End of the Year’s List: Γιώργος Μεσολογγίτης
[dropcap size=dropcap]Ν[/dropcap]α ‘μαστε και εμείς… Με βαριά καρδιά από το ξενύχτι και βαριά κοιλιά από την παμφαγία, σας απαριθμώ ότι μου άρεσε και ότι μου την έσπασε στο 2014 που γενικά ήταν μια τέλεια χρονιά για μένα και το School of Rock.
Καλύτερος δίσκος:
Σε μια χρονιά που έβγαλαν δίσκο οι AC/DC, οι Accept, οι Behemoth, οι Slipknot, οι Opeth και πόσοι άλλοι που αξίζουν έστω μιας αναφοράς σαν δικαιολογία μη επιλογής, εγώ θα επιλέξω τους Body Count και το Manslaughter. Όχι δεν είμαι κάποιο είδος hipster ή ενναλακτικός. Ίσα-ίσα, ένας heavy metal-άς που σέβεται τον εαυτό του ΠΡΕΠΕΙ να έχει αυτό το διαμάντι στη συλλογή του. Είναι in your face φρέσκο heavy metal. Ούτε nu, ούτε tri hop, ούτε rap metal (επειδή είναι μαύροι με gangsta style). Όσοι δεν έχετε ακούσει, κάντε το τώρα και θα καταλάβετε. Ο Ice T μας πέταξε τα μυαλά στον δρόμο και τα κατούρησε. Σέβομαι τις μπαντάρες που κυκλοφόρησαν δισκάρες το 2014 αλλά προσκυνώ τους Body Count που βγήκαν μετά από 20 χρόνια από την ντουλάπα…
[embedvideo id=”fqIp3i1ZBzI” website=”youtube”]Κομμάτι που μου κόλλησε:
Το Satanist των Behemoth έλαβε πολύ μεγάλο hype καθώς ήταν η μεγάλη επιστροφή των Πολωνών στη δισκογραφία μετά το αριστούργημα Evangelion του 2009. Δεν θα πω ότι το The Satanist δεν ήταν καλό, αλλά είχε σκαμπανεβάσματα. Η καλύτερη του στιγμή, με διαφορά ήταν το άκρως εθιστικό Ora Pro Nobis Lucifer.
[embedvideo id=”Cfa9z8qXkgQ” website=”youtube”]Μουσικό που έμαθα το 2014:
Ε, ποιόν άλλον; τον Νίκο Πρωτονοτάριο με την μεγαλειώδη συνέντευξη τον Ιανουάριο στο σπίτι του. Εκεί πήραμε όλοι μας (και εσείς) ποιος είναι αυτός ο Metalizer που Shred-άρει έτσι. Πρόσφατα μας άφησε άφωνους και με αυτό. Άσε τα μαγικά του στο πάρτι μας…
[embedvideo id=”vM6qKwYHP8M” website=”youtube”]Καλύτερη Ταινία:
Το Nightcrawler δεν έχει παιχτεί ακόμα στην Ελλάδα, αλλά είναι επίσημα ταινία του 2014 και έτυχε να την δω. Δεν θα ήθελα να σας το spoil-άρω αλλά η ταινία είναι άψογη, όσο και αν δεν γουστάρω τον Jake Gyllenhaal. Ένας δημοσιογράφος για να ζήσει, έχει αποκτηνωθεί στον ύψιστο βαθμό, καταφέρνοντας να βρίσκεται στο σημείο διαφόρων εγκλημάτων και να τα εκθέτει με τρόπο που κάνει τα θύματα, απλούς χαρακτήρες της δική του τρέλας. Συγκλονιστικό…
Καλύτερη σειρά:
Όλοι περιμένατε ότι θα πω το The Walking Dead. Τόσα άρθρα, αφιερώματα και άχρηστες ειδήσεις σας πασάρω… Όχι όμως. Αν και το πρώτο μισό του 5ου κύκλου θύμισε τον χρυσό πρώτο κύκλο, πρέπει να τιμωρηθεί κάπως για την απίστευτη κουράδα (2ο μισό 4ου κύκλου). Η καλύτερη σειρά (με απογοητευτικό φινάλε ωστόσο -για μένα) ήταν το True Detective. ΟΚ, ήταν mini σειρά, αλλά μας μετέδωσε την μούχλα και την υγρασία της Λουιζιάνα στο σαλόνι μας. Έχτισε παραπάνω προσδοκίες απ’ ότι έδωσε, αλλά τίποτα δεν είναι τέλειο σε αυτή τη ζωή.
Ηθοποιός που μάθαμε το 2014:
Δεν την έμαθα το 2014, αλλά θα κλέψω λίγο… Ίσως και τελικά να μην είναι κλεψιά. Είδα μαζεμένες ταινίες της το 2014 και μετά το σοκ του 2010, όπου σαν παιδί-βρικόλακας έδωσε το φιλί της ζωής στον μύθο του και μας άφησε άφωνους ως Abby, η Chloë Grace Moretz μεγάλωσε. Στο Hugo, στο Carrie, στο Dark Shadows ή και στου 2014 (για να είμαστε εντός πλαισίου), το The Equalizer άφηνε το στίγμα της. Η ομορφιά της είναι τόσο κουκλίστικη (σαν κούκλα βιτρίνας) που τείνει να γίνει απόκοσμη όταν βλέπεις ότι έχει και εσωτερικό και μόλις στις αρχές του 2015 θα γίνει 18. Ανυπομονώ για τις επιτυχίες που θα κάνει στο μέλλον.
Βιβλίο που διάβασα:
Είμαι βιβλιοφάγος και δεν το κρύβω… Λατρεύω να χάνομαι μέσα σε ιστορίες που μυρίζουν χαρτί. Μυθιστορήματα και όχι μόνο. Δεν ξέρω αν ήταν το καλύτερο -δύσκολη επιλογή- αλλά η Αυτοκρατορία του Χίτλερ του ιστορικού Mark Mazower ήταν άκρως απολαυστική μέσα από τις 700+ σελίδες της. Μη σας τρομάζει το μέγεθος ή ότι πρόκειται για ιστορικό βιβλίο. Τον Mazower τον είχα ακούσει από την πολλαπλή ιστορική του έρευνα γύρω από την Ελλάδα και το 2012 διάβασα το η «Θεσσαλονίκη, η Πόλη των Φαντασμάτων». Εκεί έγινα οπαδός της γραφής του, που είναι ανάλαφρη σαν νυκτερινό διήγημα. Βέβαια όταν διαβάζεις για το σκότος των Ναζί, σε πιάνει ένας ρίγος γιατί πολλά από τα πεπραγμένα τους, ειδικά πριν ανέβουν στην εξουσία, δυστυχώς τα βλέπεις γύρω σου. Σήμερα…
Απογοήτευση της χρονιάς:
Δεν θέλω να βαρύνω το κλίμα, μέρες που είναι. Τα είχα πει εν μέρη ΕΔΩ αλλά αυτό είναι καιρό και δεν αλλάζει. Θα το πάω πολύ ελαφρά, σε μια απογοήτευση που δεν άλλαξε, ούτε και θα αλλάξει τη ζωή μας. Ποια; Το τέλος του True Blood… Ναι το παρακολουθούσα και παρά ότι ήξερα ότι κάθε σεζόν ξεκινούσε καλά και κάπου στη μέση γινόταν σαν ελληνική ταινία του ’60, περίμενα ότι έστω στο τέλος θα έχει να μας δώσει κάτι να θυμόμαστε. Μπα… Ναι, ίσως χειρότερο και από το line-up του Rockwave.
Viral Video:
Ένας μαλάκας προκάλεσε γνωστό πυγμάχο -Deontay Wilder-να τον δείρει μέσα σε ένα γυμναστήριο. Του έβρισε τη γυναίκα, τα παιδιά…Δεν νομίζω ότι μπορώ να πω περισσότερα πέρα από το ότι «Λίγες του έριξες του τρόμπα». Το τέλος του video όλα τα λεφτά…
[embedvideo id=”9iu7YBoe_Pg” website=”youtube”]Event 2014:
Μα φυσικά το πάρτι του School of Rock. Ο ιδιοκτήτης/αρχισυντάκτης είμαι… Τι θέλατε να πω; Πέρα από την πλάκα… Είχαμε κόσμο, events, δώρα και κέφι. Του χρόνου θα είμαστε καλύτερα. Θυμηθείτε τα τεκταινόμενα ΕΔΩ.
Άντε Γαμήδια 2014:
Στους 300: Rise of an Empire. Ρε μαλάκες εκεί στο Hollywood. Αιματηρές μάχες δεν θέλετε; Ίντριγκα; Ε, τι στον πούτσο ήταν αυτό που μας παρουσιάσατε που και από σκηνοθετικής άποψης ήταν κουραστικό. Είπαμε, ότι μια ταινία δεν είναι απαραίτητο να είναι βασισμένο ακριβώς στο ιστορικό γεγονός, αλλά αφού βάζεις θέαμα μέσα, γιατί δεν βάζει αυτό που πραγματικά έγινε και ήταν ΘΕΑΜΑΤΙΚΟ; ΕΔΩ είχα γράψει ένα κάτι σαν review, ακριβώς με το που το είδα στο σινεμά.
Hot 2014:
Πάντα με ιντριγκάρουν οι λατίνες. Μου άρεσε και ντυμένη (αδιαφορώ που για ένα διάστημα ήταν λεσβία – αφού τα είχε με τον bieber), αλλά μετά την διαρροή των προσωπικών της φωτογραφιών, μου κόλλησε περισσότερο. Ο λόγος για την Selena Gomez… Μπορεί να μην ξέρω ούτε ένα τραγούδι της, αλλά ξέρω ότι στο κρεββάτι της φοράει μπλούζα των Iron Maiden και τίποτα άλλο… Βρείτε το αν μπορείτε…
Παρακαταθήκη για το 2014:
Μια γεμάτη χρονιά… Το School of Rock από τα σπάργανα, ξεκίνησε πτήσεις. Έκανα το όνειρο μου να ηχογραφήσω το πρώτο μου τραγούδι με καταπληκτική συνεργασία και τα προσωπικά επίσης τέλεια. Τι λείπει; Πραγματικά τίποτα… Κάποιος ίσως θα έλεγε μια… σταθερότητα και σιγουριά. Εγώ θα πω, όχι. Γιατί αν υπήρχε αυτή η σταθερότητα και σιγουριά, δεν θα τα ξεκινούσα όλα αυτά που κάνω. Άγιε Βασίλη, δώσε στους άλλους σιγουριά. Εμένα, ότι μου έδωσες και το 2013… Ξέρεις εσύ μπαγάσα!
[embedvideo id=”uy-GXknxZG4″ website=”youtube”]Τι παρέλειψα:
Τον Martin Hellood. Θα δείτε… Απλά μείνετε συντονισμένοι στο hauntedworlds.eu
Ελπιδοφόρα Ελληνική Μπάντα για το 2014:
Θα προσπεράσω τα κλισέ του τύπου Septic Flesh. Έβγαλαν δισκάρα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Αυτοί είναι φτασμένοι και αναγνωρισμένοι. Αυτοί που με έκαναν να τρελλαθώ με την πάρτι τους ήταν οι Έλληνες Once Them Edens με το κομμάτι He Who Spits The Finest Wine. Death Metal πρώτης ποιότητας και ένα video άκρως εθιστικό να το παρακολουθείς… Δεν είχαν κάποιο άλμπουμ στο 2014 αλλά αυτό το κομμάτι σε συνδυασμό με το single Banale Noire με κέρδισαν απόλυτα.
