Μουσική = Ζωή

Είναι ωραία τα κλισέ. Σε βγάζουν από τον κόπο να πεις κάτι βαρύγδουπο και μετά να χρειαστείς 2-3 παραγράφους για να εξηγήσεις τη δήλωση σου. Σε βγάζουν από τον κόπο του να εξηγήσεις τα αυτονόητα πολλές φορές. Αλλά ας έχει… Εγώ σε αυτό το κείμενο θα χρησιμοποιήσω μπόλικα.

Το Σάββατο που μας πέρασε (22/3) έτυχε και για πρώτη φορά μετά από καιρό πέρασα μια ολόκληρη μέρα χωρίς μουσική. Ούτε μια νότα, ούτε ένας απόηχος. Και δεν μιλάω για την αγαπημένη μου μουσική που δεν είναι μια, αλλά πολλά είδη,οπότε πιο εύκολα μπορώ να εντοπίσω ευχάριστες μελωδίες κάπου, οπουδήποτε… Εκείνη η ημέρα ήταν η πιο ήσυχη και η πιο φασαριόζα ταυτόχρονα.

Το πρωινό ξύπνημα μέσα στο άγχος ως συνήθως. Λόγω του έξτρα… δεκάλεπτου χουζουριού, δεν κατάφερα να μπω στο youtube. Στο μπάνιο όταν έπλενα τα δόντια, δεν συγχρονίστηκα με τη γειτονοπούλα που τραγουδάει Avril Lavigne ή Kings Of Leon κάθε πρωί. Στα βιαστικά ψώνια του super market, δεν έπαιζε το cd λούπα με τα 90’s hits. Στο τρόλεϊ αργότερα, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει τα hands free για να χρησιμοποιήσω το κινητό ως mp3. Στο γραφείο, η δουλειά απαιτούσε μεγάλη προσοχή και σχεδόν αμέλησα να έχω ένα μελωδικό backround.

Έχω ακούσει ανθρώπους να εκφράζουν την ανακούφισή τους όταν μια μουσική σβήνει και επικρατεί η “ησυχία”. Για πια ησυχία μιλάμε όμως; Στο μπάνιο μου αντί να ακούω μια νεαρή να τραγουδά, άκουγα την γριά από πάνω να βογκάει και να κλάνει. Στο super market, αντί για τον George Michael να τραγουδάει το Freedom, άκουγα τις συνωμοσίες από τις πωλήτριες για το πια έχεσε και δεν τράβηξε καζανάκι. Στο τρόλεϊ, αντί να αφεθώ στις power-ιές που με ανεβάζουν, αφέθηκα στις ατέρμονες συζητήσεις για την κρίση. Για τα την ανεργία. Για τη μίζερη ζωή τους. Στο γραφείο, αντί οι Rotting Christ και οι Behemoth να μου κατεδαφίζουν τις μολυβοθήκες, το έργο τους το είχε αναλάβει ένας εκσκαφέας που κατέστρεφε το δρόμο ακριβώς μπροστά από την είσοδο.

Τι άθλια μέρα, τι άθλια ζωή…

Αυτό το είχα καταλάβει και στον στρατό, μια δεκαετία σχεδόν πίσω, όπου το λαϊκό τραγούδι κυριαρχούσε. Τότε, σκληροπυρηνικός μεταλλάς και μόνο, άργησα να διασταυρωθώ με… ομοθρήσκους μου. Δεν με πείραζε όμως… Όταν οι άλλοι έλεγαν τις φιδοιστορίες τους, εγώ ταξίδευα μέσα από τα συρματοπλέγματα των υπάκουων σκύλων. Έστω και με τραγούδια από ραδιοφωνάκι που έπιανε τον τοπικό, κλάιν μάιν εφ εμ, οι μέρες περνούσαν πιο γρήγορα. Σαν σολάρισμα σε πεντατονική.

Το βράδυ του Σαββάτου, πριν πέσω ξερός για ύπνο, έπαιξα ένα ωραίο mind game, από αυτά που συνηθίζω. Ονειρεύτηκα ένα κόσμο χωρίς μουσική. Έλα φίλε αναγνώστη. Σου τείνω το χέρι μου. Ακολούθα για μερικές γραμμές τα βήματα μου.

Φαντάσου γυμναστήριο χωρίς κάτι να σου δίνει ρυθμό ή ακόμα και κίνητρο. Φαντάσου το Rocky, τους 300, τον Τελευταίο των Μοϊκανών ή ακόμα και τον Τιτανικό, το Avatar ή τη λίστα του Σίντλερ στις πιο σημαντικές σκηνές να υπάρχει μια νεκρική σιγή. Φαντάσου γλέντια χωρίς χορό. Φαντάσου παρέες χωρίς τραγούδι. Την πενταήμερη χωρίς κλαμπ ή μπουζούκια (ε, τι να κάνουμε τώρα). Striptease, αυτό που το πας; Βιτρίνες χωρίς μουσικά όργανα. Τα ράφια σου γεμάτα με οτιδήποτε άλλο εκτός από cd και βινύλια. Η’ εσύ μουσικέ, φαντάσου τη ζωή σου χωρίς την ικανοποίηση ότι “έβγαλες” ή συνέθεσες ένα κομμάτι. Φαντάσου τη ζωή χωρίς το σημαντικότερο συστατικό της.

Εκείνο το Σάββατο, ήταν απλά μια μέρα. Μια μέρα που μου τόνισε την άσχημη και βαρετή πλευρά της, όταν λείπει αυτό το πολύτιμο άυλο πράγμα που λέγεται μουσική.