Το πνεύμα των Χριστουγέννων μέσα σε ένα λεωφορείο
[dropcap size=dropcap]Ε[/dropcap]ίμαι fan των Χριστουγέννων και δεν χρειάζεται να απολογηθώ σε κανέναν φλούφλη που με πολλαπλά post στα βαρετά blogs τους κατακεραυνώνουν την αγιότητα των ημερών.
Μεγάλε, καλά ανακάλυψες ότι η γη είναι στρογγυλή ε; Γράφεις προτάσεις όπου υπάρχουν τα Χριστούγεννα, η πίστη και το ψέμμα το 2015; Μπες στη σειρά. Είσαι πολύ σπουδαίος και ζηλεύω τη μοναξιά της ψυχή σου και ότι τα Χριστούγεννα όταν ήσουν μικρός προσπάθησες να κλέψεις ένα φιλί από την ξαδέρφη σου και σε χαστούκισε.
Μη γελάτε. Έτσι ξεκινούν τα μίση.
Πριν χρόνια ήμουν κοντά στη θρησκεία, σήμερα όχι. Οι λόγοι διάφοροι. Η αγάπη μου για τη γιορτή αυτή παραμένει η ίδια. Γιατί; Γιατί χρειαζόμαστε το παραμύθι, μικροί μεγάλοι. Όπως είναι υποχρεωτικό το νερό και η τροφή, έτσι είναι και το όνειρο. Και δεν χρειάζεται κάτι καλύτερο και πιο grande από αυτό που μου έτυχε σε λεωφορείο την Τετάρτη το βράδυ (23/12).
Μια κλασική σύγχρονη μαμά, που έπαιζε candy crash ή κάποιο άλλο πολύχρωμο παιχνίδι, δείχνοντας τα σημάδια κούρασης της μητρότητας σε μικρή ηλικία.
Μαζί της, πνιγμένο σε ένα καροτσάκι γεμάτο ψώνια η κόρη της. Ένα κοριτσάκι που είχε σκάσει στο κλάμα και είχε σπάσει τα νεύρα ολόκληρου του λεωφορείου. Μπορούσες να μυρίσεις το επίπεδο της εφίδρωσης που προκαλούσε το άγχος και η αγωνία του μικρού κοριτσιού στο υπόλοιπο επιβατικό κοινό.
Και τότε ήρθε το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Το κοριτσάκι πέταξε νευρικά το παιχνίδι της προκαλώντας την έκρηξη της μητέρας της. Ένας νεαρός όμως μάζεψε το παιχνίδι και πλησίασε το καρότσι.
Ξέρω, πολύ creepy αυτό για την εποχή μας. Ο νεαρός όμως μπήκε κατευθείαν στο ψητό.
«Έγραψες γράμμα για τον Αγ. Βασίλη; Ίσα που προλαβαίνεις», της είπε και αμέσως το κλάμα σταμάτησε λες και έπεσε ο γενικός. Το βλέμμα του παιδιού κρεμόταν από τα λόγια του.
Της μιλούσες για τα ξωτικά και το εργαστήριο με τα παιχνίδια. Πως ο Αγ. Βασίλης προετοιμάζει τα ρούχα του αλλά και το έλκηθρο και τους τάρανδους ώστε να καταφέρει να μοιράσει τα παιχνίδια σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Δεν μπορώ να τα μεταφέρω με λεπτομέρειες καθώς ο νεαρός ψιθύριζε για να μην ενοχλήσει. Σαν άλλος Joey από τα Φιλαράκια εγώ όμως, ήθελα να φωνάξω: «Πιο δυνατά, εμείς στο πηγάδι κατουρήσαμε;».
Δεν το έκανα. Το ήθελε και άλλος κόσμος όμως, καθώς η βαβούρα στο μπροστά μέρος του οχήματος όπου εξελισσόταν σκηνή από κάποιο χριστουγεννιάτικοι παραμύθι, είχε βουβαθεί και τα μάτια όλων είχαν καρφωθεί στους πρωταγωνιστές.
Το παιδάκι και τον νεαρό.
Οι ιστορίες συνεχίζονταν μέχρι που η μητέρα έπρεπε να κατέβει στη στάση της. Το παιδάκι έφυγε χαμογελαστό και με σηκωμένο το ένα φρύδι, έχοντας ρουφήξει σαν σφουγγάρι τις παραμυθένιες λεπτομέρειες ενός μαγικού κόσμου που εγώ σαν -υποτίθεται- συγγραφές, ζήλεψα.
Μερικές φορές ο Αγ. Βασίλης δεν είναι χοντρός, γέρος με κόκκινα ρούχα. Και σίγουρα μπορεί να φέρει καλύτερα δώρα από ένα PS4.
Καλά Χριστούγεννά
