Silent Hill: Ο τρόμος δεν τελείωσε ακόμα

Του Αλέξη Λιβαθυνόπουλου

Ήρθε η ώρα.Έφτασε η μεγάλη στιγμή, να μάθουν οι νεότεροι και να θυμηθούν οι παλιότεροι. Φυσικά μιλάω για το Silent Hill 1. Για αυτό το ομηρικό έπος που μεγάλωσε γενιές και γενιές, που έκανε τους άντρες –  παιδάκια και που τους βοήθησε να φοβούνται το σκοτάδι. Το βράδυ όταν πέφτουν για ύπνο.

Το Silent Hill για όσους δε γνωρίζουν και για όσους δε θυμούνται (ή κάνουν πως δεν θυμούνται γιατί μετά από αυτό το game, έχουν αποκτήσει ψυχολογικά τραύματα και φοβούνται το σκοτάδι) είναι ένα survival horror game της Konami το οποίο κυκλοφόρησε το έτος 1999 για την παιχνιδόμηχανη της Sony, PlayStation 1. Εκείνη την χρονιά πολλές παιδικές και μη, ψυχούλες βιάστηκαν και καταστράφηκαν. Ο όρος horror πέρασε σε άλλο επίπεδο, οι εφιάλτες ξεκίνησαν και μερικοί ακόμα τρέμουν το σκοτάδι και τι μπορεί να βγει από εκεί.

Η ιστορία είναι γύρω από τον Harry Mason και την αναζήτηση της κόρης του στην πόλη του Silent Hill και σαν πρωταγωνιστής που είναι, είναι και γκαντέμης! “Σκοντάφτει” πάνω σε μια αίρεση, η οποία τι προσπαθεί να κάνει; Μα, φυσικά να ξυπνήσει έναν δαίμονα (ο Θεός να τον κάνει) ο οποίος θέλει να ξεφτιλίσει τα πάντα. Εκεί, ο πρωταγωνιστής θα μάθει την πραγματική καταγωγή της κόρης του και φυσικά θα έρθει αντιμέτωπος με περίεργα και “αρρωστημένα” τέρατα.

Ας αφήσουμε την υπόθεση λοιπόν και ας επικεντρωθούμε σε άλλους τομείς. Τι είναι αυτό που κάνει το Silent Hill τόσο ξεχωριστό;

Αρχικά αυτό που χαρακτηρίζει ένα horror game και συγκεκριμένα το Silent Hill είναι η ατμόσφαιρα που παρουσιάζει και πώς αυτή επηρεάζει τον παίκτη, τον χρήστη, ΕΣΕΝΑ!

Καταρχήν, μόνο και μόνο από την πυκνή και ατελείωτη ομίχλη, που σε κάνει ανήμπορο να δεις και την μύτη σου, προκαλεί ανατριχίλες (κάθε φόρα που άκουγες έναν ήχο, πέταγες το χειριστήριο στον αέρα και έτρεχες κλαίγοντας στην μαμάκα σου). Αλλά και πάλι δεν ήταν μόνο η ομίχλη που σε οδηγούσε στα ψυχοφάρμακα. Αυτό που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι η εναλλαγή της ατμόσφαιρας σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού. Δηλαδή από εκεί που είσαι μέσα στην ομίχλη, ξαφνικά σκοτεινιάζουν τα πάντα, τα κτήρια σαπίζουν και είναι έτοιμα προς κατάρρευση, αίματα παντού και… εμφανίζονται τέρατα τα οποία σε βλέπουν σαν μεζεδάκι (και φυσικά σε κυνηγάνε παντού).

Η όλη ατμόσφαιρα επηρεάζει την ψυχολογία του παίκτη, πως θα αντιδράσει όταν του πεταχτεί κάποιο τέρας, πόσες σφαίρες θα χαλάσει προκειμένου να το στείλει στον διάολο (ξαδερφάκια), πόσα medicines θα χρησιμοποιήσει για να γιατρευτεί και πόσο χρόνο θα του πάρει για να λύσει έναν γρίφο με το φόβο μη του την πέσει κάνα τέρας και τον βιάσει (καλά κοτζάμ μαντράχαλος πάλι στην μάνα σου τρέχεις;).
Μιας και αναφέραμε τέρατα, όπλα, medicines και γρίφους, ας πούμε πως λειτουργεί και αυτό το σύστημα.

Όταν κυκλοφόρησε το παιχνίδι ήταν το πρώτο που παρουσίασε διπλό επίπεδο δυσκολίας. Μια επιλογή για τους γρίφους και άλλη μια για το gameplay. Ανάλογα με τη δυσκολία του γρίφου που θα επέλεγε ο χρήστης, ο γρίφος γινόταν όλο και ποιο περίπλοκος. Το ίδιο ισχύει και για τις δυσκολίες του  gameplay. Aπο την πιο εύκολη έως την πιο δύσκολη επιλογή, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Από το πόσοι εχθροί θα στην πέσουν, πόσο δύσκολα θα στην πέσουν, πόσο συχνά θα βρίσκεις ammo και medicines και φυσικά πόσο εύκολα θα ψοφάς. Επίσης να πούμε ότι το παιχνίδι απαρτίζεται από 3 εναλλακτικά τέλη, τα οποία ξεκλειδώνονται μέσα από κάποιες συγκεκριμένες πράξεις στο game. Όποιος έχει άντερα ας το παίξει 3 φορές.

Όλα αυτά που αναφέραμε προηγουμένως,υπόθεση, ατμόσφαιρα αλλά και δυσκολίες καλύπτουν κατά τη γνώμη μου το 50% του παιχνιδιού, το υπόλοιπο 50% όμως που βρίσκετε; ΟΕΟ; Θα  σας πω εγώ που βρίσκεται. Στο soundtrack.

Ο συνθέτης του soundtrack. Akira Yamaoka, δημιούργησε το soundtrack με σκοπό να περιβάλει τον παίκτη με αισθήματα όπως : αγωνία, απογοήτευση και μία μεγάλη αίσθηση φόβου, με λίγα λόγια ότι ακριβώς χρειάζεται για να κρατήσει τον χέστη παίκτη σε εγρήγορση.
[embedvideo id=”QEUS4uh4c4Y” website=”youtube”]

Όλα αυτά λοιπόν μας κάνουν το Silent Hill ένα από τα πιο επικά survival horror games που έχει δημιουργηθεί ποτέ στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών και ένα από τα αγαπημένα μου. Εδώ να σημειωθεί βέβαια ότι το 2006 έγινε η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη βασισμένη η ταινία στα 2 πρώτα παιχνίδια της σειράς Silent Hill. Μπορεί να μην ήταν μεγάλη επιτυχία, αλλά σίγουρα ήταν αξιοπρεπές και τίμιο σε σχέση με άλλες πατάτες (ταινίες Resident Evil).

Για αυτό άντε λοιπόν ρεμάλια. Βγάλτε to PlayStation από την αποθήκη που το τρώνε τα ποντίκια και θυμηθείτε ότι ήταν ο καλυτερο σας φίλος. Και μην ακούσω κουβεντα για τα γραφικά γιατί σας πήδηξα, το παιχνίδι εχει τέτοια ατμόσφαιρα που θα πεφτετε για υπνο το βραδυ και θα χέζεστε απο το φοβο σας.

Υ.Γ.Και μη ξεχνιόμαστε. Το βράδυ όταν κλείνουν τα φώτα και πέφτετε για ύπνο, θα ακούτε αυτόν τον ήχο
[embedvideo id=”OwFqShcxaQ0″ website=”youtube”]