Maleficent, με γευστικά nachos

Αυτά γίνονται όταν μία 6μελή παρέα, πρέπει να ψηφίσει για το αν θα πάει για ποτό ή για ταινία. Αυτά γίνονται όταν στον επαρχιακό κινηματογράφο που καταλήγει, οι επιλογές της περιορίζονται σε μόλις μία. Maleficent. Και εγώ απλά πετάω τα λεφτά του φίλου μου (γιατί είμαι άφραγκος), για να δω μία ταινία που είναι πιο γραφική και από τα στενά της Πλάκας.

Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου

Κάτι τέτοιες στιγμές μου την δίνει απλά το δημοκρατικό πολίτευμα.  Κάτι τέτοιες στιγμές μου την δίνουν τα μαθηματικά. Γιατί η πλειοψηφία να διαλέξει; Γιατί το 4 να είναι μεγαλύτερο από το 2; Γιατί να πάω να δω μία ταινία που ομολογουμένως θα την αντιμετωπίσω με προκατειλημμένη διάθεση; Γιατί, ρωτάτε ησύχως; Φτάνει με τις αόριστες απορίες μου, πάμε και σε καμιά απάντηση.

Όσο αφορά το είδος, αυτό είναι φαντασίας. Καλά, φαντασίας θα ήταν αν υπήρχε και λίγο από τους σεναριογράφους. Αλλά είπαμε, είμαι προκατειλημμένος. Βασικά το στόρι είναι ένα παραμυθάκι. ΟΚ, κανένα θέμα, εξάλλου βασίζεται σε παραμύθι, εκείνο της Ωραίας Κοιμωμένης, της οποίας μοναδικό γιατρικό για την μαγική υπνηλίας της είναι ένα φιλί πραγματικής, καθαρόαιμης αγάπης.

Κάντε εικόνα. Δύο βασίλεια αντικριστά βρίσκονται σε κόντρα. Από την μία οι άνθρωποι και από την άλλη ό,τι σκατά μπορεί να γεννήσει η αρρωστημένη σας φαντασία. Η Angelina Jolie λοιπόν υποδύεται μία παντοδύναμη νεράιδα (θεός να την κάνει), η οποία είχε ένα εφηβικό (περνούν εφηβεία οι νεράιδες άραγε;) ειδύλλιο με έναν κοινό θνητό. Πώς τα φέρνει όμως η ζωή που αυτοί οι 2 τίθενται αντίπαλοι και ξεκινάει μία σχέση μίσους.

Και πώς θα συνεχιστεί το έργο; Μα φυσικά με την ΚΑΤΑΡΑΡΑ (τόσο μεγάλη κατάρα) που ρίχνει η Maleficent στην κόρη του πρώην της και νυν βασιλιά των ανθρώπων, Stephan (γελάνε όλα τα γνωστά και άγνωστα βασίλεια με την φάτσα του). Για να μην πλατειάζω, όλα πάνε κατά διαόλου και τελικά όλοι τρέχουν και δεν φτάνουν.

Το χαμηλού δείκτη νοημοσύνης κοριτσόπουλο πέφτει σε αιώνιο ύπνο (γιατί αν δεν ήταν χαζούλα, ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ κάτι τέτοιο) και ξεκινάει μία τρέλα! Η ασπρουλιάρα Jolie ξαφνικά αγαπάει την κόρη του εχθρού της και προσπαθεί να της εξασφαλίσει μία φυσιολογική ζωή. Αλλά είναι τόσο αποτυχημένη, που δεν μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο. Και εκεί που λες πως δεν θα βρεθεί ο μάγκας ο πρίγκιπας να την κάνει να αισθανθεί γυναίκα, τσουπ η κίνηση-ματ από τους δημιουργούς. Περιττό να πω πως μέχρι και το βλαμμένο μόγγολο της παρέας (σόρι Κώστα) βρήκε τι θα παιχτεί. Κάτι τέτοια κάνουν εκεί στην Καλιφόρνια και μετά νιώθουν ξάφνου πιο έξυπνοι, άνθρωποι που δεν είναι.

Λοιπόν, για να βάζουμε τα πράγματα στην σειρά τους, η ταινία από άποψη αισθητικής και πλοκής, είναι λίγο-πολύ αυτό που έχει στο μυαλό του κάθε σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του. Η αλήθεια είναι πως η κυρία Pitt δίνει μία βαρύτητα στον ρόλο της και σίγουρα η εκ γενετής και βαθιά ριζωμένη στο πρόσωπό της ξινίλας, εμπλουτίζει θετικά το καλλιτεχνικό κομμάτι του έργου. Γενικά, επειδή μπορεί αν σας μπέρδεψα, αν δεν έχεις μεγάλες απαιτήσεις από αυτό που θα δεις, δεν απελπίζεσαι με γλυκανάλατες ιστοριούλες και πέσεις και συ θύμα της παρέας σου, σου δίνω το πράσινο φως να στάξεις το 12ευρω. Γιατί δεν σου είπα, θα το δεις σε 3D, αξίζει τα λεφτά του (το 3D πάντα).

Τέλος, επειδή επέστρεψε στο ευσυνείδητό μου παρακολουθώντας το Malificent, πρέπει να επισημάνω πως αυτή η λογική ”είναι ταινία, όχι πραγματικότητα” πρέπει να σταματήσει. Τι εννοώ; Πως αυτό που σκέφτεται εκείνη την στιγμή ο θεατής είναι απόλυτα φυσιολογικό και θα μπορούσε να πράξει αναλόγως και ο πρωταγωνιστής ΕΚΕΙΝΗ ακριβώς την στιγμή. Παράδειγμα: η Maleficent βιάζεται και έχει έναν ”δούλο” τον οποίο τον μεταμορφώνει σε ό,τι ζώο θέλει. Και εκείνη επιλέγει το άλογο. Σωστή σε βρίσκω κούκλα μου, αλλά με έναν δράκο ΘΑ ΕΙΧΕΣ ΗΔΗ ΦΤΑΣΕΙ γαμώ! Εγώ δηλαδή είμαι πιο μάγκας; Βέβαια, με αυτή την λογική, το εργάκι θα είχε τελειώσει στο 10λεπτο. Μμμμ…

ΥΓ1: Αν θέλετε ντε και καλά να τιμήσετε την 7η Τέχνη και να επισκεφτείτε τον ναό της, είναι ό,τι καλύτερο, για αυτή την εβδομάδα. Και αν έχετε τάξει καμιά βόλτα σε παιδιά, ανιψάκια ή βαφτιστήρια, να μια καλή ευκαιρία.

ΥΓ2: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο Γιώργο, για τα δανεικά του. Χωρίς αυτά, δεν θα είχα την ευκαιρία να δω την εν λόγω ταινία. Και δεν με νοιάζει τόσο για το εισιτήριο, όσο για τα nachos με λιωμένο τυρί που ερέθισαν τους γευστικούς μου κάλυκες, μετά από καιρό.

ΥΓ3: Ίσως αυτό να είναι το τελευταίο μου κείμενο. Το λιωμένο τυρί παραμένει αμφιβόλου ποιότητας και το στομάχι μου το επιβεβαιώνει συνεχώς.