Το The Walking Dead επέστρεψε πολύ δυνατά…
[dropcap size=dropcap]Ή[/dropcap]ρθε και πέρασε το πρώτο επισόδειο του 5ου κύκλου Β’ και μας άφησε άριστες εντυπώσεις. Δείτε την μίνι ανάλυση και γνώμη από τους συντάκτες μας, Μάριο Ολανδέζο και Γιώργο Μεσολογγίτη.
Του Μάριου Ολανδέζου
[dropcap size=dropcap]Σ[/dropcap]το πρώτο επεισόδιο, της συνέχειας του 5ου κύκλου του walking dead, είδαμε τον Noa να γυρνάει σπίτι του και τον Tyrese να αποβιώνει. Επίσης πολλοί χαρακτήρες «ξαναγύρισαν» (έστω για λίγο) στην οθόνη μας, κάτι για το οποίο σας είχαμε πληροφορήσει.
Η τροπή που πήρε το επεισόδιο, με έκανε να αναφωνήσω σαν την Ελένη Ράντου στο Κωνσταντίνου και Ελένης, όταν έπαιζε την Λαίδη Ράφινγκστον «Fabulous». Αν και όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα, από την άποψη ότι κανείς δεν περίμενε έναν θάνατο με το «καλημέρα», ο τρόπος που παρουσιάστηκαν τα γεγονότα ήταν εξαιρετικός.
Τα δύο συμπαθέστατα κοριτσάκια που δολοφόνησε η Carol, όπως και η κορνίζα με την εικόνα του σπιτιού που κρυβόντουσαν (πριν γίνει το μακελειό στον Terminus) και το αίμα κάποιου να πέφτει πάνω της, σε «μπλόκαραν» και σε έβαζαν σε σκέψεις. Ήταν και η πρώτη σκηνή που έβλεπες και έλεγες WTF. Μετά όλα ξεκαθαρίσαν, όταν ο Tyrese δέχτηκε την δαγκωνιά που τελικά ήταν και μοιραία.
Οι παραισθήσεις που έβλεπε με τον Κυβερνήτη να εμφανίζεται, την Beth να τραγουδάει με κιθάρα, τα δύο κοριτσάκια που «ξέκανε» η Carol και γενικά όποιον είχε σκοτωθεί σε προηγούμενα επεισόδια, ήταν μια φορτισμένη εικόνα που σου γεννούσε πολλά συναισθήματα. Συνάμα καταλάβαινες ότι ήρθε το τέλος του, γιατί όταν βλέπεις παραισθήσεις κάτι δεν πάει καλά. Ο θάνατος του βέβαια δεν ήταν όπως το περίμενα και θεωρώ ότι χάθηκε «τζάμπα». Άλλωστε ένας μπρατσαράς περιμένεις να πεθάνει αλλιώς, όμως στον κόσμο του walking dead κάνεις δεν είναι ασφαλής.
Εν κατακλείδι το επεισόδιο μπορώ να πω ότι είναι από τα καλύτερα της σειράς που έχω δει. Η τεχνική του «σοκ» συνεχίζεται από τους υπεύθυνους, κάτι που σε εξιτάρει. Άλλωστε αν δεν χαθούν κάποιοι χαρακτήρες πως αλλιώς να προχωρήσει και να έχει ενδιαφέρον μια σειρά;
Μια παράκληση μόνο…αυτό να γίνεται ανά κάποια τακτά διαστήματα και όχι συνέχεια. Άλλωστε μιλάμε για το Walking Dead και όχι για ένα wannabe Game of Thrones.
Του Γιώργου Μεσολογγίτη
Δ[dropcap size=dropcap]Δ[/dropcap]εν ξέρω για τους extreme fans ή για τους πολέμιους του The Walking Dead αλλά εμένα μου άρεσε το επεισόδιο. Είχε μια αίσθηση κινηματογραφική. Σαν να ήταν η σειρά που μας άφησε τον Νοέμβριο.
Ξεκίνησε με την ψαλμωδία του Παπά και έδειχνε ένα τάφο να σκάβεται και πίστευες ότι μπορεί να ήταν για την Beth. Έλα που όμως είχε θανατικό στα επόμενα 40 λεπτά. Όταν και ξεκίνησε το Road Trip για να βρούν το σπίτι του Noah, ήξερε ότι κάποιος δεν θα γυρίσει. Όπως όλα έδειχναν ο Tyryse έφυγε όπως περιμέναμε να φύγει. Λόγω των ψυχολογικών που είχε συσσωρεύσει και τον οδήγησαν στην απροσεξία.
Βέβαια όλοι το ξέραμε ότι θα φύγει. Είχε εκπληρώσει την αποστολή του με τη συγχώρεση της Carol και την προστασία της Judith. Εξάλλου οι κακές γλώσσες λένε ότι στην παραγωγή δεν έμειναν ευχαριστημένοι από την αύξηση βάρους που παρουσίασε από κύκλο σε κύκλο, ενώ υποτίθεται αγωνιούν για να βρουν τροφή.
Η ομάδα του προσπάθησε να τον σώσει όπως τον Hersel, με κόψιμο του μολυσμένου άκρου, αλλά απέτυχαν.
Γενικότερα οι διάλογοι ανέλυσαν λίγο το φαινόμενο της πεταλούδας. Ανέλυαν όλη την ώρα, πως αν δεν είχε συμβεί αυτό, δεν θα συνέβαινε και το άλλο. Ντόμινο…
Η Michonne δεν φαίνεται τόσο μάχιμη όσο παλιά. Εξακολουθεί να είναι fit, αλλά δείχνει κουρασμένη από την τρίγυρα. Όπως και ο Rick, μένει να δούμε τι δρόμο θα πάρουν τα πράγματα.
Εξαιρετική πάντως η σκηνοθεσία του Greg Nicotero που έχει σκηνοθετήσει άλλα 8 επεισόδια από το 2012.
Υ.Γ. Να μην ξεχάσουμε την επιστροφή της Beth που έπρεπε σώνει και καλά να τραγούδήσει. Διαβάστε παραπάνω για αυτό το θέμα ΕΔΩ.
