Μια άποψη σχετικά με το κίνημα των ημερών και το ”Support Art Worker” που έχει κατακλύσει τα ελληνικά social media. Ακόμα και εδώ διχασμός, εμφύλιος και διαμάχες· δεν μπορούμε να το αποφύγουμε τελικά ούτε στα πιο αυτονόητα.

Η δήθεν εξυπνάδα ” support ALL workers ” που αναρτάται από κάποιους σε αντιδιαστολή με την γνωστή τάση των τελευταίων ημερών, το μόνο που μου φέρνει στο μυαλό είναι άνθρωποι ίσως που είχαν όνειρα να γίνουν τραγουδιστές και ηθοποιοί και δεν τα κατάφεραν. Το χειρότερο είναι πως ακούγεται πως προέκυψε από τους ίδιους τους τεχνικούς εργάτες, στον χώρο της τέχνης.

Δεν προσφέρει τίποτα το να πηγαίνεις κόντρα σε μια τάση απλά λέγοντας το αυτονόητο που καπελώνει ένα εξίσου ιδανικά αυτονόητο πράγμα. Υποβαθμίζοντας με χλεύη έτσι μια κίνηση που έχει συγκεκριμένο στόχο και χαρακτήρα.

Είναι σαν να πηγαίνεις σε πορεία ενάντια στον πόλεμο στη Συρία και να φωνάζεις ”ενάντια σε όλους τους πολέμους ρε”. Το πιάνεις;

Σίγουρα κοντεύει ο καιρός που θα χρειάζονται στήριξη όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως τομέα, όπως οι αγρότες και οι εργαζόμενοι στον τομέα της παραγωγής. Άλλη μια πονεμένη ιστορία. Για όλους θα έρθει.

Αλλά το να βγάζεις χολή και περιφρόνηση για μια προσπάθεια που κάνει ένα σύνολο ανθρώπων διαχρονικά ξεχασμένων από το κράτος και τους θεσμούς δε σε κάνει έξυπνο ούτε το μαύρο πρόβατο που δεν ακολουθεί τις τάσεις, αλλά μίζερο.

Το σύνθημα αυτό δεν εκφράζει την ελίτ. Αλλιώς θα έλεγε μόνο ”artists”. Αναφέρεται όμως στους workers κάθε πολιτιστικών και καλλιτεχνικών κλάδων. Από θέατρα και συναυλιακούς χώρους μέχρι οτιδήποτε εμπίπτει στην μεγάλη ομπρέλα που ονομάζουμε τέχνη και πολιτισμός.

Support_art_workers λοιπόν έστω και στα social media. Έστω και αν όσοι το αναρτούν δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε πορεία ή συλλογική δράση, έστω και αν ουσιαστικά δε προσφέρει τίποτα για κάποιους, έστω και έχουμε τις ενστάσεις μας, εάν δε μας αφορά άμεσα ας αφήσουμε την μιζέρια μας στην άκρη για λίγο. Έστω κι έτσι, γιατί από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Και αν είναι να ξεκινήσουμε από κάπου, ο καλλιτεχνικός κόσμος είναι στην κορυφή εκείνων των περιπτώσεων που το κράτος δεν δίνει δεκάρα.

Διότι η υποβάθμιση των τεχνών από τις κυβερνήσεις είναι διαχρονικό ζήτημα. Ο καλλιτέχνης σε αυτή τη χώρα -και όχι μόνο από τους θεσμούς- αντιμετωπίζεται σαν ”ψώνιο”, περιθωριακός, δήθεν και μη ζωτικός για την κοινωνία. Μπαίνουν όλοι και όλα στο ίδιο τσουβάλι και όσοι ζουν και βιοπορίζονται δουλεύοντας πίσω από τις κουρτίνες ξεχνιούνται εμφατικά.

Καλλιτέχνες να εργάζονται παράλληλα σε δουλειές του ποδιού για να καταφέρουν να ζήσουν. Χιλιάδες παραδείγματα υπάρχουν, όλοι το ξέρουμε αυτό. Πολλοί από αυτούς τόσο άξιοι όμως για να ζούνε από την τέχνη, αλλά τόσο άτυχοι να γεννηθούν σε μια χώρα με βαθιά οικονομική και όχι μόνο κρίση που δεν τους επιτρέπει να ζήσουν από την τέχνη τους. Δεν θα τους επέτρεπε και κρίση να μην υπήρχε. Και δεν τους βοήθησε και ποτέ. Καμία κυβέρνηση ποτέ δεν αντιμετώπισε τους ηθοποιούς ως εργαζόμενους όπως όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι. Αλλά τους βλέπει σαν εργαζόμενους από το χαμηλότερο ράφι, κοινώς και λαϊκά ”δεν τους βλέπει καν”. Τα πτυχία του κλάδου δεν αναγνωρίζονται όπως των υπολοίπων, λες και η θεατρολογία υπολείπεται σε βάθος και αξία. Τραγικά πράγματα για έναν τόπο που έδωσε στη δύση το θέατρο και τον πολιτισμό και συρρικνώνει την αξία τους μέρα με την μέρα εδώ και δεκαετίες. Πώς είναι δυνατόν αυτή χώρα με τέτοια ιστορία να μην έχει βασική προτεραιότητα της τον πολιτισμό και τις τέχνες και να ρίχνει το βάρος στην εξαγωγή και άνθηση αυτών;

Δεν ήταν ανάγκη ο κορονοϊός για να συνειδητοποιήσουμε την απαξίωση της τέχνης. Την άθλια υπονόμευση της τέχνης ως κάτι διακοσμητικό και όχι ζωτικό για το πνεύμα και την καλλιέργεια της κοινωνίας όπως θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται. Κομμάτι γνωστή η άρνηση των κυβερνήσεων στην υποχρέωση που έχουν στο να στηρίζουν την ανάπτυξη των τεχνών. Μα ειδικά τώρα είναι παραπάνω από υποχρέωση η δικαιοσύνη και η ίση αντιμετώπιση τους.

Άλλα δεν είναι μόνο αυτοί, ζούνε οι ‘art workers” την απόλυτη υποβάθμιση των επαγγελμάτων τους ακόμη πιο έντονα, τώρα που έχουν ανάγκη όσο ποτέ την στήριξη από όλους μας. Δεν είναι χομπίστες, είναι εργαζόμενοι όπως εσύ και εγώ και έχουν τα ίδια δικαιώματα.

Ευτυχώς η συντριπτική πλειοψηφία, είτε ανήκει στον χώρο είτε όχι, δείχνει την στήριξη της.

Στην τελική πάντως, δεν οφείλουμε κανενός είδους ”απολογία” η εξήγηση για το Support art workers. Γιατί έτσι νιώθω πια πως πρέπει να γίνεται για οποιαδήποτε κίνηση στήριξης ή έκφρασης παραπόνων ή οτιδήποτε. Να έχεις και στην άκρη μια έτοιμη απολογία ή δικαιολογία για τα κύματα των αστοιχείωτων που θα χτυπήσουν την πόρτα να ζητήσουν τα ρέστα από κάτι που δεν τους αφορά κιόλας. Να βγουν πρώτοι να διαφοροποιηθούν για να τραβήξουν την προσοχή απαξιώνοντας κάτι που δεν μπορούν να καταλάβουν.