Cine/TV Serial Killers by Class Of Geeks

Το τρελό βλέμμα, τα λερωμένα με αίμα χέρια του ή ακόμα καλύτερα, ένας συνδυασμός όλων αυτών. Μαχαίρια, σπάθες, πριόνια, τσεκούρια αλλά και μια γούβα με… σύριγγες είναι τα εργαλεία τους. Ο φόβος μας, η τροφή τους. Στοίχειωσαν τον ύπνο μας, τώρα τους επαναφέρουμε εδώ και μονομαχούμε για τον καλύτερο… χειρότερο και πιο τρομακτικό κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό Serial Killer.

Από τον Φώτη Νάστο:

Jigsaw

Ήταν ο κορυφαίος των κορυφαίων serial killer που έχουμε συναντήσει σε οθόνη. Εάν υπήρχε σύλλογος των serial killer, σίγουρα θα ήταν πρόεδρος. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος είχε καρκίνο και έκανε φονικά “καψώνια” σε ανθρώπους που δεν εκτιμούσαν τη ζωή τους. Φυσικά όλο αυτό το έκανε με υπερβολικά βίαιο τρόπο και αρκετά μακάβριο. Βέβαια έδινε στα θύματά του τρόπο διαφυγής αλλά ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Όλα τα SAW τα λατρέψαμε κυρίως αυτής της κούκλας.

Από τον Γιάννη Μιχαλάκη:

Night Slasher (Cobra)

Έκοβε της γυναίκες φέτες. Χτένιζε τα μαλλιά του με μελάνι. Ήταν παρανοϊκός. Προσπάθησε να δώσει μια νέα έννοια σε αυτό που λέμε serial killer. Προσπάθησε να δημιουργήσει τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Και ως ένα βαθμό τα κατάφερε. Δεν υπολόγισε όμως σε έναν παράγοντα. Τον άγνωστο Χ. Τον επικεφαλής του τμήματος «Ζόμπι». Τον Μάριον Κομπρέτι. Ο Brian Thompson, ήταν είναι και θα είναι στα δικά μου μάτια ο ένας και μοναδικός serial killer.

Από τον Γιώργο Μεσολογγίτη:

Patrick Bateman (American Psycho)

Τι να λέμε τώρα… Ένα μεγαλοστέλεχος λίγο πριν τα 30, που είναι κολλημένος με fitness, καθαριότητα και “ψαγμένη” μουσική. Ένας serial killer που τα παίρνει στην κράνα γιατί οι συνάδελφοι του είχαν καλύτερη επαγγελματική κάρτα από αυτόν ή κυνηγούσε μια γυναίκα αλυσοπρίονο ολόγυμνος στην πολυκατοικία του. Πετάει το πριόνι και κόβει την γκόμενα στα δύο, ενώ αυτή έτρεχε στις σκάλες. ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ;;; Εγώ προσωπικά είμαι λίγο μετά τα 30, ασχολούμαι με σουβλάκια, ακαταστασία και metal και είμαι κακοπληρωμένος. Οπότε; Καληνύχτα…

Από τον Μικελάντζελο:

Billy  – Stuart (Scream)

Εγώ θα εκπροσωπήσω τον ταπεινό μαζικό εμπορικό κινηματογράφο. Όταν είδα την ταινία Scream ήμουν 14 ετών. Θυμάμαι ότι με είχε εντυπωσιάσει το σκηνοθετικό τέχνασμα του διπλού δολοφόνου. Καθώς όμως μεγάλωνα και το Scream επανερχόταν σε νέες εκδοχές όλο και πιο γελοίες και με την ακόμη πιο ανεκδιήγητη Sidney Prescott (NeveCambell), διαπίστωσα πως αυτό που στοίχειωσε τα εφηβικά όνειρα μου, δεν ήταν ο ηλίθιος και πανηλίθιος Billy και Stuart, αλλά η γκριμάτσα της ονείρωξης της Neve Cambell.

Από τον Αλέξη Λιβαθυνόπουλο:

Dexter Morgan

Ο δολοφόνος με την χρυσή καρδιά. Αυτός ο αιμοδιψής serial killer ελέγχει τον σκοτεινό επιβάτη μέσα του με αποτέλεσμα να ξεσπάει σε άλλους δολοφόνους. Με λίγα λόγια προστατεύει τους αθώους. Δείχνει μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο αίμα και μέσα από το αίμα μπορεί να μάθει τα πάντα για το υποψήφιο θύμα του. Όχι σοβαρά μπορεί να μάθει τα πάντα. Είναι αρκετά έξυπνος, μεθοδικός και προσεκτικός. Για αυτό όχι παρανομίες, γιατί δε θα ξέρεις από πού θα σου έρθει. Σε παρακολουθεί και δεν το καταλαβαίνεις.

Από τον Ρωμανό Βαφειάδη:

Freddy Krueger

Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό το γλυκό και όμορφο (με τον δικό του τρόπο) αγόρι. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Από βίαιες δολοφονίες μέχρι κάφρικα αστεία. Αλλά το καλύτερο είναι άλλο… Γενικά ο άνθρωπος στο μόνο μέρος που νιώθει απόλυτα ασφαλής είναι μέσα στο κεφάλι του. Ο αγαπημένος Φρέντης λοιπόν, έχει καταφέρει να εισχωρήσει σε αυτό το προσωπικό σου άσυλο και να στο κάνει Κόσοβο. Γιατί κύριοι δεν έχει σημασία να μπορείς να σκοτώσεις όλους τους κάτοικους μιας πόλης, σημασία έχει αυτό να το κάνεις με στυλ και φαντασία (γατάκια). Κάτι μικροπροβληματάκια με την μάνα του κάνουν το παιδί μας ακόμα πιο αγαπητό. Και για κερασάκι στην τούρτα θα πω ότι ο Φρέντης (γιατί κατα βάθος είναι ελληνάρας και αυτός) έφερε στην μόδα το καπελάκι και τα κοκκινόμαυρα φούτερ.

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας