Το School Of Rock ανακρίνει: Κωνσταντίνος Κέλλης

Ο Κωνσταντίνος Κέλλης είναι από τα πιο hot ονόματα στην Ελληνική σκηνή σχετικά με τον τρόμο και τη φαντασία. Ειδικά μετά και την επιτυχία του τρίτου του βιβλίου, δεύτερου μυθιστορήματος, Η Σκιά στο Σπίτι από τις Εκδόσεις Κέδρος.

Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να πιάσω ακόμα στα χέρια μου το νέο του πόνημα, όμως έχω ξεκοκαλίσει τις διθυραμβικές κριτικές που απολαμβάνει.

Έχοντας επαφή με το έργο του από τη Νεκρή Γραμμή (το review του School Of Rock βρίσκεται -> ΕΔΩ) και γνωρίζοντας πως ο Κωνσταντίνος είναι ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να πει την άποψη του, ξαμόλησα τον εαυτό μου στις ερωτήσεις ανεξέλεγκτα.

Το πόσο… Ε, αυτό θα το διαπιστώσετε μονάχοι σας.

Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος Κέλλης.

Πώς θα χαρακτήριζες τη μέχρι τώρα ανταπόκριση για το νέο σου βιβλίο που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2016 από τις εκδόσεις Κέδρος, η Σκιά στο Σπίτι;

Είμαι πολύ ευχαριστημένος από την αποδοχή του αναγνωστικού κοινού˙ από τη μια υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι αναγνωστών οι οποίοι είχαν ήδη διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία μου και περίμεναν το επόμενο βήμα με όποιες προσδοκίες είχαν δημιουργηθεί: με χαρά βλέπω πως για την ώρα η κρίση του εξειδικευμένου κοινού είναι θετικότατη. Συγχρόνως, υπάρχει ένα αναπάντεχα μεγάλο κομμάτι αναγνωστών που αγκάλιασε τη Σκιά ενώ δεν συνηθίζει να διαβάζει λογοτεχνία του φανταστικού, πόσο μάλλον Ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού.

Σ’ αυτό φυσικά έπαιξε καταλυτικό ρόλο και το όνομα του εκδοτικού, η δουλειά που έριξαν πάνω στο βιβλίο για μήνες πριν την κυκλοφορία του, καθώς και στην προώθησή του από τότε. Ο εκδοτικός πίστεψε το βιβλίο και μου το απέδειξε έμπρακτα από την πρώτη στιγμή. Η Σκιά στο σπίτι μπήκε στη λίστα των ευπώλητων στα βιβλιοπωλεία για πρώτη φορά μόλις δυο βδομάδες από την κυκλοφορία της. Μάλιστα αυτό συνέβη πριν ακόμα γίνουν οι παρουσιάσεις.

Στην παρουσίαση του βιβλίου σου, είπες πως όπως ένα αισθηματικό βιβλίο δεν έχει σκοπό να μας κάνει να ερωτευτούμε, έτσι και ένα βιβλίο τρόμου δεν έχει σκοπό να μας κάνει να τρομάξουμε. Άρα τι είναι μια ιστορία τρόμου;

Μια ακόμα τεχνική έκφρασης και αφήγησης μιας ιστορίας ή μια βουτιά στο υποσυνείδητο μας και τις πραγματικές σκιές που μας ταλαιπωρούν κάθε μέρα; Και στην προσπάθεια να τις αντιμετωπίσουμε, τις βαφτίζουμε και τους δίνουμε μια πιο φυσική/υπερφυσική υπόσταση.

Ανοίγεις μεγάλη κουβέντα. Πέρα από το ιντριγκαδόρικο της φράσης αποκομμένης από ένα γενικότερο πλαίσιο, όταν λέμε ότι μια καλή ιστορία τρόμου δεν έχει ΑΥΤΟσκοπό να σε τρομάξει, εννοούμε ότι οφείλει να πετύχει περισσότερα για να μείνει ζωντανή στο μνημονικό του αναγνώστη, να σου αφήσει κάτι, ειδικά σήμερα που ανά πάσα στιγμή έχουμε υπερβολικά πολλά ερεθίσματα γύρω μας. Θα αναγνωρίσεις στοιχεία του εαυτού σου και της κοινωνίας σου μέσα στην ιστορία, θα ενδιαφερθείς για αυτά που συμβαίνουν στους χαρακτήρες, και εκεί θα τρομάξεις και θα προβληματιστείς.

Δεν είναι τυχαίο που τα καλύτερα έργα τρόμου του 20ου αιώνα γράφτηκαν σε περιόδους βαθιάς κρίσης, πολιτικής και κοινωνικής. Μια ολοκληρωμένη σύγχρονη ιστορία τρόμου, πέρα από το να διασκεδάσει, έχει σκοπό να εξορκίσει φοβίες, να δημιουργήσει άμυνες, να μας δείξει ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ότι άσχημα πράγματα συμβαίνουν και ΘΑ συμβαίνουν και αυτό είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Τουλάχιστον, στη λογοτεχνία μπορείς να έχεις και τους λόγους για τους οποίους συμβαίνουν δυσάρεστες καταστάσεις και τραγωδίες, συν το ότι δίνεται ο χρόνος για προβληματισμό και κάθαρση. Στη σκιά στο σπίτι, το πένθος για τον χαμό αγαπημένων προσώπων είναι ο κεντρικός άξονας.

Ο τρόμος που υφέρπει στην ιστορία μέσα από το μεταφυσικό στοιχείο θα δουλέψει ανάλογα με το πόσο οι χαρακτήρες γίνουν πιστευτοί από τον εκάστοτε αναγνώστη, καθώς και πόσα κοινά θα συναντήσει μέσα της, είτε από προσωπικά βιώματα, είτε από βιώματα του περιγύρου του. Το βιβλίο δεν είναι τυχαία τοποθετημένο στην Ελλάδα του σήμερα.

Πότε και υπό ποιες συνθήκες ένιωσες πως θες να πεις μια ιστορία;

Από τον καιρό που οι φίλοι μου –με χειρουργική ακρίβεια καφρολυκειόπαιδων– κατάφερναν να διαλύουν/ξεφτιλίζουν τις ιστορίες που έστηνα σαν αφηγητής στα παιχνίδια ρόλων που παίζαμε. Από τότε, η σκέψη που ξεκινάει τέτοια παιχνίδια, «τι θα γινόταν αν είχαμε κάποιον/κάποιους και τους συνέβαινε κάτι ιδιαίτερο;» λίγο-πολύ έχει γίνει συγγραφική καθημερινότητά μου. Όσο έχω ιστορίες, θα προσπαθώ –όπως και τότε– να τις στήνω όσο καλύτερα μπορώ για να τις εμφανίζω στο κοινό.

Είναι τρομακτικό, συναρπαστικό ή άλλη μια μέρα στη δουλειά, η πρώτη λέξη της πρώτης παραγράφου της πρώτης σελίδας, όταν στο πίσω μέρος του μυαλού σου, αυτή η λέξη πρέπει να πολλαπλασιαστεί με το 100.000+.

Είναι και τα τρία, πάντα, ακόμη κι αν οι αναλογίες αλλάζουν κάθε φορά. Χαίρομαι που αυτά τα συναισθήματα παραμένουν αναλλοίωτα, ακόμη και τώρα που έχω κάποια εμπειρία στο πώς ξεκινάει κανείς ένα τέτοιο επιχείρημα, είτε μιλάμε για κάποιο διήγημα, είτε για κάποιο μεγαλύτερο έργο.

Δικαιούται ένας χαρακτήρας μιας ιστορίας να μιλάει και να φέρεται έξω από τα λογοτεχνικά πλαίσια; Οι διάλογοι του να είναι γραμμένοι… με προφορικό λόγο, τα κίνητρα του να είναι κοντόφθαλμα και γενικά, να είναι επιρρεπής… στο λάθος; Αν ο συγγραφέας είναι ο θεός του κόσμου του, υποχρεούται να χαρίσει ελεύθερη βούληση;

Για εμένα, το μεγαλύτερο αμάρτημα ενός συγγραφέα είναι να μην είναι ειλικρινής απέναντι στους χαρακτήρες του, καθαρά για να διευκολύνει την πλοκή στην οποία τους έχει τοποθετήσει. Ας μιλάνε κι ας πράττουν όπως αγαπούν. Ας κάνουν τα λάθη τους, ας κατεβάσουν και κανένα καντήλι αν το σηκώνει η κατάσταση. Εφόσον αυτό διατηρείται –ή αλλάζει με βάση τα γεγονότα μιας ιστορίας– εγώ είμαι ευχαριστημένος. Χρησιμοποιώντας τα λόγια σου, ο συγγραφέας σαν θεός αυτού του κόσμου πλάθει το παρελθόν του εκάστοτε ήρωα και τα χαρακτηριστικά του, και φυσικά στήνει τον κόσμο γύρω του.

Από ‘κει και πέρα, ο ήρωας έχει την «ελεύθερη βούληση» να κάνει τις ρεαλιστικές και αληθοφανείς επιλογές που συνάδουν με την προσωπικότητά του. Αν ο χαρακτήρας αλλοιώνεται καθαρά και μόνο για να πάει η πλοκή κάπου, και εσύ σαν συγγραφέας προσπαθείς να βάλεις με το ζόρι το στρόγγυλο τουβλάκι στην τετράγωνη τρύπα, θα φανεί, και το κρίμα στο λαιμό σου. Ο αναγνώστης δεν θα στη χαρίσει. Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία όταν γράφω είναι όταν δυο χαρακτήρες έχουν να συζητήσουν για κάτι. Εκεί αφήνω στην άκρη τον υπολογιστή και το βασικό κείμενο, και πιάνω μολύβι και Α4. Αρχίζω να γράφω και τους βάζω να μιλάνε με βάση τις προσωπικότητες και τις επιθυμίες τους. Βλέπω πού τους πάει η κουβέντα και δεν είναι πάντα η κατάληξη που περίμενα προτού ξεκινήσω τη συζήτησή τους. Από αυτές τις σελίδες γίνεται η συρραφή της κουβέντας στο κανονικό κείμενο.

Είναι τελικά τόσο σημαντικό, οι Έλληνες συγγραφείς, κυρίως τρόμου, να καταπιάνονται με ιστορίες που εξελίσσονται στην Ελλάδα;

Είναι σημαντικό για διάφορους λόγους, θα σημειώσω τρεις για να μην κουράζω. Πρώτος είναι το «γράφε γι’ αυτό που ξέρεις». Έχεις δει πολλούς ξένους να γράφουν για μέρη που δεν γνωρίζουν; Δεν μιλάω για φανταστικούς κόσμους. Οι περισσότεροι γνωστοί συγγραφείς γράφουν για τα μέρη που γνωρίζουν, τοποθετώντας τις ιστορίες τους με το ένα πόδι στον πραγματικό κόσμο και το άλλο στο υπερφυσικό με το οποίο καταπιάνονται. Εδώ ο Κινγκ έκανε τρομαχτικό το Μέην!

Μιλάμε για τη μασχάλη των ΗΠΑ που ο κόσμος γνωρίζει μόνο για τα καβούρια του και για τον ίδιο τον Κινγκ, ενώ ο Μπάρκερ με έχει κάνει ώρες-ώρες να νιώσω πως δεν θέλω να πατήσω το πόδι μου στο Λίβερπουλ, ενώ είμαι προσωπικά τρελός και παλαβός με την ομάδα. Άλλος λόγος, ειδικά για τον τρόμο, έχει να κάνει και με τη φύση του είδους. Όσο μεγαλύτερη απόσταση έχεις από τους χαρακτήρες και τα προβλήματά τους, τόσο πιο δύσκολα θα ενδιαφερθείς για τη μοίρα τους. Επίσης, τώρα που το είδος φαίνεται πως εδραιώνεται σαν παρουσία στην ελληνική σκηνή, καλό είναι να μη μοιάζει με μεταφρασμένη δουλειά σε όσους αναγνώστες θέλουν να δοκιμάσουν τι αλεύρι βγάζει κι ο μύλος μας.

Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που θυμάσαι να διάλεξες συνειδητά (με τα όποια σωστά ή λιγότερο σωστά κριτήρια) και να το διάβασες;

Θα μιλήσω συγκεκριμένα για λογοτεχνία φανταστικού: θυμάμαι να είμαι γύρω στα εννιά και ένας συμμαθητής να μου δείχνει το Χόμπιτ, και να προσπαθεί να μου εξηγήσει με τι έχει να κάνει. Δεν είχα καταλάβει τίποτα, ούτε είχα διαβάσει ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά μου το παρομοίασε σαν εκείνα τα λεπτά βιβλία «Οι Φίλοι του Δάσους» από εκδόσεις Στρατίκη. Ήταν ακόμα καλύτερο από ό,τι θα μπορούσα να φανταστώ.

Πρόσφατα ο George RR Martin, σε συνάντηση του με τον Stephen King, τον ρώτησε αν ποτέ νιώθει άχρηστος σαν συγγραφέας και πως πρέπει να τα παρατήσει (για την ακρίβεια, να γίνει… υδραυλικός). Ο «βασιλιάς» απάντησε αφοπλιστικά «όχι». Εσύ έχεις νιώσει ποτέ κατώτερος των περιστάσεων, επειδή σε ζόρισε μια ιστορία ή μια σειρά καταστάσεων;

Κάποιες φορές έχω θεωρήσει ότι μια ιστορία όντως ξεπερνάει τις δυνατότητές μου. Αυτό που κάνω συνήθως είναι να την αφήσω στην άκρη για να δουλέψω κάτι άλλο, έχοντας κατά νου ότι θα επιστρέψω με πιο καθαρό μυαλό. Συνήθως δουλεύει.

Στην ίδια συνάντηση, ο King αποκάλυψε πως γράφει «υποχρεωτικά» έξι σελίδες κάθε μέρα. Εσύ βάζεις τέτοιους παραγωγικούς στόχους στον εαυτό σου και αν ναι, ποιοι είναι;

Aς ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο Κινγκ είναι συγγραφέας που ζει από το γράψιμο. Είναι το επάγγελμά του. Κι εγώ πηγαίνω υποχρεωτικά στη δουλειά μου το πρωί, κι επιστρέφω στο σπίτι το απόγευμα˙ τότε παίρνει σειρά η συγγραφή. Από κει και πέρα, όταν γράφω ένα διήγημα, προσπαθώ να το τελειώσω σε τρείς με τέσσερις καθισιές, όχι παραπάνω. Θέμα συνήθειας.

Όποτε γράφω κάποιο μυθιστόρημα, βάζω στόχο τις 650 λέξεις τη μέρα και κρατάω το excel με τα στατιστικά που με βοηθάνε για να βλέπω την παραγωγή – είναι μια μορφή άμεσης ικανοποίησης στον τομέα της συγγραφής ο οποίος δεν έχει να προσφέρει πολλές τέτοιες, το να βλέπεις την πρόοδο να ανεβαίνει. Συνειδητοποιώ πάντως πως γράφω επειδή δεν μπορώ αλλιώς, θέλω να δω πού θα πάει η ιστορία και πώς. Κοιτώντας τo excel για τη Νεκρή γραμμή και τη Σκιά στο σπίτι, βλέπω ότι έβγαιναν στατιστικά πάνω από 1100 λέξεις τη μέρα, κάθε μέρα, μέχρι να τελειώσει το βιβλίο.

Πες μια πραγματική ιστορία τρόμου. Ένα περιστατικό που σου έκοψε την ανάσα, σε έκανε να αναρωτηθείς πράγματα και γιατί όχι, μπορεί να σου έδωσε και έμπνευση.

Η σκηνή με την ηλικιωμένη γυναίκα στο νεκροταφείο της Νεκρής Γραμμής κι όσα λέει, είναι βασισμένη σε πραγματικό γεγονός (από το 1997) που στην ολότητά του παραήταν αλλόκοτο για να χρησιμοποιηθεί αυτούσιο στο βιβλίο. Το λογικό κομμάτι του εγκεφάλου μου λέει ότι απλά κατάφερα να τρομάξω τον δωδεκάχρονο εαυτό μου, αλλά ένα άλλο κομμάτι του εγκεφάλου είναι καθισμένο στη γωνία, έχει αγκαλιάσει τα γόνατά του και πάει μπρος-πίσω.

Ποιον συγγραφέα δεν αντέχεις, παρά τις διθυραμβικές κριτικές για τα έργα του;

Φαντάζομαι ότι μιλάς για σοβαρούς συγγραφείς, έτσι; Από συγγραφέα που αποδεδειγμένα ξέρει τι κάνει και έχει πολύ δικαιολογημένα κοινό, έχω δοκιμάσει αρκετές φορές να διαβάσω τον Κάρλος Ρουίθ Θαφόν και τη σκιά του ανέμου, αλλά πραγματικά δεν μπορώ. Δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλό, απλά εγώ δεν βρίσκω πουθενά το ενδιαφέρον. Το έχω ξεκινήσει αρκετές φορές, αλλά ακόμα και τώρα δεν θυμάμαι τίποτα, είναι σαν να ανοίγω τις σελίδες και να βγαίνει υπνωτικό από μέσα. Είναι το μόνο που με αγχώνει πριν ξεκινήσω το Confiteor του Ζάουμε Καμπρέ, γιατί η ιστορία με την Ισπανία του 50 μου φέρνει στο μυαλό τον Θαφόν.

Γενικά, αν υπάρχει κάτι που δεν αντέχω στα βιβλία είναι η πολυλογία, όταν υπάρχουν σημεία που ο συγγραφέας απλά γεμίζει ενότητες με άσχετα πράγματα που δεν οδηγούν πραγματικά κάπου. Θα σου πω ένα παλιότερο παράδειγμα, τους Άθλιους, όπου ο Ουγκώ κόβει την ιστορία στη μέση για να περιγράψει την αρχιτεκτονική των υπονόμων του Παρισιού για εκατόν-πενήντα και βάλε σελίδες. Άντε, εκείνον τον πλήρωναν τότε με τη λέξη, αφού τα έργα έβγαιναν σε συνέχειες. Είχε λόγο να το κάνει. Τα βιβλία πια δεν τα πληρωνόμαστε με το κιλό όμως! Γενικά αν ο συγγραφέας παρλάρει ασύστολα και δεν ξεχωρίζω το γιατί (πχ. κάνει κάποιο planting), προτιμώ να το αφήσω (βλέπε την επόμενη ερώτηση) παρά να προσπεράσω σημεία.

Ποιο βιβλίο δεν μπόρεσες να τελειώσεις ποτέ; Και σε ποιο έκανες μια δεύτερη (ή και τρίτη) προσπάθεια, αποτυγχάνοντας ξανά και ξανά;

Δεν είναι ένα, αλλά πολλά. «Πολύ σύντομη η ζωή, και τόσα πολλά βιβλία» για να παραφράσω τον Frank Zappa. Αν ένα βιβλίο δεν με κρατήσει, για διάφορους λόγους, θα το αφήσω, και σπάνια θα επιστρέψω. Ένα από τα ελάχιστα που θυμάμαι να ξαναπιάνω καιρό αφού το παράτησα και τελικά να μου αρέσει ήταν το Σκοτεινό Ημερολόγιο του Graham Joyce.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο; Αυτό το ΕΝΑ!

Το Night Watch του Terry Pratchett. Είναι σίγουρα το βιβλίο που έχω διαβάσει παραπάνω φορές από οποιοδήποτε άλλο. Πάνω από δεκαπέντε αναγνώσεις από την αρχή ως το τέλος. Μιλώντας αποκλειστικά για τρόμο, δεν είναι ένα, αλλά δυο που ξεχωρίζω σαν αγαπημένα. Το Εργοστάσιο εφιαλτών του Λιγκότι από συλλογές διηγημάτων και το Σπίτι από φύλλα του Ντανιελέφσκι από μυθιστορήματα. Με αυτή τη σειρά.

Όσον αφορά τα τρόμου, θα ήθελες να τα είχες γράψει εσύ;

Όχι, σε καμία περίπτωση. Προτιμώ που τα διάβασα και τα διάβασαν κι άλλοι. Ήδη η δουλειά μου έχει επιρροές κι από τα δυο, και το ίδιο ισχύει και για άλλους συγγραφείς που τα διάβασαν, άρα θα μου προσφερθούν υπέροχες δουλειές για να διαβάσω στο μέλλον, οι οποίες βρήκαν έμπνευση από τα προαναφερθέντα βιβλία.

Ποιοι είναι οι διαχρονικοί αγαπημένοι σου συγγραφείς και ποιους ανακάλυψες πιο πρόσφατα;

Ο Πράτσετ και ο Τόλκιν είναι οι κορυφαίοι και παντοτινοί, για λόγους που ξεπερνούν και τα ίδια τα κείμενά τους. Στην παρέα τους προστέθηκε ο Λιγκότι και ο Μπάρκερ για τα διηγήματά τους, και ο Σάντερσον για την εξαιρετική κοσμοπλασία του. Προσθέτεις και τον Λάβκραφτ –πάλι για λόγους που υπερβαίνουν τα ίδια τα κείμενά του– και έχεις την εξάδα μου. Πιο πρόσφατα ανακάλυψα πόση εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στον τρόμο την τελευταία δεκαετία με συγγραφείς που έχουν προωθήσει τον Τρόμο και το New Weird έτη φωτός μπροστά. Ονόματα όπως ο Barron, o Langan, η Kiernan, ο Evenson, o Mamatas, ο Wehunt, o Nevill και ένα σωρό άλλοι. Είναι κρίμα που η μεγάλη πλειοψηφία τους δεν έχει εμφανιστεί και στα Ελληνικά, μιλάμε για φοβερές και τρομερές δουλειές.

Είσαι δάσκαλος στη Σουηδία. Ξέρουν οι μαθητές σου ότι είσαι γνωστός συγγραφέας, πίσω στην πατρίδα σου;

Εντάξει, οι περισσότεροι συνάδελφοι και μαθητές ξέρουνε ότι γράφω. Ξέρουνε ότι έχω βιβλία, αν και αμφιβάλλω να γνωρίζουν παραπάνω. Για κάποιο λόγο, οι μαθητές συνηθίζουν να γκουκλάρουν τους δασκάλους από την πρώτη βδομάδα, εδώ πέρα. Πάντως τρεις φορές έπεσε η ερώτηση (αυτολεξεί) «are you, like, famous?» από λυκειόπαιδα, ύστερα από γκουγκλάρισμα του ονόματός μου, και η απόκρισή μου ήταν απλά να βάλω τα γέλια.

Ο Ιεροκλής Χατζής απαντάει Led Zeppelin, στο δίπολο Stones ή Beatles. Στο ίδιο δίπολο, ο «δικός μου» Άρης Βλαχογιάννης απαντάει Guns N’ Roses. Κινδυνεύει με ανελέητο, αέναο κυνήγι μέσα από τους καθρέπτες;

Έλα μην ευτελίζεις την κουβέντα, μιλάμε για θεούς τώρα.

 Μια και είπαμε για δίπολα. Iron Maiden ή Metallica; Silent Hill ή Resident Evil; Λάμψη (Kubrick) ή Λάμψη (King); Bela Lugosi ή Christopher Lee; Ή μήπως Gary Oldman; Marvel ή DC;

Με πόνο καρδιάς, Metallica. Silent Hill για πάντα, δεν υπάρχει άλλο παιχνίδι στο είδος. Λάμψη του Kubrick. Christopher Lee γενικά (και κυρίως για τον Saruman), αλλά Gary Oldman όσον αφορά τον Δράκουλα. Δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση, οπότε ας πούμε Marvel για τις ταινίες, DC για τα κόμικς κυρίως λόγω Vertigo.

Καλύτερο videogame που έχεις παίξει εδώ και καιρό;

Το battlefield 1 επειδή είναι το πρώτο αντιπολεμικό παιχνίδι πολέμου που έχω παίξει, και επειδή τοποθετείται σε μια περίοδο που με ενδιαφέρει πολύ.

Καλύτερη ταινία που είδες πρόσφατα.

Τo Hell or High Water. Δείτε το. Τώρα. Σταματήστε να διαβάζετε.

Χειρότερη ταινία που είδες πρόσφατα, αλλά τη λάτρεψες έστω και σιωπηλά;

Το Wailing, μια Κορεάτικη ταινία τρόμου που βγήκε πρόσφατα –και έχει πάρει διθυράμβους– και μου φαίνεται λες και οι συντελεστές έριχναν ζάρια σε κάθε καινούργια σκηνή για να αποφασίσουν με τι ύφος θα γυριστεί. Τρόμος; Δράμα; Κωμωδία καταστάσεων; Ιδέα δεν έχω. Σε συνδυασμό με τον βασικό χαρακτήρα που παίζει θαρρείς και δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι του λένε οι υπόλοιποι, αλλά προσποιείται πως καταλαβαίνει. Το αποτέλεσμα το βρήκα φριχτό αλλά γέλασα πολύ. Δεν νομίζω ότι θα ‘πρεπε πάντως.

Ποια διεθνή και ελληνικά βιβλία, τρόμου και μη, θα πρότεινες στους αναγνώστες του School Of Rock.gr;

Πάρα πολλά και αναγκάζομαι να αφήσω πολλά και καλά βιβλία έξω, αλλά μια δεκάδα ελληνικών βιβλίων του φανταστικού που μου έρχεται εύκολα στο μυαλό, έχω προσωπική εικόνα για όλα, και παίρνουν δέκα με τόνο από εμένα:

1) Τι είδε η γυναίκα του Λωτ (μυθιστόρημα) – Ιωάννα Μπουραζοπούλου
2) Αγέννητοι Αδελφοί (μυθιστόρημα) – Μιχάλης Μανωλιός
3) Παγανιστικές Δοξασίες στη Θεσσαλική Επαρχία (συλλογή διηγημάτων) – Χρυσόστομος Τσαπραΐλης
4) Όλες οι γεύσεις του Φωτός (συλλογή διηγημάτων) – Βάσω Χρήστου
5) Το ασήμι που ουρλιάζει (μυθιστόρημα) – Αβραάμ Κάουα
6) Το αυγό του Θεού (μυθιστόρημα) – Σουζάνα Χατζηνικολάου
7) Κοράκι σε άλικο φόντο (μυθιστόρημα) – Ελευθέριος Κεραμίδας
8) Camera Obscura (συλλογή διηγημάτων) – Σταμάτης Λαδικός
9) Δράκων (μυθιστόρημα) – Χρήστος Κασκαβέλης
10) Εφαρμοσμένη Μυθομηχανική (ανθολογία διηγημάτων) – SFF Press

Για ξένα βιβλία τρόμου, παραμένοντας στην τρέχουσα δεκαετία: το The Fisherman και το The Wide Carnivorous Sky του John Langan, το Between Two Fires του Christopher Buehlman, το Greener Pastures του Michael Wehunt, το Hex του Thomas Olde Heuvelt, και το I am Providence του Nick Mamatas.

Αν και ίσως νωρίς, βλέπεις/ξέρες αυτή τη στιγμή το επόμενο συγγραφικό σου βήμα;

Δουλεύω το επόμενο μυθιστόρημά μου για να κλείσω την άτυπη τριλογία περί φαντασμάτων και απώλειας που άνοιξα με τη Νεκρή γραμμή και συνέχισα με τη Σκιά στο σπίτι. Η ιστορία του τρίτου είναι συνυφασμένη με αυτά τα δυο βιβλία, τρέχει παράλληλά τους για την ακρίβεια με την εικόνα ενός τραίνου και μιας συγκεκριμένης τοποθεσίας που αναφέρεται στις «ραφές» και των δυο έργων. Αν είμαι προσωπικά ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, θα είναι η επόμενη δουλειά που θα δείτε από εμένα. Αλλιώς, υπάρχουν μερικές άλλες ιδέες που περιμένουν τη σειρά τους.

Σε ευχαριστούμε για το χρόνο σου Κωνσταντίνε!

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία, keep rocking!

Bio:

Ο Κωνσταντίνος Κέλλης γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1985 και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε τις σπουδές του στο Εδιμβούργο με μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή. Η αγάπη του για τη Λογοτεχνία του Φανταστικού τον οδήγησε στη συγγραφή ιστοριών τρόμου, μυστηρίου και φαντασίας. Η δουλειά του έχει διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 2014 ζει και εργάζεται στη Σουηδία ως καθηγητής Αγγλικών.

Το φως μέσα μου: 13 σκοτεινές ιστορίες, η πρώτη του συλλογή βραβευμένων διηγημάτων τρόμου, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013 από τις εκδόσεις MOMENTUM. Από τον Ιανουάριο του 2014 μέχρι σήμερα, παραμένει στο #1 της λίστας “βιβλία τρόμου από Έλληνες συγγραφείς” του Goodreads.com.

Η Νεκρή γραμμή, το πρώτο του μυθιστόρημα τρόμου, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2014 από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ και έγινε το πρώτο best seller του είδους του από Έλληνα συγγραφέα.

Τον Νοέμβριο του 2016, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ το νέο του μυθιστόρημα τρόμου, “Η σκιά στο σπίτι”