Montage of a Heck – Από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ

[dropcap size=dropcap]Μ[/dropcap]έσα στη λαοθάλασσα που κατέκλυσε το Σινέ Φλοίσβος το βραδάκι της Δευτέρας (08/06) ήμουν και εγώ παρέα με τον κολλητό που είχε εξασφαλίσει διπλή πρόσκληση. Cobain είναι αυτός, δεν χάνεται…

Και εκεί στηρίζω τον τίτλο μου, χαρακτηρίζοντας το Montage of a Heck ένα από τα καλύτερα του είδους του. Και ο λόγος είναι απλός…

Στο 90% της ταινίας, βλέπουμε τον Cobain. Ο Kurt μας συστήνεται σε κάθε φάση της ζωής του, ξανά και ξανά. Υπάρχουν εμβόλιμες συνεντεύξεις της μάνας του, της Courtney Love, του Novoselic και της πρώτης του γκόμενας, αλλά αυτά είναι γαρνιτούρα.

Το κυρίως πιάτο είναι ο Kurt Cobain.

Πολλές φορές έχω βρει βαρετό ένα ντοκιμαντέρ για μία κατά τα άλλα, πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, επειδή βλέπεις τους άλλους να μιλάνε για -τον οποιονδήποτε- αυτόν.

Ακούστε δείγμα από το 12λεπτο ακυκλοφόρητο κομμάτι του Cobain.

Στο Montage of a Heck του Brett Morgen όμως, φυσικά και λόγω του ότι είχε απεριόριστη πρόσβαση στο οικογενειακό υλικό από βιντεοκάμερες, ηχητικά, και ημερολόγια (το πιο συγκλονιστικό κομμάτι) η κάμερα ήταν συνεχώς «στραμμένη» πάνω στον frontman των Nirvana.

Και ήταν μια ιστορία ζωντανή. Δεν ήταν ένας επικήδειος με θεωρίες συνωμοσίας για την αυτοκτονία του. Είδαμε τις σκέψεις, τους φόβους του, τους δαίμονες με τους όποιούς πάλευε. Το πόσο φρικτά πονούσε το στομάχι του συνεχώς, στα όρια της τρέλας.

Είδαμε επίσης το πόσο αληθινός καλλιτέχνης ήταν. Όταν δεν έγραφε μουσική ή στίχους, ζωγράφιζε. Αν δεν έκανε τίποτα αυτά, σκεφτόταν «γραπτά», στο ημερολόγιο του. Συνεχώς είχε την ανάγκη να εκφραστεί.

Αμέσως πήγε το μυαλό μου στη σημερινή εποχή και το FB. Αν οι Nirvana υπήρχαν σήμερα με λογαριασμούς στο instagram και από τη μία έδειχνε τα πάρτι και τα live gigs τους και από την άλλη την «παγιδευμένη» προσωπικότητα του Cobain, ή θα το ζήλευες σαν την απόλυτη ευτυχία όλο αυτό, ή θα το νόμιζες δήθεν και στημένο.

Και η αλήθεια βάσει αυτού που είδαμε είναι πολύ μακρύτερα και από τις δυο εκδοχές.

Πάντα μου αρέσει να έχω κάποιον να συνομιλώ μετά το τέλος αυτού που είδα γιατί παίρνεις απόψεις από διάφορες οπτικές γωνίες.

Ένα chapter του Montage of a Heck προσπαθούσε να μας δείξει ότι η Courtney Love ίσως να είναι και λίγο αδικημένη όλα αυτά τα χρόνια. Η άποψη μου δεν αλλοιώθηκε βέβαια, στο ότι είναι απλά μια καριόλα.

Απλά, ο κολλητός υποστήριξε ότι ναι μεν, μπορεί και να ήταν μια καριόλα, αλλά δεν είναι να κάνει και με έναν εύκολο άνθρωπο. Είχε δίπλα της τον Curt Cobain, που στην προηγούμενη ώρα είχαμε δει ότι ήταν περίεργος τυπάς αλλά είχε και τα media να την βρίζουν όλη την ώρα. Λογικά η αλήθεια είναι κάπου στη μέση της διαδρομής Καριόλα-Αδικημένη.

Όποιος δεν το έχει δει και έχει ακούσει έστω και μια φορά Nirvana ή το όνομα Cobain, αξίζει το (σχεδόν) δίωρο Montage of a Heck.

Υ.Γ. Για τα σχόλια τόσο του Lars Ulrich ότι το φιλμ έδειξε πραγματικά πολλά από τα προσωπικά αρχεία του, που ίσως να ήταν και ενοχλητικό θα συμφωνήσω εν μέρει, καθώς το να βλέπεις τις προσωπικές στιγμές κάποιου που μισούσε τόσο τη δημοσιότητα, είναι λίγο σαν να σκαλίζεις στον τάφο του. Για αυτό όμως ήταν και τόσο ξεχωριστό το φίλμ. Επειδή στηρίχθηκε πάνω σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο και όχι σε ακατάσχετες μπουρδολογίες.