Τα 6 πράγματα που θυμάμαι από την Μ. Bδομάδα

Την Κυριακή (05/04) γράψαμε το θεματάκι με το FB Status του Ιησού και όπως ήταν φυσικό, κάποιοι Χριστιανόταλιμπαν ενοχλήθηκαν και ζήτησαν το δίκιο τους με… χριστοπαναγίες.

Επειδή γενικά είμαι από τους ανθρώπους ασπάζομαι το πανάγιο «Οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» είχα έτοιμη απάντηση στους θεούσους/ες. Αλλά…

Εκτός ότι είχα περάσει τη φάση του προσωπικού μου σκοταδισμού κάποια στιγμή και τους καταλαβαίνω πως νιώθουν και επειδή δεν πρόκειται ποτέ αυτοί με τη σειρά τους να καταλάβουν τι εστί πίστη προς ένα ανώτερο ον, σκέφτηκα να ρίξω λίγο τις στροφές της μηχανής.

Δεν θα ήθελα να μετατρέψω το School of Rock σε τόπο αντιπαράθεσης θρησκευτικών πονημάτων, οπότε ελάτε να πιούμε το γλυκό πιοτό της νοσταλγίας. Αυτής, των παιδικών μας χρόνων.

Τότε που η Μ. Εβδομάδα σήμαινε διακοπές από το σχολείο -μικρό καλοκαίρι, διαφορετικά φαγητά, ιστορικές ταινίες, βεγγαλικά, λαμπάδες και ενίοτε φλερτ στο προαύλιο της Εκκλησίας.

Σπέσιαλ έντρι είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ του Τζεφιρέλι, όπου είναι υπεράνω κάθε λίστας. Όπως θα δείτε, η TV έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητα μας. Και μην κοροϊδεύεται εσείς του Facebook. Τουλάχιστον όταν βγαίναμε έξω, δεν παίρναμε την τηλεόραση μαζί μας.

1) Σπίτι για πέντε

Ε, μην μου πείτε ότι δεν θυμάστε αυτή την μίνι σειρά; Ποιο True Detective και μαλακίες τώρα. Η επιτομή των mini series. Ένα επεισόδιο κάθε μέρα από Μ. Δευτέρα, μέχρι Μ. Παρασκευή. Δεν θέλω να το googl-αρω και να σποϊλάρω την ανάμνηση. Ακόμα και το video pου παραθέτω, δεν θα το δώ. Το βάζω στην τύχη.

Αν θυμάμαι καλά, ήταν δυο χωρισμένοι γονείς. Ένας πατέρας με έναν γιο και μια μητέρα με άλλον έναν. Προσπαθούσαν να τα φέρουν βόλτα κάνοντας οικογένεια. Σαν αυτό με τον Μπέζο και την Λέχου αλλά λιγότερο αστείο και χωρίς την Ιωάννα Πηλιχού (Ίδρωσα…). Κάπου θυμάμαι τον μικρό πιτσιρικά -που ήταν κολλημένος με τον Αστερίξ- να πέφτει και να χτυπάει (ή κάτι τέτοιο) και να εξελίσσονται σκηνές σε στιλ, Κράμερ εναντίον Κράμερ.

Μεγάλη στιγμή στο τέλος όταν και ο πατέρας λέει ότι το σπίτι τους, είναι Σπίτι για Πέντε. Και ρωτάει κάποιο από τα παιδιά γιατί το λέει αφού είναι τέσσερις. Κάποιος από τους «μεγάλους» αφήνει να εννοηθεί ότι η μαμά είναι έγκυος.

Δηλαδή μας δείξατε μια σειρά με σεξ Μεγαλοβδομαδιάτικα;

2) Σπάρτακος

Όχι τη σειρά που παρεμπιπτόντως έχω ακούσει πολύ καλά λόγια. Ο Σπάρτακος με τον Kirk Douglas είναι οι Τριακόσιοι πριν τους Τριακόσους, μαζί και με τον Gladiator. Stanley Kubrick, όχι μαλακίες. Ο Gerald Butler μοιάζει γατάκι μπροστά στον Douglas. Ρε Kirk, μια που το έφερε η κουβέντα. Γιατί ο γιος σου βγήκε τόσο μαλάκας;

Μια τρίωρη υπερπαραγωγή, με πολλές μάχες, φανταχτερούς διαλόγους και τον Balthazar. Έναν από τους τρεις μάγους που συνάντησαν τον Σπάρτακο στην πορεία τους για την Βηθλεέμ (μη με ρωτάτε πως) και ο ηθοποιός που τον υποδυόταν ήταν λευκός που του είχαν τρίψει λάσπη στη μούρη για να φαίνεται Άραβας. Cult…

3) Ψώνια για λαμπάδα και σοκολατένια αυγό

Ο μύθος σχετικά με τις υποχρεώσεις της νονάς είναι περίπλοκος. Άλλοι μιλάνε για παπούτσια, άλλοι για ρούχα. Εγώ πάλι που ήμουν εγκαταλειμμένος από νονά (κλαψ), τις υποχρεώσεις της, την αναλάμβαναν μαζί η μητέρα μου με την αδερφή της, που ήταν νονά του αδερφού μου. Δηλαδή θεία μου. Καλά, μην δίνεται βάση στα οικογενειακά δέντρα, είναι μπέρδεμα…

Τα ψώνια αυτά που γίνονταν Μ.Τρίτη-Μ.Τετάρτη ήταν μια τελετουργία.

Αρχικά ήταν η λαμπάδα που φυσικά είχε κάποιο παιχνίδι. Όχι φλωριές του σήμερα, που είναι μια κούτα με παιχνίδια και έχει μέσα ένα κερί. Τα transformers ή τα G I Joe που επέλεγα πάντα, στην κυριολεξία, κρέμονταν από το κερί. Και φυσικά, τι έκανε ο μικρός Γιώργος για να περάσουν οι μέρες μέχρι να μπορεί να τα χρησιμοποιήσει σαν κανονικά παιχνίδια; Μα έπαιζε το σενάριο της αιχμαλωσίας. Δηλαδή… Ένα ΡΟΜΠΟΤ ήταν αιχμάλωτο και δεμένο σε έναν στύλο (το κερί) και γύρω του έπεφταν φάπες. Τέλειο σκηνικό! Να σας πω απλά, ότι όταν έπαιζα με τα transformers, έβαζα στη μάχη και μια μεγάλη συλλογή από δεινόσαυρους που είχα και γινόταν της κολάσεως.

Για να επιστρέψουμε στα ψώνια. Μετά τη λαμπάδα, ήταν σειρά του αυγού! Έυκολη υπόθεση. Το πιο μεγάλο, το πιο υποσχόμενο. Και πάντα με σοκολάτα γάλακτος. Θυμάμαι μια φορά ένα αυγό που δεν είχε δώρο μέσα, αλλά ήταν φίσκα στα σοκολατάκια. Λίγο κουλό, αλλά για έναν φαταούλα σαν εμένα ήταν παράδεισος.

Μετά από από το τραβολόγημα των 3-4 ωρών στους δρόμους του Πειραιά (τότε δεν υπήρχαν mall), έφτανε η ώρα του φαγητού. Λόγω νηστείας, τη βγάζαμε με πιτούλες και πατατούλες (not bad) και μια μεγάλη κόκα κόλα. Και μετά λες, τι στραβό κάναμε και είμαστε χοντροι…

4) Τα αυγά, τα κουλουράκια και ο Ρίβερς

Παραδοσιακά, εμείς βάφαμε τα αυγά μας και κάναμε κουλουράκια (με τα δυο μας τα χεράκια) την Μ. Πέμπτη. Μάζωξη από τις λίγες… Τουλάχιστον 7-8 άτομα γύρω από ένα τραπέζι, λες και είμαστε στο εργαστήριο κανά ζαχαροπλαστείου. Πρέπει να ήταν η μοναδική φορά που δεν βοήθησα ουσιαστικά.

Μαζεμένοι όλοι στην κουζίνα, γύρω από μια Sony Trinitron (ή κάπως έτσι), βλέπαμε τον Ολυμπιακό να σαρώνει την Μπάρτσελόνα και να παίρνει το πρώτο του Ευρωπαϊκό. Αφού είχε αποκλείσει και στα πλέι οφ τον ΠΑΟ με μειονέκτημα έδρας μετά από μεγαλειώδη εμφάνιση του… Έρβιν Γκρέϊ. 

Η ξαδέρφη μου επευφημούσε μόνο όταν έβαζε καλάθι ο Παπανικολάου (όχι ο Κωστάκης, ο Δημητράκης) καθώς ήταν βαζέλα αλλά είχε έναν έρωτα με το νο.7 (geez).

Μετά θυμάμαι πήραμε το αυτοκίνητο και κάναμε το γύρο του θριάμβου με κόρνες, σημαίες και… κουλουράκια. Ήταν πολλά. Αν και δεν τα προτιμούσα γενικά (μόνο σοκολάτα παρακαλώ), εκείνο το βράδυ τα τσάκισα.

*δεν θυμόμουν μέχρι και τώρα που έβαλα το video, ότι στην περιγραφή ήταν ο μεγαλός… Χάτζη (όποιος κατάλαβε).

5) Μ. Παρασκευή και η πίτα της θείας

Η μέρα του επιταφίου είχε άλλη γεύση στα μάτια μου. Μου φαινόταν πιο πένθιμη. Λόγω ότι τις περισσότερες φορές, τις διακοπές του Πάσχα τις περνούσαμε στη Σαλαμίνα που είναι το νησί με τις 40 χιλιάδες εκκλησιές και παρεκκλήσια. Παντού άκουγες (και ακούς), καμπάνες και ψαλμωδίες. Στο σπίτι τηρούσαμε και μια ας το πούμε, αφαγία λόγω της ημέρας.

Αυτό που έδινε χρώμα, πριν τη βραδινή γύρα του επιταφίου και τα εκατομμύρια βεγγαλικά (που μέχρι κάποια ηλικία, χεζόμουν απάνω μου), ήταν η χειροποίητη, αλάδωτη πίτα που τρώγαμε οικογενειακώς από μια θεία, αδερφή της γιαγιάς μου. Σαν οικογενειακό έθιμο. Πιο νόστιμη και από τους μεζέδες της Κυριακής. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται…

Και τέλος…

6) Η προμάζωξη της Ανάστασης

Εμείς το κάναμε σαν την Πρωτοχρονιά ένα πράγμα. Μαζευόμασταν όλοι σε κάποιο σπίτι. Οι μεγάλοι μιλούσαν για πολιτικά, οι μικροί παίζαμε Super Mario. Κατά τις 11.30 πηγαίναμε στο προαύλιο μια κοντινής εκκλησίας, παίρναμε το άγιο φως και μετά…

Ποιος είδες τις μασέλες μας και δεν τις φοβήθηκε. Μιλάμε για φαγητό, όχι αστεία. Οι μεγάλοι μαγειρίτσα, οι μικροί μπριζόλες με πατάτες και μάλιστα καθόμασταν σε ξεχωριστό τραπέζι όπου το ονομάζαμε «μπαρ». Τρώγαμε λες και κάναμε πρόβα για τη μέρα που ξημέρωνε και θα τρώγαμε πιο πολύ. Μάλιστα είχε και παγωτό η υπόθεση. Το πρώτο της χρονιάς, τρωγόταν εκεί. Ξημέρωμα του Πάσχα. Κάπου εκεί ξεκινούσε και ένα άτυπο πρωτάθλημα με το σπάσιμο των αυγών. Αλήθεια… Αποκλεισμοί, προκρίσεις, νικητής κλπ.

Πάω να κλάψω σε μια γωνιά, μιας και σε λίγες μέρες γίνομαι 32.

Άντε καλό Πάσχα.