Είναι το πιο υποτιμημένο show το Penny Dreadful;

[dropcap size=dropcap]Τ[/dropcap]ον Μάιο του 2014, όταν και μόλις είχα δει 2-3 επεισόδια του καινούργιου show τότε, Penny Dreadful είχα σπεύσει -βιαστικά- να το χαρακτηρίσω ένα σκοτεινό έπος. Που σε σχέση με το νέο -τότε- επίσης Salem, δεν βασιζόταν στις ίντριγκες και τις δολοπλοκίες αλλά στον ωμό τρόμο παρά το πιο πλούσιο καστ του.

Ομολογώ ότι το Salem το παράτησα μετά το 5-6ο επεισόδιο και έκτοτε αγνοώ την τύχη του. Αντίθετα το Penny Dreadful αξίζει μέχρι και την τελευταία τελεία απ’ όσα είχα γράψει τότε και ακόμα παραπάνω για αυτό επανέρχομαι.

Όπως ανέφερα, έχει πλούσια καστ. Και όμως την δόξα κλέβει η ατμόσφαιρα και οι villains κάθε φορά. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο διάβολος που κυνηγά την Vanessa Ives. Η Eva Green παραδίδει μαθήματα ηθοποιίας. Πως μια γυναίκα που αποτελεί τον πόθο πολλών αντρών (δες στα keywords που αναζητούν το School Of Rock.gr) μπορεί και σπάει τόσο βίαια την εικόνα της μοιραίας αντροχωρίστρας, και μεταμορφώνεται σε μια δυνατή -αλλά όχι ατρόμητη- καταραμένη.

Στον δεύτερο κύκλο έχω φτάσει μέχρι το 5ο επεισόδιο. Θεωρώ ότι ο Μάιος που προβάλλεται το show είναι κακή περίοδος. Είναι πολύ…. καλοκαίρι για να δεις το Βικτοριανό Λονδίνο με τις καταιγίδες και τους τρόμους του. Φέτος, έκανα το πείραμα και άφησα να μπει Δεκέμβριος και πραγματικά, η απόλαυση πολλαπλασιάζεται.

Όποιος έχει δει τη σειρά, θα θυμάται στον πρώτο κύκλο όταν και η ιστορία έπαιζε γύρω από τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ (Μίνα Χάρκερ), η Ives και ο γέρο Malcolm βρέθηκαν σε ένα από αυτά τα πάρτι της καλής κοινωνίας. Εκεί που ένα μέντιουμ, η Madame Kali οδήγησε τον διάβολο να μιλήσει μέσα από την Ives και να χεστούν όλοι πάνω τους. Στην ουσία η ιστορία συνεχίζει από εκεί. Η Kali είναι στην υπηρεσία του Σατανά και εξαπολύει κυνήγι κατά της Ives,

Μαύρη μαγεία, κυνήγι μαγισσών και τρόμος μέχρι να κατουρηθείς. Η σειρά σου δείχνει ότι και οι ήρωες φοβούνται μέχρι και να κοιμηθούν στο σκοτάδι από αυτά που βλέπουν να εξελίσσονται.

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω και τον Victor Frankenstein και το ποιητικό του Τέρας. Μια παράλληλη όσο και συγκλίνουσα ιστορία γεμάτη νόημα. Το Τέρας, στο 5ο επεισόδιο που γενικά ήταν έπος, αναλύει στην Ives μέσα από την ποίηση του John Clare (όνομα με το οποίο κυκλοφορεί και ο ίδιος/το ίδιο) την ματαιότητα της ύπαρξης κάποιου χωρίς τη δυνατότητα του έρωτα.

Ο Josh Harnett (Ethan Chandler ) ποτέ δεν με είχε εντυπωσιάσει σαν ηθοποιός. Μέχρι τώρα. Όχι ότι έχει εντυπωσιακό ρόλο, αλλά ταιριάζει το παίξιμο του (Αμερικανός στο Λονδίνο) και η παρουσία του με τους υπόλοιπους.

Μια παρατήρηση μόνο, Ναι, ξέρετε τι θα γράψω. Για τον Dorian Grey. Πάντα θεωρούσα το δημιούργημα του Oscar Wilde λιγάκι βαρετό. Και στο Penny Dreadful μοιάζει επίσης παράταιρος. Ένας γόης που περιφέρεται άσκοπα στην ματαιότητα της ύπαρξης του, και αφού πάει τόσο με τις δυο πρωταγωνίστριες στον πρώτο κύκλο (Ives/Brona), στον δεύτερο τα ρίχνει στην Ντορέτα Παπαδημητρίου. Τι δεν με πιστεύεται; Να!

Επική σκηνή, όπου η δύστυχη χοντρή και παραμελημένη σύζυγος του Malcolm, βλέπει μέσα στο υπνοδωμάτιο της, τους τάφους των παιδιών της με αυτά να ζωντανεύουν και να βγαίνουν από το χώμα (φώτο πιο πάνω). Όλα αυτά και ενώ η μίση πόλη πηδιέται με την άλλη μισή.

Τρομερό credit για την μουσική του Abel Korzeniowski. Απίστευτη μελωδία, αρμονία και ενορχήστρωση.

Γενικά η βαθμολογία του στο IMDB είναι 8.2 που για σειρά είναι χαμηλή. Στα δικά μου μάτια είναι στο 9.5.

Υ.Γ. Ένας φίλος απέρριψε το Penny Dreadful μετά από μόλις 3-4 επεισόδια στον πρώτο κύκλο. Η δικαιολογία του; Ότι είχε πολύ ομιλία και φανφάρα. Αυτός βλέπει φανατικά Game Of Thrones.

Σοβαρά τώρα; Όχι δεν συγκρίνω τις δυο σειρές, αλλά να απορρίπτεις το Penny… για το Game… για την φανφάρα, ε θα πέσει φωτιά να σε κάψει.