Η λίστα του 2015 by School Of Rock – Γιώργος Μεσολογγίτης
Καλύτερος Δίσκος:
Ο Marilyn Manson ωρίμασε, μεγάλωσε και μας πέταξε στη μούρη το Pale Emperor. Μια δουλειά που την ακούς (με κάθε άποψη), από την αρχή ως το τέλος. Φυσικά έχει τα δυνατά και αδύναμα σημεία, αλλά όλο το πακέτο που μας παρουσίασε ο… Ron Tully είναι υψηλού επιπέδου και φρέσκιας rock αισθητικής.
[embedvideo id=”eDDGCbdCZmk” website=”youtube”]Τραγούδι που μου κόλλησε:
Ναι, το ξέρω. Διατυμπανίζω ότι είμαι Maiden-ας και δεν έβαλα δίσκο της χρονιάς το The Books Of Souls. Αν το έβαζα θα ήταν σαν στημένο παιχνίδι, οπότε επέλεξα τον Marilyn. Όμως η τραγουδάρα του Bruce Dickinson, το Empire Of the Clouds είναι εθιστική. Ένα 18λεπτο έπος που μας άφησε κόκαλο από την πρώτη στιγμή και κάθε φορά που το ακούμε είναι σαν πρώτη.
[embedvideo id=”4PEioWrUNc0″ website=”youtube”]Μουσικό που μάθαμε στο 2015:
Bacchanalia, Ganzi Gun, Lavalanche, Narcossis… Ελληνικότατές μπαντάρες. Από τεχνικό Death Metal, σύγχρονο αρχιδάτο Hard Rock, ατμοσφαιρική opeth-ίλα και desert Nirvan-ίλα. Φωνάρες, τραγουδάρες και τίμιες προσπάθειες που γεμίζουν περιφάνεια σαν Έλληνες αλλά και δύναμη να συνεχίσουμε και εμείς τις δικές μας τρέλες αφού υπάρχουν συνάδελφοι… τρελοί. Συνεχίστε δυνατά και θέλουμε και άλλους!
Διαβάστε για:
Καλύτερη Σειρά:
Penny Dreadful. Τα έγραψα ΕΔΩ για να μην επαναλαμβάνομαι. Τρομερή αισθητική, ροή και χαρακτήρες. Το χαλάει η περίοδος που προβάλλεται (Μάιος) αλλά κάντε αυτό που κάνω. προβολή τον Δεκέμβριο και καλά ρίγη. Μαζί με το Daredevil και το Better Call Saul…
Καλύτερη Ταινία:
Jurassic World και πάλι Jurassic World. Μια ταινία που άργησα αρκετά να δω αλλά απολαύσα κάθε λεπτό της. Είμαι Δεινοσαυράκιας και έχω δυο μοντέλα της Deagostini (όποιος κατάλαβε). Η ταινία σέβεται το παρελθόν της και έχει επική τερατομαχία καλύτερη και από Γκοτζίλα στο τέλος. Θρυλικέ T-Rex σε ευχαριστούμε. (Συγνώμη Star Wars)
[embedvideo id=”YvR0UaEKjp0″ website=”youtube”]Ηθοποιό που έμαθα το 2015:
Τον Charlie Hunnam. Ω, ξέρω τι κράξιμο θα πέφτει από γκομενούλες και τύπους που θα γούσταραν να τον έχουν κολλητό. Φέτος, μέσα σε ένα τρίμηνο είδα ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Sons Of Anarchy και έπρεπε να φτάσει η 4η σεζόν που έχει κοντά μαλλιά για να θυμηθώ ότι τον είχα δει στο Green Street Hooligans.
Καλός για badass και ο αλήτης με τη χρυσή καρδιά, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Όπως προσπάθησε π.χ. στο Crimson Peak.
Άρθρο που διάβασα:
Όλοι στον χώρο των αθλητικογράφων που κινούμαι (πιο παλιότερα, ελάχιστα πια) έχουν ινδάλματα τον Σωτηρακόπουλο ή τον Σπυρόπουλο ή τον Συρίγο και τον Σκουντή για τους μπασκετικούς. Εγώ έχω τον Δημήτρη Καρύδα. Ποτέ δεν με ένοιαξε η μετάδοση ή η γοητεία ενός TV Hoster αλλά η γραφή του. Και τα αφιερώματα του κ. Καρύδα είναι μικρά διηγήματα αθλητικής ιστορίας. Πάντα to the point (σε σχέση με Σκουντή) και πλούσιο σε γνώσεις από προσωπικές εμπειρίες αλλά και άποψη.
Μισώ το baseball αλλά πρέπει να διάβασα πάνω από 20 φορές το άρθρο του για την παραμυθένια ιστορία των Σικάγο Καμπς που τελικά δεν τα κατάφεραν να παάρουν πρωτάθλημα όπως προέβλεψε το Back To The Future.
Διάβασε το ΕΔΩ -> https://www.contra.gr/Columns/Comment/dimitris-karidas/h-arkouda-ksupnhse-apo-th-xeimeria-narkh.3725570.html
Event 2015:
Φantasticon φίλοι μου. Μια ακόμα γιορτή του geek, του φίλου του fantasy ή του βιβλίου. Για μένα θα έχει πάντα την πρώτη θέση στην καρδιά μου αφού εκεί για πρώτη φορά ήρθε το βιβλίο μου σε επαφή με τον έξω κόσμο. Και του χρόνου τα καλύτερα…
Απογοήτευση της χρονιάς:
Έχει όνομα και 4 φάτσες. True Detective. Χρειαζόταν να κρατάς σημειώσεις για να καταφέρεις να θυμηθείς τα ΤΟΣΑ πολλά πρόσωπα που εμφανίζονταν σε άκυρες στιγμές, όλοι ως ύποπτοι.
Όλο το κράξιμο είναι ΕΔΩ.
Ο «Άντε Γαμήδια»:
Θα μπορούσα να πω για τους πολιτικούς που μας έχουν γαμήσει τα όνειρα και τις προσπάθειες να κάνουμε κάτι καλύτερο στη ζωή μας, από το να είμαστε υπάλληλοι των 300 ευρώ. Θα επιλέξω όμως τον μέσο Έλληνα. Τον ρατσιστή, ομοφοβικό, θεοφοβούμενο αλλά όχι θεοσεβούμενο, «νοικοκύρη» που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να ρίξει άκυρο στη δουλειά του (ακόμα και αν είναι το ίδιο του το μαγαζί) για να κάνει ΩΠΑ και φυσικά να ρίξει το ανάθεμα στους Γερμανούς. Δούλεψε και σκάσε πούστη!
Update: Δεν παίρνω πίσω το από πάνω, αλλά τη χρονιά που χάσαμε τον Lemmy, τον Elvis του Heavy Metal, λέμε ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΧΑΡΕ.
Hot 2015:
Τα χέρια έξω από το παντελόνι όταν μιλάμε για την Ana De Armas. Τον ξανθό άγγελο που χτύπησε την πόρτα του Keanu Reeves και μαζί την καρδιά μας. Το αφιέρωμα που της κάναμε (αφού δεν μπορούμε να της κάνουμε κάτι άλλο) -> ΕΔΩ.
Αχ Ana…
Παρακαταθήκη για το 2015:
Φυσικά το βιβλίο μου. Μουσική πέρσι, βιβλίο φέτος. «Η Εκδίκηση» του Ιάσονα Λεμονιάτη αγαπήθηκε από κόσμο και έχουμε και συνέχεια συγγραφική. Τον Οκτώβριο αν όλα πάνε καλά θα κυκλοφορήσει το -άτιτλο ακόμα- πρώτο μέρος μιας Dark Fantasy τριλογίας μου που θα συνοδεύεται από μουσική μου, ενώ θα ακολουθήσουν η συνέχεια του… Ιάσονα και κάποια ίσως Χριστουγεννιάτικα τερατάκια. Μείνεται συντονισμένοι στο School of Rock αλλά και στο Haunted Worlds (ΕΔΩ)
Τι παρέλειψα και πάει για το 2016:
Να χάσω κιλά. Λοιπόν κύριε Γιώργο Μεσολογγίτη, είσαι χοντρός. Ακόμα χειρότερα, είσαι χοντρός και μεγάλος (πας 33). Δεν είναι θέμα ομορφιάς, είναι θέμα υγείας. Ράψε το στόμα σου, κάνε διατροφή, κάνε γυμναστική. Δεν ξέρω τι σκατά θα κάνεις αλλά του χρόνου να είσαι 20 κιλά κάτω. Άιντε…
Ελπιδοφόρα Ελληνική μπάντα:
Είμαι μεταξύ Narcossis και Sonata Antartika. Οι μεν έβγαλαν ένα ντεμπούτο βγαλμένο από μια κολασμένη έρημο, με αξιομνημόνευτα riffs και μουσικό attitude. Οι δεύτεροι, μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, συνεχίζουν να μας διασκεδάζουν με το καλοπαιγμένο troll metal τους. Είναι ισοπαλία για μένα. Διαλέξτε εσείς μεταξύ της κομματάρας Paranormal Activity και του καλύτερου ελληνικού videoclip ever, το Τιζέρι (και ας είναι από τον πρώτο δίσκο).
[embedvideo id=”bZ6A7QKw_LQ” website=”youtube”] [embedvideo id=”gN9ftnY2vn0″ website=”youtube”]
