Ένας κόσμος χωρίς “Τέρατα”
[dropcap size=dropcap]Ο[/dropcap]ι πρόσφατες δηλώσεις του Iommi για την πιθανή τελευταία συναυλία των Sabbath, αυτά που τραβήξαμε με την πιθανή διάλυση των AC/DC, η “μαύρη” επέτειος του μεγάλου κοντού, Dio αλλά και το πρόβλημα του Vivian Cambell που επανήλθε στην επικαιρότητα, δεν μπόρεσαν να διώξουν από τη σκέψη μου, μια ζοφερή πραγματικότητα. Μια ζωή χωρίς “Τέρατα”, χωρίς Heavy Metal.
Καθόλου περίεργο ότι και οι τρεις περιπτώσεις από τις τέσσερις που ανέφερα, έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Καρκίνος… Ναι, δεν φοβάμαι να χρησιμοποιήσω τη λέξη αντί της αδερφίστικης φράσης “η κακιά αρρώστια”. Αλλά δεν είμαι γιατρός, ούτε κοινωνιολόγος για να αναλύσω την επίδραση μιας τέτοιας “επιδρομής” στην κοινωνία μας. Θα το κρατήσω σε μουσικά πλαίσια…
Αν και τα 31 χρόνια που κουβαλάω στην πλάτη εδώ και κάνα μήνα με κάνουν να αισθάνομαι γέρος κάποιες φορές που με παίρνει από κάτω, η αλήθεια είναι ότι έχω μπροστά μου αρκετά χρόνια headbanging και μπύρας να τρέχει στα μαλλιά (ή την καράφλα) σε χώρους heavy metal με ντεσιμπέλ και ιδρώτα. Με ποιους όμως στη σκηνή;
Τι εννοώ; Καθαρά προσωπική άποψη πάντα…
Καμία από τις σημερινές καλές ή “καλές” μπάντες δεν μπορεί να με κάνει να κουνήσω την κωλάρα μου από τον καναπέ και να στερήσω από τον προϋπολογισμό μου το όποιο ποσό για να ζήσω μια συναυλία τους. Δεν θέλω να είμαι άδικος. Υπάρχουν μπάντες που μουσικά, συνθετικά και τεχνικά είναι κλάσεις ανώτερες από τις “κλασσικές” μπάντες που αγαπήσαμε και αγαπάμε. Π.χ. Nightwish. Μην βαράτε, ο ίδιος ο Steve Harris έχει δώσει τον “τίτλο” του καλύτερου συνθέτη της γενιάς του και όχι μόνο, στον Tuomas Holopainen.
Το πρόβλημα δεν είναι τα τραγούδια ή μουσική τους απόδοση στη σκηνή (ειδικά αυτό). Πιστεύω πως το κενό που αφήνουν και θα αφήνουν την επόμενη δεκαετία οι θρύλοι της σκληρής σκηνής είναι δυσαναπλήρωτο καθώς στις μέρες μας λείπει ο μύθος. Το ψέμα, η θεατρικότητα. Και όχι απαραίτητα μια σκηνοθετημένη παράσταση επί σκηνής, αλλά ο καθημερινός μύθος που χτίζει το αόρατο τοίχος ενός μυστηρίου.
Φυσικά και οι Sabbath έγραψαν μουσικάρες, αλλά η διαστροφική (για την εποχή) παρουσία του Ozzy, που δεν ήταν απλά ένα πρεζόνι αλλά ένα πρεζόνι που έτρωγε νυχτερίδες, ή οι δηλώσεις (πολύ αργότερα) του Ian Gillan για τις αποκρυφιστικές τελετουργίες του Iommi που τον έκαναν να χέζεται μέσα στο studio, δίνει άλλη τροφή σε έναν μύθο.
Αν ο Dickinson έφευγε σήμερα από τους Maiden, σε μια αναπαράσταση με “προσαρμογή” στην εποχή μας, θα ξεκατινιαζόταν με τον Harris μέσω Twitter. Αν ο Halford αποκάλυπτε ότι είναι gay σήμερα, δεν θα ήταν καν είδηση.
Όχι, θα προσπαθήσω να αποφύγω τη σκόπελο που δείχνει ότι είσαι κωλόγερος, ρίχνοντας το φταίξιμο στα social media. Γιατί είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να ζήσουμε. Και αυτή ορίζει πως δεν υπάρχουν μύθοι πια. Όλη η αλήθεια είναι γυμνή στον υπολογιστή ή στο smartphone μας.
Ο Ozzy είναι ένας παντοφλάκιας, ο Gers ένας κλασσικός Άγγλος βλάκας, Ο Bruce επιχειρηματίας που δίνει ομιλίες σαν τον Bill Gates, ο Hetfield ένας γιδοβοσκός και ο Wylde ένας ποζεράς γιδοβοσκός. Και ο DeMaio; Αυτός το ξέραμε από πριν ότι είναι καθυστερημένος. Παρόλα αυτά, η χρυσή πορεία τους στα 70’s-80’s και κυρίως για τη γενιά μου, τα 90’s τους κρατούν πιο ψηλά στη συνείδηση μας ως rockstars. Όσο και να γουστάρω τον τελευταίο δίσκο των Avenged Sevenfold που είναι kick-ass heavy metal, τίποτα δεν με οδηγεί στα εκδοτήρια για πάρτι τους αν δεν έχουν και ένα καλό supporting cast.
Τους Metallica, που τους κράζω κιόλας; Θα πήγαινα στην Ανταρκτική με τα γόνατα σαν να ήταν η Παναγιά της Τήνου για πάρτι τους.
Οι Behemoth; Όποτε βάζω το νέο τους δίσκο κάνω ζημιές στο σπίτι. Θα πάω στο Heavy By The Sea; Ναι, γιατί θα είναι ΚΑΙ οι Deftones KAI οι Ghost KAI οι Planet Of Zeus KAI οι Nightstalker. Για κανέναν τους μεμονωμένα δεν θα έλιωνα τα παπούτσια μου. Αυτή είναι η αλήθεια μου…
Ο μουσικός (και όχι μόνο) εκτός από την ικανότητα στην τέχνη του, χρειάζεται μύθο για να προσηλυτίσει. Ότι πίνει αίμα και όχι νερό. Ότι σκοτεινές δυνάμεις τον βοηθούν να αντέχει μια παγκόσμια περιοδεία και όχι οι βιταμίνες (και η κοκαΐνη). Ότι τρώει κάθε λογής σκατά και είναι fit (με υποψία μπάκας) και όχι ότι είναι gym freak.
Θυμάμαι στην συναυλία του Joe Cocker ως support στους Scorpions, το 2007 (νομίζω) στο Καραΐσκάκη να σκάει η limo και να βγαίνουν 3-4 πουτάνες και μετά ο Joe κομμάτια (είχα τον τρόπο μου να είμαι κοντά). Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ο τύπος ούτε να κατουρήσει δεν θα μπορούσε. Όποιος βρέθηκε εκείνο το απόγευμα στο Φάληρο όμως, ένιωσε τη μαγεία του. Και ας παράπαιε λίγο πριν.
Η γενιά των 30ρηδων θα αντιμετωπίσει μεγάλο πρόβλημα ως προς τις μελλοντικές συναυλιακές εξορμήσεις για εκτόνωση ενέργειας. Όχι για τα live-άκια μιας μίζερης χειμωνιάτικης Παρασκευής. Μιλάμε για ιδρώτα και αδρεναλίνη. Για ρυθμικά ρεφρέν, για “ερωτοαπαντήσεις” μεταξύ των κιθαριστών ή του τραγουδιστή με το κοινό, για γκρίνιες του στυλ “πάλι αυτό θα παίξουν ρε πούστη μου”, που όταν το παίζουν όμως να γίνεται χαμός. Σε 10 χρονάκια, τα κότσια μας θα αντέχουν ακόμα (αν αδυνατίσουμε και λίγο μερικοί-μερικοί), για ποιόν όμως θα θυσιάσουμε τα γόνατα μας;
Υ.Γ. Lemmy κράτα γερά ρε!
Υ.Γ 2 Έτσι μου ήρθε…
[embedvideo id=”ug_JdOQDxwY” website=”youtube”]
