Είδα και πάλι το ντοκιμαντέρ του Lemmy
[dropcap size=dropcap]Α[/dropcap]ν δεν κάνω λάθος, αυτή ήταν η 7η φορά την τελευταία 5ετια που είδα το Lemmy. Το απόλυτο ντοκιμαντέρ για τον απόλυτο frontman που έβγαλε αυτή η σκηνή.
Μετά την απώλεια του την 28η Δεκεμβρίου, έχει άλλη σημασία πια αυτό το video και τα λεγόμενα του μέσα σε αυτό Και μου άρεσε που έκανα καινούργιες παρατηρήσεις βάζοντας τες μαζί με τις παλιές, λες και υπήρχε κρυμμένο υλικό που δεν είχαμε δει τις πρώτες… 6 φορες.
Όχι, δεν ήταν κρυμμένο. Απλά απολαμβάνεις περισσότερο πια κάθε δευτερόλεπτο ξέροντας ότι έχει φύγει από κοντά μας πια.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση από παλιά είναι ότι ο Lemmy, ο άνθρωπος που γέννησε, ανάθρεψε και ενέπνευσε ένα τεράστιο μέρος του λεγόμενου Heavy Metal, ο ίδιος δεν είναι metalhead. Τουλάχιστον όχι με την κλασική έννοια της λέξης. Είπε τους Beatles μάγκες και τους Rolling Stones πλουσίοπαιδες αδερφούλες.
Πήρε το αγαπημένο του είδος μουσικής και απλά το έπαιξε πιο δυνατά, πιο αλήτικά, πιο γρήγορα. Ήταν εφευρέτης και όχι ακόλουθος.
Επίσης, είχα ξεχάσει τον γαμάτο τρόπο που παρουσιάζει το πως παίζει το μπάσο του.
Και φυσικά αυτή τη σκηνή, που πλέον είναι συγκινητική. Πριν μερικά χρόνια δεν σου έλεγε τίποτα. Ήταν απλά το κλείσιμο ενός ντοκιμαντέρ. Τώρα είναι το κλείσιμο ενός από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην ιστορία της μουσικής. Μαζί και με τον σημερινό θάνατο του David Bowie, μέσα σε 15 μέρες γίναμε όχι απλά φτωχότεροι, αλλά ανύπαρκτοι.
Μερικές φορές γίνομαι μίζερος και γkρινιάρης σαν γέρος metalhead, που σίγουρα δεν βλέπω την εικόνα ολόκληρη αλλά από την οπτική γωνία που θέλω.
Αλλά ρε παιδί μου… Γίνεται να ξεκινήσεις να παίζεις μουσική και να εμπνευστείς από τους… Imagine Dragons ή ακόμα και από τους (λατρεμένους κατά τα άλλα), Alter Bridge;
