Δουλειά ως δημοσιογράφος; Βάλτε μια θέση πίσω τον τόνο…

[dropcap size=dropcap]Ό[/dropcap]λοι οι άνθρωποι, ακόμη και οι πιο μισαλλόδοξοι, έχουν στόχους στη ζωή τους. Από τότε που ο 5χρονος πιτσιρικάς θέλει να γίνει πυροσβέστης, στα 10 ποδοσφαιριστής, στα 15 αστροναύτης, στα 18 περνάει στη Νομική και τελικά «καταλήγει» ως σερβιτόρος, ή ντελιβεράς ή PR. Φυσικά πως τα παραδείγματα είναι τυχαία και χωρίς ίχνος απαξίωσης και χλευασμού καθώς καμία δουλειά δεν είναι ντροπή και ό,τι βρει ο καθένας είναι καλό και τυχερό.

Υπάρχει και η εξής κατηγορία. Αυτή η γεμάτο παραμύθι κατηγορία να σπουδάσει κάποιος στον τομέα της δημοσιογραφίας. Εκεί είναι άλλο επίπεδο, πιο άρρωστο, σε πολλούς τομείς. Βασικά αρκετοί το θεωρούν μικρόβιο (μέσα σε αυτούς και εγώ) και άλλοι απλά για να πηγαίνουν γήπεδο (αθλητικογράφοι). Υπάρχει το παιδί που στα 13 του ήθελε να γίνει δημοσιογράφος, στα 15 του ήθελε να γίνει δημοσιογράφος, στα 18 του να μην ξενερώνει επειδή δεν πέρασε γιατί είχε επιλέξει τι θα κάνει στην ζωή του και τέλος στα 22 του να καταλήγει δημοσιογράφος μεν, απλήρωτος από παντού δε.

Είναι αυτή η ριμάδα η κλισέ ατάκα «να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα». Εδώ έπρεπε να υπάρξει το ρητό «να κάνεις το χόμπι σου, είδος εκμετάλλευσης». Δεν παρουσιάζεται έτσι και ας είναι. Μπορείς εύκολα φίλε αναγνώστη να μπεις στο κλίμα και να διαβάσεις ένα κείμενο που δύσκολα θα μπορούσες να διαβάσεις αλλού, γιατί ποιος αφέντης αφήνει τον σκλάβο του να μιλήσει;

Χιλιάδες νέοι κάθε χρόνο αποφοιτούν από σχολές δημοσιογραφίας. Μέσα σε αυτά υπάρχουν απόφοιτοι-διαμάντια αλλά και αυτοί που δεν έχουν συνέχεια με το «επάγγελμα». Όλοι όμως έχουν πληρώσει, έχουν πληρώσει αδρά για ένα βίτσιο, έναν έρωτα, έστω ένα μικρόβιο που λέγεται δημοσιογραφία. Ποιο είναι το κοινό αποτέλεσμα; Αν δεν έχεις γνωστό ψηλέ, όσο και να παλέψεις, όσο και να προσπαθήσεις, όσο καλός-τίμιος-εργατικός είσαι, θα είσαι απλήρωτος.

 Όλοι σου τάζουν (λες και σου κάνουν τη χάρη – το χέρι του Θεού) για μία μοναδική ευκαιρία σε ένα κορυφαίο μέσο. Εσύ φίλε μου ως ψαρούκλας, εννοείται πως δέχεσαι και ας σου έχουν πει πως φράγκο δεν πρόκειται να δεις ακόμη και αν ο ήλιος ανατείλει από την δύση.

Αν δεν έχεις οικονομικό πρόβλημα εσύ και η οικογένειά σου, δέχεσαι και καλά κάνεις. Εάν όμως από  οικογένεια σου όμως είναι χτυπημένη από την (κάθε) κρίση, τότε η δημοσιογραφική σου καριέρα έχει σύντομη ημερομηνία λήξης. Επίσης αν δεν έχεις έναν ξάδερφο, του θείου της προγιαγιάς σου που δουλεύει στο τάδε μέσο έτσι ώστε να μπεις μισθολόγιο, τότε ψάξε στη Χρυσή Ευκαιρία.

Είναι ο κλάδος που θα βρεις οπουδήποτε πρακτική (αμισθί) και μετά την πρακτική θα βρουν τον επόμενο αναλώσιμο για να περάσει η δουλεία τους και το δικό τους. Δεν τους νοιάζει ρε αδερφέ, ποτέ δεν θα τους νοιάξει. Ίσως είναι το καλούπι τους τέτοιο, ίσως ήταν μάθημα στην σχολή όταν ήταν αυτοί μαθητές και μετά το έβγαλαν.

«Δεν μου αρέσει να δουλεύω με άτομα που είναι ναι μεν αλλά»

Δεν τους νοιάζει αν ο απλήρωτος μαθητευόμενος δεν έχει να φάει, με το ζόρι μετράει κέρματα για να δει αν του βγαίνουν τα εισιτήρια για τα πήγαινε-έλα. Το μόνο που τους νοιάζει είναι πόσους πόντους έβαλε ο Σπανούλης, τι δήλωσε ο Αλαφούζος, αν πήρε η ΑΕΚ 20 εκ. για το γήπεδο. Ο άνθρωπος που κάθεται στον διπλανό υπολογιστή που θα είναι μια ζωή απλήρωτος γιατί ζει για τα όνειρά του πρέπει να είναι ρομπότ. Βέβαια αν πάει ο καημένος να παραπονεθεί, στην καλύτερη θα του πουν «δεν φτάνει που γράφεις σε εμάς, μιλάς κιόλας». Στην χειρότερη θα είναι η τελευταία του μέρα εκεί καθώς θα πάρουν τον επόμενο εθελοντή δούλο με πληκτρολόγιο… Έεεε δημοσιογράφο εννοούσα.

Γνωρίζω φυσικά πως η κατάσταση στον κλάδο δεν είναι και η καλύτερη, ίσως είναι και το μεγαλύτερο θύμα της κρίσης. Βλέπω πάντα γύρω μου ΜΜΕ οποιοδήποτε τύπου να κλείνουν από την μία μέρα στην άλλη. Αλλά ρε μεγάλε, όχι όταν σου λέει ο άλλος «έστω να μου πληρώσετε τα οδοιπορικά» να του λες πως δεν είναι δικό σου θέμα. Δεν στο παίζει ούτε ιστορία, ούτε ντίβα, ούτε Λάρι Κινγκ. Σου δείχνει πως έχει όνειρα, αλλά τον κρατάνε πίσω πράγματα. Βοήθησε τον μην εθελοτυφλείς. Μία μηνιαία κάρτα (30 ευρώ κοστίζει) πόσο έξω σε βγάζει από τον προϋπολογισμό; Δεν είναι απάντηση το «δεν μου αρέσει να δουλεύω με άτομα που είναι ναι μεν αλλά». Αυτό το αλλά, για έναν απλήρωτο με οικονομικά προβλήματα και με όνειρα έχει κόστος 30-60 ευρώ τον μήνα. Ή μήπως είναι δικαιολογία; Λες να έχει όρεξη να λέει ψέματα;

Τον τελευταίο καιρό βλέπω πως γίνεται ένας μικρός χαμός με τις εκλογές του ΠΣΑΤ. Κάνουν ακριβώς όπως κάνουν οι φοιτητικές παρατάξεις στα Πανεπιστήμια. Φυσικά και δεν μου πέφτει λόγος γιατί δεν πρόκειται ποτέ, μα ΠΟΤΕ, να γίνω μέλος. Όχι γιατί είμαι σνομπ ή οτιδήποτε άλλο, απλά γιατί δεν θα έχω ποτέ την δυνατότητα. Πάντως ίσως κάποιος κέρδιζε πιο εύκολα στις εκλογές, αν είχε την καινοτομία να σκεφτεί και όλους αυτούς τους νέους φιλόδοξους δημοσιογράφους που βγαίνουν κάθε χρόνο από τις σχολές και παραμένουν απλήρωτοι ή δεν ακολουθούν ποτέ το επάγγελμα.

Οι περισσότεροι από τους υποψήφιους, είναι καθηγητές και σε σχολές. Αλλά δεν νοιάστηκε κανείς στην πραγματικότητα και αν δεν υπήρχε το μηνιάτικο στην μέση δεν θα μετέδιδαν τη «σοφία» τους. Βέβαια εσύ «οφείλεις» να είσαι απλήρωτος για 5-6-7 χρόνια για την δημοσιογραφία, δεν έχει σημασία αν θα είσαι 30 χρονών και δεν θα έχεις που να μείνεις ή θα σε συντηρούν ακόμα οι γονείς σου, αν φυσικά μπορούν. Πρακτική άσκηση το ονομάζουν αυτοί. Πρακτική άσκηση σε βάθος πενταετίας. Σαν τον Παναθηναϊκό…

Και δεν μιλάμε για ένα 8ωρο αλλά για μία δουλειά (η δουλεία, εθελοντική) ολόκληρης ημέρας. Το ευχαριστώ ποιο είναι; Αύριο θα πας στην άλλη άκρη της Αθήνας με 4 διαφορετικές συγκοινωνίες για μία συνέντευξη όπου δεν θα μπει και το όνομα σου γιατί δεν είσαι στο μισθολόγιο. Αν δεν έχεις λεφτά για τα μέσα, δεν υπάρχει πρόβλημα πήγαινε με τα πόδια. Δεν συζητώ καν για αμάξι και βενζίνη.

Τι δουλειά, τι δουλεία. Στην δημοσιογραφία είναι ακριβώς το ίδιο. Να περνάει αυτό του αρχισυντάκτη ή του διευθυντή και ο άλλος ας πάει να πνιγεί, ποιος νοιάστηκε την επόμενη χρονιά θα βγουν άλλοι χίλιοι επίδοξοι δημοσιογράφοι στην (απλήρωτη) δημοσιογραφική αγορά εργασίας. Μετά μας πειράζει η Κίνα και το Πακιστάν για τις συνθήκες εργασίας. Η διαφορά μας είναι πως δεν είμαστε ούτε σχιστομάτηδες, ούτε μουσουλμάνοι. Στα υπόλοιπα ίδιοι… Άρα αν είσαι νέος και έχεις σαν όνειρο να είναι η μελλοντική σου δουλειά η δημοσιογραφία είναι εύκολο, απλά βάλε τον τόνο στην παραλήγουσα.

Υ.Γ: Η ανεργία των νέων στο 51%. Σίγουρα το 30 % επί του συγκεκριμένου ποσοστού είναι επίδοξοι δημοσιογράφοι.

Υ.Γ1: Το καθήκον του δημοσιογράφου είναι να μαθαίνει ο κόσμος τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή στον κόσμο. Άρα δείχνει ενδιαφέρον για όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Για τον δίπλα του δεν τον νοιάζει, αρκεί να γράφει και αν δεν ανταμειφθεί ποτέ (ο διπλανός, ε;), τι έγινε;

Υ.Γ2: Ευτυχώς δεν υπάρχουν μαστίγια. Βρισκόμαστε στην Ελλάδα του 2015. Υπάρχει εξέλιξη!