπορώ να πω από τη στιγμή που ολοκλήρωσα το πρώτο μέρος. Από το 2014 δηλαδή και μετά. Πολλές ανακοινώσεις με νέα στοιχεία σε κάθε σχεδόν Ε3 και κάποια τρέιλερ κατά καιρούς, είχαν ανεβάσει το Hype σε βαθμό που δε πήγαινε άλλο. Που αν μου δινόταν η ευκαιρία θα το αγόραζα και στη Beta μορφή του προκειμένου να πάρω τη “δόση” μου.

Φτάσαμε αισίως στη 19η Ιουνίου του 2020. Μετά απο απανωτές καθυστερήσεις και ίσως μια ξενέρα για το ευρύ κοινό, το The Last Of Us Part 2 ήταν επιτέλους στα καταστήματα, ήταν εκεί έτοιμο να σε πάρει απο το χέρι, όπως και το πρώτο, για να σου δείξει τον κόσμο του ακόμα μια φορά, να σου δείξει οτι δεν είσαι ο τελευταίος πάνω στη γη αυτή αλλά και σίγουρα να μη θες να καταλήξεις έτσι.

Το κείμενο αυτό δεν θα αποτελέσει ένα ακόμα review στα δεκάδες που κυκλοφόρησαν τον τελευταίο μήνα για το παιχνίδι. Όσο και να θέλω να το κρίνω σαν παιχνίδι, δε νομίζω οτι στο κομμάτι καθαρά αυτού χωράει κάποια αμφιβολία οτι ήταν απο τα καλύτερα videogames αυτής της γενίας (για να μη πω στα τοπ 10 όλων των εποχών). Ξαναλέω οτι αναφέρομαι στον τεχνικό τομέα.

Πώς μας πετσόκοψες έτσι ρε Naughty Dog;

Είχα καιρό να αναλωθώ σε ηθικά ζητήματα και διλήμματα που μπορεί να σε βάλει ένα videogame. Η τελευταία έντονη μου «περιπέτεια» ήταν το Red Dead Redemption 2 που πραγματικά υπήρχαν στιγμές που ήθελα να σκεφτώ τι θα πράξω για να είμαι σωστός απέναντι στο παιχνίδι και τον χαρακτήρα του.

Ας γυρίσουμε όμως πίσω στο The Last Of us Part 2. Η εγκατάσταση έχει γίνει, καλώς ή κακώς έπρεπε να φύγω για τη δουλειά μου. “Δεν πειράζει” σκέφτηκα, “Το βράδυ, με την ησυχία μου”. Και ναι οι ώρες κύλησαν βασανιστικά, αλλά όταν έφτασα και άνοιξα το PS4, όλα είχαν παρει το δρόμο τους.

Η εισαγωγή είναι λίγο μετά το τρέιλερ της E3 που είχαμε δει προ διετίας στην E3. Το περιβόητο φιλί της Έλλη με τη Ντίνα είχε δημιουργήσει ένταση σε μια βραδιά γιορτής στο Τζάκσον.

Πολλά ακούστηκαν για το σενάριο του παιχνιδιού. Προσπάθησα να αποφύγω τα spoils με μεγάλη δυσκολία, καθότι το internet είναι ένα μέρος που «ανθίζουν» οι άνθρωποι που θέλουν να χαλάσουν το οτιδήποτε για τους άλλους, όταν κάτι δεν τους αρέσει.

Μια Walking Dead σκηνή καλύτερη απο το ίδιο το TWD

Στην αρχή όλα είναι όμαλα, όλα φαίνονται ήρεμα. Είναι η «νηνεμία πριν τη καταιγίδα» που θα ακολουθούσε, αλλά τέτοιο «κεραυνό εν αιθρία» δεν τον περίμενα, όσο κι αν έπρεπε να υπάρξει μια αφορμή για να έχουμε την συνέχεια για το παχνίδι μας.

Ξαφνικά ο χειρισμός μας περνάει σε μια άγνωστη χαρακτήρα, η οποία προσπαθεί να φτάσει στο Τζάκσον. Παλεύει μες τα χιόνια με ορδές απο ζόμπι μέχρι να φτάσει στο σημείο να συναντήσει τον Τζοελ και τον αδερφό του, τον Τόμι.

Εκείνοι τη βοηθάνε να επιβιώσει, να παραμείνει ζωντανή. Τους πείθει να πάνε μαζί της στο σπίτι που μένει με το δικό της γκρουπ. Εν τέλει ο Τζόελ αιχμαλωτίζεται.

Η Έλλη βλέπει οτι ο Τζοελ και ο Τομι δεν έχουν επιστρέψει στο Τζάκσον και ξεκινάει μια περιπολία για να τους βρει. Τους εντοπίζει, αιχμαλωτίζεται κι αυτή με τη σειρά της και η Abby, η χαρακτήρας που μόλις πριν λιγο είχαμε ελεγξει και βοηθήσει τον Τζοελ, σκοτώνει τον δεύτερο μπροστά στα μάτια της ανήμπορης να αντιδράσει Έλλη.

Το σοκ; ΤΕΡΑΣΤΙΟ; Δεν μπορούρα για αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί μόλις, ούτε η Έλλη όμως απ’οτι φάνηκε.

Έτσι έπρεπε και έτσι έγινε

Ναι έπρεπε να υπάρχει αφορμή έτσι ώστε να βγει το Part 2. Και τώρα που το σκέφτομαι πιο ήρεμα, αυτή η αφορμη έπρεπε να είναι ο θάνατος του Τζοελ. Το γεγονός που θα “τσιγκλούσε” τον παίκτη να συνεχίσει το παιχνίδι, να μη το αφήσει.

Εκεί λοιπόν ξεκινάει ένα ατελείωτο λουτρό αίματος που πραγματικά όμοιό του δεν έχω ξαναδεί σε παιχνίδι. Η Έλλη είναι θυμωμένη, στεναχωρημένη αλλα κυριώς μετανιωμένη.

Μετανιωμένη που δεν πρόλαβε να συγχωρέσει τον Τζόελ για ότι συνέβη στο πρώτο παιχνίδι. Που δεν την άφησε να πεθάνει, οπως είπε η ίδια για να έχει νόημα η ζωή της. Ο ίδιος ο Τζόελ αποδείχθηκε ο villain στο part 1 (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) και της εξομολογείται πως αν του ξαναδινόταν η ευκαιρια θα έκανε πάλι το ίδιο, ξανά και ξανά.

Αντίστοιχα οταν περνάει ο χειρισμός στην Abby, βλέπουμε το δικό της Backstory. Είναι η κόρη του γιατρού που θα εγχειρούσε την Έλλη, εκείνου του NPC που σκοτώνεις στο πρώτο παιχνίδι και δε σε νοιάζει. Τώρα έχει νόημα ο άνθρωπος που ήταν πίσω απο τη χειρουργική μάσκα.

Κανένας δεν ήταν χαρούμενος

Τώρα ξέρεις οτι και η Abby είχε τους λόγους της. Ίσως πιο σοβαρούς, ίσως να τη δικαιολογείς, εγώ προσωπικά το έκανα, την κατάλαβα. Όσο κι αν ο Τζοελ ήταν αγαπητός χαρακτήρας, έβαλε απο πάνω το «εγώ» από το «εμείς» της ανθρωπότητας.

Για να μη μακρυγορώ περαιτέρω. Αν έμαθα κάτι απο το The Last of us part 2 είναι πως κάθε δράση έχε και αντίδραση. Κάθε απόφαση έχει και ένα κόστος, ένα τίμημα. Ναι τα γνώριζα και πριν το παιχνίδι αυτά. Αλλά στην ιστορία του τα είδα στον υπερθετικό τους βαθμό. Δεν υπήρξε χαρούμενο τέλος, δεν υπήρξε άσχημο τέλος. Ήταν απλά το τέλος!

Αν στο τέλος του Part 1 υπήρχε ένας χαρακτήρας που συμφιλιώθηκε με την ιδέα οτι «όλα πηγαν καλά», αυτός ήταν ο Τζόελ. Που έβαλε τον εγωισμό του πάνω από τη συλλογικότητα. Στο τέλος του 2, όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Δεν έπρεπε κανείς να μπορεί να αντέξει το ψυχολογικό βάρος. Ούτε η Ellie, ούτε η Abby αλλά ούτε και ο καθένας μας που κρατούσε το χειριστήριο.