Περί κουβέντα στο δρόμο με αγνώστους και το στοιχειωμένο: «Τι μουσική ακούς;» (Τα πάντα) | Epic Rant (pt.2)

Το ημερολόγιο ενός γκρινιάρη. Παραληρήματα και παρατηρήσεις για την καθημερινότητα. Χωρίς πολλά πολλά πάμε στο ψητό.

Βγάζω βόλτα την σκυλίτσα μου δύο φορές τουλάχιστον την ημέρα. Κάθε μέρα. Μιλάμε δηλαδή σε ένα διάστημα ενός μήνα για 60 με 70 βόλτες. Το ‘χουμε; Ωραία.

Είναι, νομίζω, ευκόλως αντιληπτό, πως δεν είναι στα φυσιολογικά πλαίσια ενός ανθρώπου να είναι και τις 70 βόλτες σε καλή διάθεση -και πόσω μάλλον εγώ, δηλαδή που δεν είμαι ούτε τις 5- για να μπορέσω να υποστώ το σταγονό-μαρτύριο των small talks με αγνώστους.

Εξαιρούνται οι crossφιτάδες από όλο αυτό οι οποίοι θα είναι ΚΑΙ τις 70 φορές με θετική διάθεση να ανοίξουν συζήτηση. Ξέρετε γιατί; Για να φτάσουν κάποια φάση από το πουθενά ΝΑ ΣΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΟΥΝ ΜΕ ΚΑΜΑΡΙ ότι κάνουν Crossfit. Αν ο κόσμος του fitness είχε ”Ιεχωβάδες”, αυτοί θα ήταν οι κροσφιτάδες.

«Καλημέρα σας θέλετε να σας μιλήσουμε για το πως αλλάζει η ζωή σας τρέχοντας γύρω γύρω το τετράγωνο;»

Τι έλεγα ρε;

Ε όχι, δεν είσαι πάντα, 70 φορές, σε διάθεση να έρθεις αντιμέτωπος με πράγματα που είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ πως θα συναντήσεις όταν βγάζεις τον σκύλο σου. Δεν θέλω να φανώ μίζερος ή κάτι τέτοιο, αλλά κάποιες φορές δεν είμαι να μιλήσω σε άνθρωπο και ειδικά να απαντάω τα ίδια γαμημένα πράγματα 10 φορές την μέρα!

Το όνομα της, την ηλικία, αν την έχω στειρώσει και τι ράτσα είναι. Ρε μάγκα αλήθεια είναι αυτές πληροφορίες που πραγματικά σε νοιάζουν; Για ένα σκυλί που, μάλλον, δε θα δεις ποτέ ξανά;

Ξέρω πόσο σε καίει και πόσο γουστάρεις να ανοίγεις small talks απο ‘δω και από εκεί για να καταλήξουν όλα αυτά με μαθηματική ακρίβεια σε μερικά δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής που θα τελειώσουν με την πιο άβολη χαιρετούρα ever. EVER όμως.

Βάζω τη γλώσσα του σώματος στο παιχνίδι. Στρίβω το σώμα μου από την άλλη κατεύθυνση, κοιτάω αλλού, τραβάω τη σκύλα μου και της λέω από μέσα μου ”άστο το μαλακισμένο και συ πια πα ‘να φύγουμε” , τίποτα ρε, εκεί ο άλλος ακάθεκτος: «Έχεις ακούσει για την BARF τροφή;» Βρε να σου γαμήσω μεσημεριάτικα.

Προσπαθείς λοιπόν να βάλεις στην εξίσωση κάποια πράγματα που φαινομενικά τουλάχιστον θα αποδιώχνουν τους περίεργους ή όσους έχουν διάθεση για κουβέντα επειδή σπίτι τους δεν τους μιλάει κανείς ή δεν έχουν megabyte στο κινητό.

Ρε φίλε Κυριακή πρωί τώρα, όταν βλέπεις έναν άνθρωπο με κουκούλα μέχρι τα μάτια ίσα που βλέπει κάτω, ή με καπέλο γυαλί και ακουστικά στα αυτιά να μη σε κοιτάει καν, ε, sense the φάκιν tone και απλά ΑΣΤΟ. Αυτή ενημερωτικά για όσους δεν ξέρουν, ΔΕΝ είναι η ενδεδειγμένη γλώσσα του σώματος για να ανοίξεις κουβέντα.

Ωχού.

Να βγάλω και άλλο ένα από μέσα μου; Επιτρέψτε μου.

Λοιπόν, όλοι αυτοί οι τύποι/τύπισσες που στην ερώτηση: «Τι μουσική ακούς;» απαντούν -σηκώνοντας τους ώμους- με περίσσεια περηφάνια και ύφος ψευτο-κουλτουρέ attention whore «Τα πάντα!»

Τους έχετε ανάμεσα σας, τους ξέρετε. Ναι, σε αυτούς τους τύπους οι οποίοι αξίζουν να ελεγχθούν με τεχνολογία VAR για τυχόν offside στον εγκέφαλο,  Θέλω να τους κάνω το εξής:

Να τους κλείσω σε ένα δωμάτιο 3×4 με πλήρης ηχομόνωση και εξοπλισμένο με τα πιο σύγχρονα και τούμπανα ηχεία κατευθείαν από φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, και να τους παίζω στη διαπασών εναλλάξ: Latin μουσική (τα κλαρίνα της νοτίου Αμερικής δηλαδή), Βαλκανικό hip-hop, ψυχεδελική euro-trance, Τάμτα, και φινλανδικό death metal σε ποιότητα 90kb.

Φυσικά θα έχουν χέρια δεμένα και κατά την διάρκεια να τους κρατάω το κεφάλι κολλημένο πάνω στο ηχείο φωνάζοντας:

«ΌΧΙ καριολάκι, όχι, τα πάντα δεν είπες; Ε, ΘΑ ΤΟ ΑΚΟΎΣΕΙΣ».