No more capes! – Μια (μη) ωδή στα super… σύμπαντα

[dropcap size=dropcap]Λ[/dropcap]υπάμαι, μα θα ερχόταν και τούτη η μαύρη ώρα. Μπορεί να το έχετε ακούσει και στο παρελθόν, αλλά πλέον είναι επίσημο. Υπάρχει άνθρωπος που έχει δώσει ένα σκασμό λεφτά, για όλες τις ταινίες των Marvel-DC και έχει ήδη πιάσει το φτυάρι του. Ποιος; Φυσικά ο υποφαινόμενος. Ξαναγράφω λυπάμαι…

Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου

Πριν ξεκινήσω, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να παρεξηγηθώ. Ούτε να το παίξω εναλλακτικός. Και να ήθελα, δεν θα μπορούσα άλλωστε. Αλλά… Τι σκατά μας προσφέρουν αυτές οι θεματικές με σούπερ ήρωες ταινίες; Δράση; Χιούμορ; Συγκίνηση;

Τίποτα κύριοι. Όχι δράση έχουν, εντάξει (action movies, ηλίθιε). Ε, και κάποιες σκηνές, τις λες και αστείες. Συγκίνηση όμως με τίποτα. Πας να χύσεις ένα δάκρυ, με κάποιον που πεθαίνει και τσουπ, να σου πάλι! Ή πεθαίνεις ή δεν παθαίνεις μίστερ. Λες και βρήκαν από τον μικρόκοσμο του Φώσκολου είναι αυτές οι νεκραναστήσεις.

Παραδείγματα δεν θα χρησιμοποιήσω. Γιατί πολύ απλά, δεν θυμάμαι πού έγινε τι. Ελάτε, αφήστε το σνομπ ύφος που σας δημιούργησε η άνωθεν πρόταση, ούτε εσείς θυμάστε! Και αν θυμάστε, θα έπρεπε να το σκεφτείτε να γίνεται πιο κοινωνικοί με το αντίθετο φύλο (ή το ίδιο whatever).

Επειδή φλυαρώ πολύ, θα τα συμπυκνώσουμε λιγάκι.\

Πρώτον, κυρίως η κυρα Marvel μας έχει ξεκινήσει μια ιστορία και μια άτιμη κορύφωση δεν βλέπω άμεσα να έχουμε! Το 2019 θα έρθει, με το Infinity War II. Γιατί εγώ να βλέπω να καταστρέφεται και μια πολιτεία των ΗΠΑ όταν η ομολογουμένως αταίριαστη ομάδα των Εκδικητών, αποφασίζει να πλακωθεί με εξωγήινους ή έξυπνα Τρανσφόρμερς;

Ένα θα πω, για να πάρω υπέρ μου το επιχείρημα αυτό. Μια σκουληκότρυπα πάνω από τη Νέα Υόρκη, που ξερνά πράσινες χλαπάτσες από το υπερπέραν. Αυτό. Κέρδισα.

Πλέον, οι ταινίες της κουράζουν. Δεν υπάρχει κάτι και απλά αφήνει στοιχεία που σε κρατούν να δεις το επόμενο και μαντέψτε; Πιάνει! Απλά, αν το καλοσκεφτείς, τείνει να γίνει ένα κινηματογραφικό LOST. Ναι, αυτό με το νησί, που έχει τιμόνι και το πας όπου εσύ θες. Περιμένεις να σου εξηγήσει κάτι, στο αφήνει για το επόμενο και θα σου βάλει και κάτι εξτρά! Δεν κάνουμε δουλειά έτσι! Άσε που αν χάσεις μία ταινία, δεν βγάζεις άκρη. Ταινία του Thor βλέπεις, δες πρώτα και τον Stark, για να δεις τι παίχτηκε. Ρε, πάτε καλά;

Δεν λέω, υπάρχουν και ωραίες (μάλλον διασκεδαστικές θα έλεγα) ταινίες του σύμπαντος της Marvel. Και κάπου εδώ να αναφέρω πως δεν διαβάζετε την λέξη DC, γιατί πολύ απλά τώρα θα δοκιμαστεί πραγματικά.

Μην σκεφτείτε την σαβούρα που έβγαζε παλαιότερα, αλλά τα καλά της. Η τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη ήταν αναπάντεχα καλή, αν και η τελευταία ταινία ήταν ανακόλουθη, είχε όμως ό,τι δεν έχουν όλες οι ταινίες της αντιπάλου εταιρείας. Είναι «σοβαρές ταινίες». Κάτι που έχετε σίγουρα ακούσει κάποια στιγμή από κάποιον «εναλλακτικό σινεφίλ», που είναι για σφαλιάρες και αναγκαστικά κάνετε παρέα, γιατί έχει ωραίες φίλες και σπίτι με πισίνα, είναι κάτι ανάλογο.

«Αυτές τις ταινίες με τον Iron Man ή τον Captain America, δεν τις έχω δει. Ο… Μπάτμαν όμως ήταν καλός».

Ναι ηλίθιε καλός ήταν αλλά μην τον λες… Μπάτμαν. Και τουλάχιστον έχε την αξιοπρέπεια να δεις κάτι και μετά να το κράξεις! Αλλά συγχωρεμένος, είπαμε, έχεις ωραίες φίλες.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως ναι μεν στις ταινίες του Nolan, το σενάριο είναι σουπερηρωικοκεντρικό (;), υπάρχουν στοιχεία που θα εκτιμούσες και σε μία ταινία, άλλης κατηγορίας. Άρτια σκηνοθετημένη, ωραία πλοκή, ηθικά διλήμματα και ερμηνείες. Στις αντίστοιχες της Marvel, έχετε δει κάτι τέτοιο; Χωρίς να θέλω να ξεχωρίσω την μία εταιρεία, έναντι της άλλης, στα μέχρι στιγμής δείγματα, κερδίζει η… χαμένη της υπόθεσης! Αν και τώρα που μπαίνει και εκείνη στο τρυπάκι της ανταγωνίστριας, μάλλον σκατά θα τα κάνει. Και μόνο που βάζεις τον Ban Affleck ως Batman, ε έχεις αυτοκαταστροφικές τάσεις.

Ένα άλλο που έχω σαν επιχείρημα και το έχω εκλάβει από τον παλμό των σινεφίλ, είναι πως εν τέλει, όλη αυτή η φρενίτιδα δεν κάνει και τόσο καλό… Πλέον, όλα κινούνται γύρω από τις επερχόμενες ταινίες των υπερηρώων και κάποιες αξιόλογες ταινίες, περνάνε πιο απαρατήρητες και από το Green Lantern (να τα λέμε όλα). 

«Πλέον, δεν βγαίνουν τόσο καλές ταινίες, όπως παλιά, τα studios κοιτάνε το εύκολο, μέσω των δοκιμασμένων κόμικς και γενικά των graphic novels», είπε πρόσφατα ένας φίλος και δεν είχε άδικο.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως από το 2008 περίπου και μετά, οι κινηματογραφικές μας προτιμήσεις έχουν περιοριστεί, δεν ψάχνουμε το διαφορετικό, το αναπάντεχο. Έχουμε φορέσει παρωπίδες και καλπάζουμε προς τον δρόμο που μας δείχνουν τα μπλογκμπάστερς. Ούτε εγώ θυμάμαι πότε πήγα τελευταία φορά στο κινηματογράφο και πλήρωσα για κάτι μη Μαρβελικό. Και προφανώς δεν πιάνεται το
«Γρήγορο και το Άγριο», (αηδία η ακριβής ελληνική μεταφορά), ή το «Αγώνες Πείνας».

Εν κατακλείδι, κανείς δεν θα σταματήσει να βλέπει αυτά τα φιλμ, άλλωστε δεν έχω την πρόθεση και τη δύναμη να το κάνω. Εξάλλου και εγώ θα συνεχίσω να πηγαίνω (17 Σεπτεμβρίου, ένας τρελός μιλάει στα μυρμήγκια) και θα φάω ό,τι μου σερβίρουν στο πιάτο. Όμως, θα αφιερώσω και κάποιες ώρες να δω τι ταινίες έχω χάσει, όλο αυτό το διάστημα και αυτό συστήνω.

Πριν μερικά χρόνια, όταν δεν υπήρχαν φλώροι παρθένοι που κυκλοφορούν με κολάν και ασπίδα εν έτη 2015, υπήρχαν κυριολεκτικά έργα τέχνης που σου προσέφεραν πράγματα, σε έκανα κομματάκι καλύτερο, πολύ απλά σε έκαναν λιγότερο χιμπατζή από αυτό που πραγματικά είσαι.

«Μόνο όταν χάσεις τα πάντα, είσαι πραγματικά ελεύθερος να κάνεις τα πάντα».

Κανένας Tyler Durden δεν φόρεσε ποτέ κάπα.