Katatonia: Best and Worst of…

[dropcap size=dropcap]Μ[/dropcap]ετά από μια συζήτηση που είχα με ένα 15χρονο παιδί τις προάλλες, συνειδητοποίησα προς μεγάλη μου απογοήτευση ότι πλέον ο όρος metal έχει διαφοροποιηθεί τελείως από αυτό που εννοούσαμε εμείς όταν μας ρώταγαν τη μουσική ακούγαμε. Από την άλλη αυτό είναι απόλυτα λογικό και ας με βρίσκει εκ διαμέτρου αντίθετο, γιατί πολύ απλά οι εποχές αλλάζουν. Οι μόδες έρχονται και φεύγουν κατά καιρούς.

Το αποκορύφωμα της συζήτησης που ανέφερα προηγουμένως ήταν όταν τον ρώτησα (αφού είχα πάρει γραμμή το πώς εξελισσόταν η κουβέντα) την άποψή του για τις Σκανδιναβικές μπάντες. Η απάντηση ήταν δυστυχώς ….«Τι εννοείς, τους ABBA».

Εκεί κάπου αποφάσισα ότι είναι καθήκον μου (όπως και όλων τις γενιάς μου) να μεταβιβάσω τις λιγοστές γνώσεις μου, όπως μας έκαναν και εμάς οι μεγαλύτεροι (όλοι είχαμε αυτόν τον μεγαλύτερο αδερφό ή ξάδερφο που μας μύησε στα απόκρυφα μυστικά του Metal) όταν ακούγαμε Scorpions και θεωρούσαμε τον εαυτό μας Badass.

Έχουμε και λέμε. Σκανδιναβία + metal = ότι καλύτερο έχει βγάλει η μουσική σκηνή. Γκε γκε;

Δεν αναφέρομε σε μπάντες μεγαθήρια αλλά σε μπάντες που είναι, ήταν και θα είναι τα αληθινά διαμάντια. In flames, Opeth, Dark tranquility είναι μερικά από τις χιλιάδες μπάντες που η νέα γενιά αγνοεί την ύπαρξή τους πλήρως.

Για σήμερα θα ακολουθήσω το mood της μέρας και θα μιλήσω για μια μπάντα που κάποια περίοδο το όνομα της είχε ταυτιστεί με το Doom/Death ιδίωμα.

Πριν από μερικά χρόνια και πιο συγκεκριμένα το 1991, ο Anders Nystrom (κιθάρα) και ο Jonas Renkse (ντραμς και φωνητικά) αποφασίζουν να σχηματίσουν τους Katatonia. Αρχίζουν παίζοντας καθαρό Death που ήταν και στα πάνω του τότε (οι μόδες που λέγαμε πριν) και ηχογραφούν το πρώτο τους πλήρες άλμπουμ, Dance of December Souls το 1995, αφού είχε προηγηθεί το πρώτο τους EP το For Funerals to Come.

Αν εξαιρέσουμε τους Renkse και Nystrom (ή Lord Seth και Blakkheim αντίστοιχα) η σύνθεσή τους άλλαξε ουκ ολίγες φορές. Μετά την ηχογράφηση του Dance of December Souls ο μέχρι πρότινος μπασίστας Le Huche φεύγει με την θέση να μένει κενή για αρκετό διάστημα. Την ίδια περίοδο ο Fredrick Norman (κιθάρα) έρχεται στο γκρουπ όπου κείνη την εποχή έπαιζε στους October Tide μαζί με τον Renkse.

Έχοντας αυτή την σύνθεση κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους το 1996 με τίτλο Brave Murder Day. Σε αυτόν τον δίσκο ζήτησαν την βοήθεια του «κολλητού» τους Mikael Akerfeldt των τότε άγνωστων Opeth να αναλάβει εξ ολοκλήρου τα Brutal φωνητικά, όπου και έκανε (αργότερα μέλη από Opeth και Katatonia έκαναν το project Bloodbath). Την ίδια περίοδο ηχογραφούν το EP, Sounds of Decay, πάλι με τον Akerfeldt στα φωνητικά με εμφανές αλλαγές όμως στον ήχο τους. Τα πρώτα σημάδια αλλαγής είχαν αρχίσει νε φαίνονται στον μουντό ορίζοντα των Katatonia (που ουσιαστικά τον έκανε ακόμα πιο «μουντό» ηχητικά).

Με τις αλλαγές αυτές να οριστικοποιούνται οι Σουηδοί ηχογραφούν το τρίτο άλμπουμ τους το 1998. Το Discouraged Ones είναι ο πρώτος τους δίσκος με καθαρά μόνο φωνητικά. Ο δίσκος αυτός έμελε να είναι η αρχή μιας νέας εποχής για τους Katatonia που αρχίζουν να γίνονται γνωστοί πλέον έξω από τα σύνορα της χώρας τους. Είναι επίσης το τελευταίο άλμπουμ που ο Renkse παίζει στα ντραμς.

Έχοντας αρχίσει να γίνονται ακόμα πιο γνωστοί αποφασίζουν να σοβαρέψουν λίγο τα πράγματα. Ο Renkse αποφασίζει να αφοσιωθεί μόνο στα φωνητικά και η θέση του μπασίστα αναπληρώνετε (μετά από ένα τελείως αποτυχημένο πέρασμα του Mikael Oretoft) από τον αδερφό του Norman τον Mattias Norman (μπάσο). Επίσης η μέχρι πρότινος θέση του Renkse καλύπτεται από τον Daniel Liljekvist (ντραμς). Με αυτό το set up ηχογραφούν το τέταρτο άλμπουμ τους, το Tonight’s Decision το 1999. Το άλμπουμ αυτό πέραν από τις αλλαγές στο ρόστερ τους, χαρακτηρίζεται και από έναν νέο πιο μελαγχολικό και σκοτεινό ήχο (τα δείγματα είχαν αρχίσει ήδη να φαίνονται και από το προηγούμενο άλμπουμ).

Τρία χρόνια μετά και με το ίδιο set up ηχογραφούν το Last Fair Deal Gone Down. Ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο που είχαν και στο Tonight’s Decision, χωρίς να γνωρίσει όμως την ίδια επιτυχία με το προηγούμενο. Ακόμα και τώρα, χαρακτηρίζετε ως το πιο ουδέτερο άλμπουμ τους.

Και πάμε τώρα 2003. Μετά από ένα όχι και τόσο καλό δίσκο έρχεται το Viva Emptiness. Το καλύτερο μέχρι εκείνη την στιγμή. Με μερικά πιο progressive στοιχεία και έχοντας εισάγει λίγο πιο σκληρό ήχο στα τραγούδια τους (Ghost of the Sun, Wealth, κ.α) αλλά κρατώντας πάντα την ταυτότητα που είχαν χτίσει ως τότε, οι Katatonia είχαν γράψει ένα αριστούργημα!!!

Μετά από ένα τόσο ωραίο και πολύ επιτυχημένο δίσκο οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες που είχε το κοινό τους ήταν αρκετά μεγάλες. Το Great Cold Distance το 2006 μπορούμε να πούμε ότι στάθηκε επάξια σε όλα τα προηγούμενα. Με την μόνη διαφορά ότι η μελαγχολια στον ήχο, που την είχαν πετάξει στο περιθώριο στο Viva, είχε επανέλθει. ΒΟΟΜ… δεύτερο masterpiece στην σειρά.

Η συνέχεια δεν ήταν αυτό που περιμέναμε όμως. Η φόρα που είχαν πάρει κόπηκε απότομα με το Night Is The New Day το 2009. Γενικά μια άσχημη περίοδος με αποκορύφωμα τους αδερφούς Norman να αποχωρούν από το συγκρότημα και τους Per Eriksson (κιθάρα) και Niklas Sandin (μπάσο) να παίρνουν τις θέσεις τους.

Το τελευταίο τους άλμπουμ, ένατο κατά σειρά, είναι το Dead End Kings, το 2012. Σίγουρα πολύ καλύτερο από το Night Is The New Day, αλλά σε αρκετά σημεία δεν θυμίζει καθόλου τις καλές μέρες τους συγκροτήματος. Το Dead End Kings επανεκδόθηκε το 2013 με όλα τα τραγούδια σε ακουστικές εκδόσεις και με τον τίτλο Dethroned & Uncrowned.

Γενικά τους έχω πολύ ψιλά σε εκτίμηση (χεστήκατε το ξέρω) και αν με ρωτάγατε να τα βάλω στην σειρά θα σας έλεγα….

1) Viva Emptiness (2003)

Όπως είπα και πριν εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα που γενικά λίγες μπάντες έχουν καταφέρει να κάνουν. Ένας δίσκος με απόλυτη συνοχή και συνέχεια. Με στοιχεία progressive που είναι η πουτανιά που το κάνει ξεχωριστό.

Καλύτερο τραγούδι…. ΌΛΑ! (ακόμα και η «μπαλάντα» Omerta έχει κάτι το ξεχωριστό).

[embedvideo id=”4Zs5JwAlDAY” website=”youtube”]

2) Great Cold Distance (2006)

Το μικρό αδερφάκι του Viva που θέλει να του μοιάσει αλλά που ξέρει ότι δεν πρόκειται να το ξεπεράσει ποτέ. Για αυτό επέλεξε να είναι λίγο διαφορετικό. Ίσως αυτό να το φέρνει δεύτερο.

Καλύτερο τραγούδι…. My Twin.

[embedvideo id=”ktV-b9zP6-0″ website=”youtube”]

3) Tonight’s Decision (1999)

Πλέον έχουν αφίσει πίσω τους τα πειράματα του Discouraged Ones. Αν η κατάθλιψη είχε soundtrack σίγουρα θα ήταν αυτό.

Καλύτερο τραγούδι… For My Deamons και In Death, a song.

[embedvideo id=”pPsoDIpfdH8″ website=”youtube”]

4) Dead End Kings (2012)

Πολύ πάνω του μετρίου. Με μερικά τραγούδια που μπορούν εύκολα να σου κολλήσουν. Ίσως το ότι έρχεται μετά από την αποτυχία του Night Is The New Day να το κάνει ακόμα καλύτερο. Αλλά πολύ πιο progressive από τα προηγούμενα ρε παιδί μου (χωρίς αυτό να είναι κακό απαραίτητα).

Καλύτερο τραγούδι… Ambitions.

[embedvideo id=”gEiP77YBS-0″ website=”youtube”]

5) Brave Murder Day (1996)

Πολύ καλές μελωδίες που μπορείς να το ακούς στο repeat αρκετή ώρα. Αλλά μέχρι εκεί. Μπορεί να είναι όλα (σχεδόν) τα κομμάτια μια χαρά, δεν έχει τίποτα όμως που να σου κολλήσει.

Καλύτερο τραγούδι…. Rainroom.

[embedvideo id=”k6QenZcDxXk” website=”youtube”]

6) Discouraged Ones (1998)

Ακουστικά είναι ακριβώς ίδιο με το Brave Murder Day, με την μόνη διαφορά ότι έχει καθαρά φωνητικά. Μερικές φορές όμως η βοθρίλα ταιριάζει καλύτερα.

Καλύτερο τραγούδι… Deadhouse.

[embedvideo id=”f78KV666LF8″ website=”youtube”]

7) Dance of December Souls (1993)

Εδώ έχουμε ένα δίσκο που σου φαίνεται ότι είναι δύο διαφορετικά συγκροτήματα. Μπορεί να είναι η αρχή τους και σε κάθε περίπτωση πρέπει να σεβόμαστε τα πρώτα βήματα (για αυτό δεν είναι πιο κάτω στην λίστα μου). Δεν πάει να πει ότι πρέπει να μας αρέσουν κιόλας.

Καλύτερο τραγούδι… Funeral Wedding (είναι από το αντίστοιχο EP αλλά τι να κάνουμε τώρα).

[embedvideo id=”Rgr-MUqQGwM” website=”youtube”]

8) Last Fair Deal Gone Down (2001)

Δεν έχω κάτι να πω για αυτό. Απλά υπάρχει στην δισκοθήκη μου και κάθετε σκονισμένο. Μέτριο από όλες τις απόψεις.

Καλύτερο τραγούδι… Teargas (ίσως και το Dispossession).

[embedvideo id=”AeXlcntnRuE” website=”youtube”]

9) Night Is The New Day (2009)

Η σκατήθρα της σκατήθρας ώ σκατήθρα. Τεράστια απογοήτευση. Νομίζω καταλάβατε την γνώμη μου.

Καλύτερο τραγούδι… Forseker (αλλά και πάλι δεν μπορεί να το σώσει ένα κομμάτι μόνο).

[embedvideo id=”moZwgUex4aA” website=”youtube”]