Αγαπάμε τα 90’s – The tribute (part a)
Όπως κάθε ενήλικας που σέβεται τον εαυτό του, αποθεώνει τα 90’s (ακόμα και αν δεν έχει πάρει πλήρη δόση), έτσι ήρθε και η ώρα του school of rock να ανοίξει έναν φαύλο κύκλο λατρείας αυτής της δεκαετίας που έχτισε τόσο στραβά προσωπικότητες ίσως όπως καμία άλλη.
Οι συντάκτες του School of Rock γράφουν και θα γράφουν για πράγματα, στιγμές, εκπομπές, μουσικές, λιχουδιές και άλλες παλαβομάρες τις δεκαετίας που θυμόνται ακόμα όταν πάνε για ύπνο και μουσκεύουν το μαξιλάρι τους με δάκρυα.
Αναμνήσεις…
Όταν ακούω 90’s το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ιδιωτική τηλεόραση. Είχαμε μπαφιάσει με την ΕΡΤ και τα σάπια της προγράμματα (εκτός από τα Thundercats – αφιέρωμα ΕΔΩ) και τα πρώτα ιδιωτικά κανάλια έμοιαζαν σαν όαση στο μπεζ σαλόνι μας όπου βροντούσε ρυθμικά το παλμικό τηλέφωνο με το κουρδιστό καντράν.
Ξέρω, όλοι θυμάστε το Ρετιρέ γιατί παίζεται μέχρι και σήμερα (αλήθεια, γιατί;) και σίγουρα κάποιος θα το αναφέρει αργότερα. Εγώ θέλω να φέρω μέσα από τις στάχτες της λήθης, το διαμάντι του Γρηγόρη Πετρινιώτη με τον Ντίνο Αυγουστίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κάπου στα μέσα του 1990. Ένα αστυνομικό θρίλερ που σε καθήλωνε: Επικίνδυνη Λήψη!
Τύφλα να έχει το True Detective. Μετά κόπων και βασάνων βρήκα τους τίτλους αρχής αλλά και το ρεζουμέ της σειράς που αν θυμάμαι καλά, ήταν mini series. Τι γράφω τώρα και δεν απογειώνομαι… Σπόιλερ αλέρτ: Ο πρόεδρος που αναφέρει παρακάτω έχει στήσει πλεκτάνη (δεν θυμάμαι τον λόγο). Στο τέλος φανερώνεται ότι ζει και δίνει ένα -και καλά- τέλος στα προβλήματα του ρεπόρτερ.
Ο Αντώνης εργάζεται ως ελεύθερος ρεπόρτερ. Ως επαγγελματίας είναι δυναμικός και ως άνθρωπος ακέραιος. Αναλαμβάνει να καλύψει τηλεοπτικά την ομιλία του προέδρου ενός εργοστασίου, που αντιμετωπίζει προβλήματα: διεφθαρμένα μέλη του διοικητικού συμβουλίου έχουν ξεσηκώσει τους εργαζόμενους που με την σειρά τους αρνούνται να εργαστούν. Τη συγκεκριμένη μέρα, η κατάσταση παίρνει τραγικές διαστάσεις. Ο πρόεδρος δολοφονείται εν ψυχρώ. Ο Αντώνης και ο συνεργάτης του έχουν τραβήξει πλάνα του δολοφόνου. Ένα ανελέητο κυνηγητό αρχίζει όταν οι κακοποιοί αντιλαμβάνονται τι έχει συμβεί και προσπαθούν να πάρουν στα χέρια τους, με οποιοδήποτε κόστος, την επικίνδυνη λήψη…
Και πως απολάμβανα αυτό το αριστούργημα; Μα με την υπέρτατη λιχουδιά που πρόλαβε και έφτασε τόσο στο Ζενίθ, όσο και στο ναδίρ μέσα στην ίδια δεκατία.
Μα με τα ΤΙ ΚΑΙ ΤΙ
Δεν είχαν την πλαστική γεύση από τα γαριδάκια και τη γλίτσα από τα πιτσίνια. Αν μπορούσα να τα παρομοιάσω (αν και είχαν διάφορες γεύσεις), ήταν πιο νόστιμα από τα πακοτίνια και πιο εθιστικά από τα Lays. Είχαν έντονη τη γεύση τυριού (με την καλή έννοια) και σε χόρταιναν κατά κάποιον τρόπο.
Ποτέ τίποτα δεν ήταν ξανά ίδιο μετά τον χαμό τους. Νομίζω πως αυτά είχαν εκθρονίσει το επόμενο καλύτερο σνακ.
Τους μπαμπούλες!!!
Τα δρακουλίνια πριν τα δρακουλίνια δηλαδή. Με μια διαφορά… 10 φορές πιο νόστιμα. Εγώ δεν πέφτω στην λούμπα των γερόνεόκοπων, πως και καλά στα χρόνια μας ήταν όλα ποιοτικότερα κατασκευασμένα. Απλά τα ναρκωτικά που βάζανε μέσα, ήταν καλύτερα. Ναι ρε φιλέ, ναρκωτικά. Δεν εξηγείται τόσο κόλλημα να’ ουμ.
Πάντως γενικά το marketing εκείνες τις εποχές έσκιζε. Κοίτα διαφήμιση για τους μπαμπούλες (στο 0.35). Χεζόμουν πάνω μου…
Αγοράζαμε περιοδικά
Τα 90’s, ήταν επίσης και η χρυσή εποχή των περιοδικών. Των περιοδικών με πλούσια ύλη και όχι δώρα. Βασικά, μόνο τα κομπιουτεράδικα (RAM, PC MASTER) βάζανε τίποτα δισκέτες (ναι δισκέτες ρε γύφτο!) με κανά παιχνίδι με χρωματιστά τετράγωνα ή λογιστικά.
Θυμάμαι ένα από τα πρώτα cd-rom που έπιασα στα χέρια μου και ήταν από αυτά τα περιοδικά και είχε video-ξενάγηση στο πρώτο VIllage στο Μαρούσι. Νομίζω έχει κλείσει πια αυτό λόγω του Mall. Εκεί ρε φίλε, είχα αγοράσει και το Virtual XI των Maiden, τι θυμήθηκα…
Τρομερό video, που έβλεπες πως είναι ένα εξελιγμένο σινεμά σε σχέση με τη σαβούρα που επισκεπτόμασταν μέχρι τότε. Τώρα βέβαια, μας λείπουν λίγο αυτά τα σινεμά σε σχέση με την κυρίλα του Mall.
Αλμανάκο μας λείπεις!
Τρομερό περιοδικό που ένας έφηβος μπορούσε να μείνει ενήμερος για τεχνολογία, NBA, μουσική, games και κόμικ, ήταν το Αλμανάκο. Μιλάμε για χρόνια πώρωσης με το συγκεκριμένο έντυπο. τρομερή ύλη και προσέγγιση των θεμάτων για τον σπυριάρη 13χρονο των 90s. Εκεί μάθαμε τον Σακίλ, τον Ντάνκαν (θα παίξει και το 2016!), τον Άιβερσον.
Ακόμα και για αστέρια που έμειναν στα χαρτιά όπως ο Άλαν Χιούστον ή ο Στηβ Φράνσις.
Μας λείπετε φάντομ ντακ και Ινδιάνα Γκούφι!
