Η οργή του Gamer

Όλοι λίγο πολύ έχουμε φτάσει σε κάποιο σημείο σε κάποιο game να εκνευριζόμαστε συνέχεια, είτε επειδή χάνουμε συνέχεια και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, είτε ευθύνεται κάποιος άλλος παράγοντας, όπως ότι από ένα σημείο και μετά απλά βαριόμαστε και ακόμα και το πιο εύκολο σημείο μας φαίνεται τόσο δύσκολο και έχουμε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα και την πληρώνει το παιχνίδι.

Τι μπορεί να φταίει τελικά; Τι είναι αυτό που προκαλεί τέτοια οργή και την πληρώνει το σύμπαν;

LAG

Είναι ίσως ό,τι πιο εκνευριστικό υπάρχει ή μάλλον ΕΙΝΑΙ ό,τι πιο εκνευριστικό υπάρχει. Εκεί που είσαι αραχτός και απολαμβάνεις το αγαπημένο σου online παιχνίδι, διακόπτεται η σύνδεση. Διάολε! Όταν γίνεται αυτό, ο Gamer μεταμορφώνεται σε τιτάνας και γίνεται ο 55ος Παγκόσμιος. Υπολογιστές καταστρέφονται και μόνο από το βλέμμα του οργισμένου παίκτη, γιαγιάδες εκτοξεύονται από το παράθυρο, γονείς, σκυλιά, γατιά ακόμα και ποντίκια τρέχουν να κρυφτούν. Δεν είναι να τους ενοχλεί κανείς μετά από αυτό. Δύσκολα επανέρχεσαι και δικαιολογημένα.

Το επίπεδο δυσκολίας

Εδώ η αλήθεια να λέγεται, δεν φταίει το επίπεδο δυσκολίας. Αυτό δεν είναι πάρα μια δικαιολογία για να κρύψει ο παίκτης την μαλακία που έκανε στο συγκεκριμένο σημείο και να πει ότι δεν έφταιγε εκείνος, αλλά το game είναι δύσκολο, εκείνος τα έκανε όλα σωστά. Εντάξει δεν ισχύει πάντα, άμα το παίζεις στο ultimate hard είναι λογικό να εκνευριστείς κάποια στιγμή. Αλλά όχι όταν το παίζεις στο ΕΥΚΟΛΟ. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες εδώ. Το παιχνίδι γίνεται εύκολο επειδή το διάλεξες και άμα χάνεις συνέχεια δεν φταίει το παιχνίδι αλλά η δική σου ανικανότητα να συγκρατήσεις τα νεύρα σου. Αυτή είναι η πραγματική αιτία. Άμα χάνεις την ψυχραιμία σου από το πρώτο Game Over, αυτό είναι το μόνο που θα βλέπεις στην οθόνη σου από εκεί και πέρα. Για αυτό παίδες η ψυχραιμία είναι το κλειδί. Μιλάω από εμπειρία, καταλαβαίνω, τα έχω περάσει και εγώ. Για αυτό προτείνω, αυτοέλεγχο.

Χειρισμός

Εδώ είναι δύο τα τινά. Ή ο χειρισμός είναι όντος χάλια και δεν παίζεται με τίποτα το παιχνίδι ή ο χειρισμός είναι μια χαρά και εσύ απλά κάνεις μαλακίες και δεν μπορείς να κάνεις το πιο απλό πράγμα, όπως να σκαρφαλώσεις έναν φράχτη. Όπως και ‘χει και οι 2 περιπτώσεις μπορούν να προκαλέσουν απίστευτες στιγμές οργής και κανιβαλισμού. Το ξέρω γιατί μια φορά είχα προσπαθήσει να φάω το χειριστήριο από τα νεύρα μου.

Περισπασμοί

Εκεί που απολαμβάνεις με απόλυτη ευχαρίστηση το αγαπημένο σου παιχνίδι θα έρθουν όλοι να σου πιάσουν συζήτηση, φιλοσοφικού επιπέδου. Δεν είναι εκνευριστικό; Είσαι συγκεντρωμένος και παρακολουθείς την υπόθεση και έρχεται όλη η οικογένεια και αρχίζει τη συζήτηση για την κοσμοθεωρία του σύμπαντος. Εσύ να προσπαθείς να μείνεις συγκεντρωμένος για να μην χάσεις λεπτομέρεια και με ευγενικό τρόπο να προσπαθείς να τους διώξεις χωρίς επιτυχία βέβαια.

Εκεί το επίπεδο αυτοσυγκέντρωσης αρχίζει να πέφτει δραματικά με αποτέλεσμα ο θυμός να χτυπάει κόκκινο. Και επειδή δεν μπορείς να συμμετέχεις και εσύ, το αποτέλεσμα είναι να τσαντίζονται και εκείνοι και να σου ρίχνουν και το φταίξιμο, να σε λένε αντικοινωνικό και όλα τα σχετικά. Εσύ να τσαντίζεσαι με αποτέλεσμα να σου χαλάνε μια χαλαρωτική στιγμή και να σηκώνεσαι να φεύγεις. Αλλά για εκείνους φταις εσύ. Ό,τι και να κάνεις. Καταφέρνουν να μετατρέψουν μια στιγμή χαλάρωσης και απόλαυσης σε άγχους και οργής.

Fighting Games

Εδώ μιλάμε για games του τύπου Mortal Kombat, Street Fighter, Tekken. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν σε τσαντίζει το game τόσο πολύ, όσο ο αντίπαλος. Είναι ικανός με τα λεγόμενα του να σε κάνει να τσαντίζεσαι σαν πεντάχρονο που δεν του παίρνουν παγωτό οι γονείς του. Όταν χάνεις προσπαθείς να μείνεις ήρεμος χωρίς επιτυχία. Αλλά όταν καταφέρνεις να τον νικήσεις έρχεται η απόλυτη ικανοποίηση και μετά πάλι η κατηφόρα, καθώς θα σου πει κάτι του τύπου «χάλασε το χειριστήριο» η «σε άφησα να νικήσεις». Όχι ρε, δε με άφησες να σε νικήσω, ούτε χάλασε το χειριστήριο, σε νίκησα δίκαια και τίμια. Μην πας να κρύψεις την ήττα σου πίσω από ηλίθιες δικαιολογίες επειδή σου «έσπασα» το σερί . Παραδέξου το.

Online MMO

Αν και γενικά δεν παίζω online games, πρέπει ακόμα και εγώ να παραδεχτώ ότι μερικές φορές είναι πολύ εκνευριστικό να προσπαθείς να συνεργαστείς με άτομα που δεν γνωρίζουν την τύφλα τους. Είτε αυτά είναι πιτσιρίκια που νομίζουν ότι είναι ‘άρχοντες του gaming η κάποιος που παίζει για πρώτη φορά και ένα λάθος του μπορεί να σου στοιχίσει πολύτιμο Loot. Το μόνο που μπορώ να πω είναι υπομονή.

Ειδική κατηγορία Gamer

Επειδή δεν ήξερα τι τίτλο να βάλω εδώ έβαλα αυτό. Όταν είσαι με δεύτερο άτομο και παίζεις ένα game σε δύσκολο mode, τύπου Evil Within ας πούμε, φτάνεις σε κάποιο σημείο που αρχίζεις να χάνεις τόσο πολύ, που ξεκινάς να βρίζεις με λέξεις που ούτε εσύ γνώριζες ότι υπάρχουν. Το άτομο που κάθεται δίπλα σου, είναι διατεθειμένο να προσπαθήσει να περάσει αυτό το δύσκολο σημείο για σένα.

Στην αρχή φυσικά αρνείσαι λέγοντας του «το ‘χω, είμαι εντάξει, απλά δεν πρόσεξα την παγίδα». Μετά από καμιά 10αριά game over αποφασίζεις να του δώσεις τα ηνία και να περάσει αυτό το συγκεκριμένο σημείο. Τι το ‘θελες; Θα πάρει το χειριστήριο στα χέρια του και θα αρχίσει να κάνει παπάδες. Θα το περάσει με τέτοιο ευκολία που θα σου πέσει το σαγόνι. Αντί όμως να σε ανακουφίσει θα σε εκνευρίσει ακόμα περισσότερο.

Έκατσες να μάθεις όλο το παιχνίδι, τους εχθρούς, που είναι οι παγίδες, την δομή του κτιρίου, μιλάμε για τα πάντα. Και έρχεσαι εσύ κύριος και το περνάς με τη μία; Δε λέω, συγχαρητήρια και μπράβο σου που το πέρασες, αλλά μη μου λες μετά με υφάκι άνετο και cool ότι τελικά ήταν εύκολο. Με τέτοιο τρόπο με μηδενίζεις, εμένα και τον κόπο μου. Έφτυσα αίμα μέχρι να το φτάσω σε αυτό το σημείο και έρχεσαι εσύ και μου λες, ήταν εύκολο.

Όχι δεν ήταν εύκολο. Απλά είδες εμένα πόσες φορές προσπάθησα και ποιόν τρόπο χρησιμοποίησα και έκανες κάτι αντίστοιχο και απλά στάθηκες τυχερός. Εντάξει αυτό βέβαια είναι η προσωπική μου άποψη, αλλά πιστεύω ότι αυτό έχει συμβεί σε πολλούς από εσάς τουλάχιστον από μία φορά. Είναι εκνευριστικό.

Αυτές κατά τη γνώμη μου είναι οι κατηγορίες που κατά κάποιο τρόπο εκνευρίζονται οι gamers. Αν ξέχασα κάτι τα comments ξέρετε που είναι. Σημειώστε λόγο εκνευρισμού και τρόπο αντιμετώπισης.

ΥΓ. Συγχύστηκα, πάω να φάω ένα σουβλάκι να ηρεμήσω…