Όταν ο Al Pacino έμεινε στην ιστορία με μια φράση – έμπνευση της στιγμής
«ATTICA!» – «ATTICA!
«REMEMBER ATTICA! »
Η μυθική ατάκα του Al Pacino στην Σκυλίσια Μέρα (1975) που ήταν ένα ευγενικό fuck the police, έμεινε ως μια από τις πλέον εμβληματικές στην ιστορία του Αμερικανικού κινηματογράφου.
Τι πρέσβευε η Attica; Γιατί και γιατί το είπε;
Η Dog Day Afternoon είναι στις αγαπημένες μου ταινίες και μια από εκείνες που με στιγμάτισαν όσο λίγες. Είναι μια ωδή στον ρεαλιστικό κινηματογράφο και μπήκε με χρυσά γράμματα στα σεμινάρια σεναρίου, κινηματογραφικής έντασης , αγωνίας και φυσικά των αξέχαστων ερμηνειών. Σκεφτείτε πως ΜΙΑ μόνο φορά εκπυρσοκροτεί όπλο και γίνεται πανικός. Όπως θα γινόταν και πραγματικά.
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία βασισμένη σε μια ληστεία τράπεζας η οποία:
- Ήταν σχεδιασμένη να κρατήσει 15 λεπτά.
- 1 ώρα μετά η απόγνωση κατακλύζει τη οθόνη.
- 2 ώρες μετά είχε μετατραπεί σε πανηγύρι.
- 4 ώρες μετά έγινε το δημόσιο θέαμα της πόλης.
- 6 ώρες μετά ήταν το πιο καυτό θέμα στην Αμερικάνικη τηλεόραση και ένα άτυπο ριάλιτι σόου.
- 8 ώρες μετά μετατρέπεται ο ληστής σε λαϊκό ήρωα.
12 ώρες μετά είχαν όλα τελειώσει,
και είναι όλα πραγματικότητα.
Ο Al Pacino παραδίδει την πιο ατόφια και ανθρώπινη ερμηνεία όλης της καριέρας του. Αποψιλωμένη από κάθε υπερβολή, μανιέρα ή συμβατικό παίξιμο· η ερμηνεία αυτή αποτελεί κυριολεκτικά σχολή από μόνη της. Ρωτήστε κάποιον ηθοποιό που γνωρίζετε.
Αυτό που έκανε την ερμηνεία του μυθικών εκτάσεων, ήταν οι αυτοσχεδιασμοί. Ηθοποιός που δεν μπορεί να αυτοσχεδιάσει δεν σημαίνει φως. Ξεχάστε τον, βάλτε τον να κάνει διαφημίσεις και να λέει «mmm noodle soup».
Ήταν η σπαρακτική σκηνή που μιλούσε στο τηλέφωνο με τον Leon. Ήταν οι διαπραγματεύσεις με τον αστυνόμο που ανέλαβε να μιλάει μαζί του. Ήταν η σκηνή που σε λυγίζει -που τον βλέπεις και πονάς ρε πούστη μου-, εκείνη που υπαγορεύει την διαθήκη του.
Ο σκηνοθέτης Sydney Lumet αξίζει παράσημα. Ένα από αυτά ήταν πως όπως και στο Serpico, έτσι και εδώ ακόμα πιο πολύ, άφησε τον Πατσίνο ελεύθερο. Όπως οφείλει να κάνει ένας προπονητής ποδοσφαίρου όταν έχει στην ομάδα του ένα ”δεκάρι” σαν τον Maradona.
Τέτοιου επιπέδου βιρτουόζους δεν τους περιορίζεις σε στεγανά. Και δεν χάνεις, είτε θα σου χαρίσουν φάσεις όπως το ”γκολ του αιώνα” (απέναντι στην Αγγλία το ’86) είτε θα σου φωνάξουν ATTICA! και θα σφυρηλατήσουν την υστεροφημία της ταινίας στο χρηματιστήριο της ποπ-κουλτούρας μια για πάντα.
H ΕΝ ΛΟΓΩ ΣΚΗΝΗ
Oι αστυνομικοί περικυκλώνουν ανά εκατοντάδες την τράπεζα με εγκλωβισμένους τους ληστές και τους ομήρους. Ο Sonny (Pacino) είναι έξω στις πρώτες διαπραγματεύσεις με τον υπεύθυνο αστυνομικό.
Εκατοντάδες όπλα είναι στραμμένα πάνω του, όντας όμως ο ίδιο άοπλος με λευκή σημαία στο χέρι. ΟΛΟΙ οι αστυφύλακες με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Κάποια στιγμή ένας από αυτούς πλησιάζει τον Sonny απειλητικά. Αρχίζει και του φωνάζει: «τι κάνεις εκεί; βάλε το όπλο μέσα εγώ δεν έχω όπλο».
Οι θεατές της ληστείας έξω από τον κύκλο των αστυνομικών ήταν εκατοντάδες. Αρχίζουν και γιουχάρουν δειλά. Ο Sonny συνεχίζει και παίρνει τον λαό με το μέρος του.
«Θέλει τόσο πολύ να με σκοτώσει, ATTICA! ATTICA! ATTICA! REMEMBER ATTICA!»
Το κοινό εκστασιάζεται, αρχίζουν και ζητωκραυγάζουν μαζί του. Δημιουργείται κατάσταση κερκίδας. Είναι το turning point της ταινίας. Ο Sonny γίνεται ήρωας και οι αστυνομικοί εξαγριώνουν το πλήθος που φωνάζει: ATTICA! μαζί με τον ληστή που ωρύεται και κλοτσάει κάδους με υψωμένη την γροθιά προς το πλήθος.
Ο αξιωματικός με τον φόβο της οργής του λαού δίνει εντολή να κατεβάσουν όλα τα όπλα. O Sonny κέρδισε την πρώτη μάχη.
Και υπεύθυνος για αυτό δεν ήταν ο σεναριογράφος.
ΉΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ. Σε ντελίριο αυτοσχεδιασμού φώναξε την φράση αυτή χωρίς να το περιμένει κανένας. Αλλά όλοι κατάλαβαν γιατί.
ΤΙ ΗΤΑΝ Η ATTICA;
Η Attica ήταν φυλακή. Το 1971 οι κρατούμενοι προέβησαν στην μεγαλύτερη εξέγερση μέχρι και σήμερα. Εξέγερση διαμαρτυρίας απαιτώντας καλύτερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και πολιτικών δικαιωμάτων. Πάνω από 2 χιλιάδες κρατούμενοι κατέλαβαν την φυλακή με 48 ομήρους τους υπαλλήλους των φυλακών. Οι αστυνομικοί δεν πραγματοποίησαν όλα τα αιτήματα των φυλακισμένων. Αυτό οδήγησε στην διακοπή των διαπραγματεύσεων και απόφαση της αστυνομίας να χρησιμοποιήσει βία.
Όταν λέμε βία, εννοούμε πως δολοφόνησαν φυλακισμένους αλλά και ομήρους σε συμπλοκές. Ήταν μια κλασική περίπτωση στυγνής αστυνομικής βιαιοπραγίας που έγινε μείζον θέμα για όλη την Αμερική.
Η εξέγερση και όσα έγιναν οδήγησαν σε αλλαγές στο σύνολο του σωφρονιστικού συστήματος της χώρας.
Την αστυνομία των ΗΠΑ έκτοτε την έχουν συνοδέψει ουκ ολίγες περιπτώσεις βίας και δολοφονιών όμως λίγα αγγίζουν τα γεγονότα της ATTICA.
Με αυτή του την φράση ο Αλ Πατσίνο άλλαξε τον ρου όλης της ταινίας. Έφερε στο μυαλό του πλήθους (που δεν ήταν ηθοποιοί αλλά απλοί κομπάρσοι) το γεγονός πως οι αστυνομικοί θα προβούν σε ακραίες πράξεις βίας για να επέμβουν και μετέτρεψε μια σκηνή σε μυθικό στιγμιότυπο, μια φράση σε εμβληματική ατάκα που έχει αναφερθεί σε δεκάδες ταινίες, σειρές και γενικώς στην ποπ-κουλτούρα και διασφάλισε πως για πολλά χρόνια ακόμη δε θα ξεχάσει κανείς τι είχε γίνει τότε.
