Μία ερωτική εξομολόγηση στο PlayStation 2
Όλοι μας, μα όλοι μας, τώρα, έχουμε παίξει video-games. Άνδρες και γυναίκες, ακόμη και να μην έχουμε εν τέλει καθίσει να ασχοληθούμε με το gaming, έχουμε δοκιμάσει έστω μια φορά, να καταλάβουμε τον “κόσμο”, πάνω στον οποίο αναπτύσσεται ο συγκεκριμένος χώρος.
Το gaming, είναι μια ενασχόληση, που τα τελευταία χρόνια, έχει αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό, λόγω φυσικά και της ανάπτυξης της τεχνολογίας και πλέον, οι gamers, έχουν καταλήξει να θεωρούνται επαγγελματίες και να πληρώνονται, προκειμένου να παίξουν τα διάφορα πονήματα που ετοιμάζουν οι gaming development εταιρείες.
Αλλά εγώ σήμερα, θα μας πάω λίγο πίσω. Σε μια εποχή, όπου η τεχνολογία δεν είχε αναπτυχθεί στον βαθμό που έχει σήμερα, αλλά αντιθέτως, είχε αρχίσει να “μπουσουλάει” και να κάνει, όπως ένα μικρό παιδί, τα πρώτα της βήματα προς την ανάπτυξη. Σε μια εποχή, όπου το gaming, θεωρούνταν ένας τρόπος, προκειμένου να “ξεσκάσουν” τα παιδιά από τα παιχνίδια στις αλάνες και στις παιδικές χαρές και οι κονσόλες και τα video-games, ως ένας τρόπος για να ικανοποιήσουν στις γιορτές οι γονείς την ανάγκη των παιδιών τους για δώρα.
Άλλωστε η γενιά μου, εκείνες τις εποχές έζησε. Όντας γεννημένος το 1997, η πρώτη μου εμπειρία με gaming ήταν με το πρώτο PlayStation της Sony, παίζοντας στα ξαδέρφια μου FIFA και βλέποντας τους να προσπαθούν να παίξουν Lucky Luke. Θυμάμαι ότι όντας μικρό παιδί, μου φάνηκε πρωτότυπο να βλέπω pixelιασμένους χαρακτήρες και να τους περνάω για αληθινούς, παρά την ποιότητα των γραφικών, τα οποία, αν τα δούμε την σημερινή εποχή, απλά θα τα προσπεράσουμε και θα γελάσουμε, δεδομένου του πόσο έχουν βελτιωθεί τα πράγματα σήμερα.
Άλλα εκείνη την εποχή, τα πράγματα ήταν “αθώα”. Και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου το gaming δεν ήταν τόσο διαδεδομένο, όπως ήταν σε άλλες χώρες και κράτη. Και το γεγονός ότι ήμουν ακριβώς παιδί, όταν ασχολήθηκα, τόσο με το PlayStation όσο και με το PlayStation 2, με κάνει να συνδέω την παιδική μου αθωότητα και την άγνοια σχετικά με το πόσο ψηλά μπορεί να πάει η τεχνολογία, με το ότι το gaming δεν είχε διαδοθεί τόσο όσο σήμερα. Και κάπου τότε, αρχίζω και ερωτεύομαι το PlayStation 2. Και κάπως έτσι ξεκινάει η ερωτική μου εξομολόγηση, για την κονσόλα που με μεγάλωσε και με έκανε τον gamer που είμαι σήμερα.
Όταν οι γονείς μου, μου αγόρασαν το PS2, για τα Χριστούγεννα, στις εποχές που ακόμα πίστευα στον Άγιο Βασίλη, είχα κατατρελαθεί. Μου είχαν πάρει την κονσόλα μαζί με άλλα 3 παιχνίδια, τα οποία και αμέσως έβαλα να παίξω. Το μέτριο This is Football, το άρτιο Jak 3 και το WRC, στο οποίο περιττό να πω ότι τσακιζόμουν σε κάθε στροφή που έπαιρνα. Αλλά από το Jak 3 προήλθε όλο το πάθος. Παίζοντας το Jak 3, παρ’όλο που μικρός, δυσκολευόμουν να τερματίσω παιχνίδι, λόγω της μηδενικής υπομονής και του μπόλικου rage που διέθετα (και ακόμα διαθέτω, ορισμένες φορές), κατάλαβα το πόσο διασκεδαστικό και ταυτόχρονα προκλητικό μπορεί να είναι ένα παιχνίδι. Οι αποστολές, το gameplay, το δικαίωμα να κάνεις ότι θες σε έναν ανοιχτό κόσμο. Είχα μαγευτεί μόνο και μόνο από τον τρόπο με τον οποίο σε κρατούσε. Με τον διάλογο, τον οποίο, μολονότι τα Αγγλικά μου, όντας παιδί Δευτέρας Δημοτικού, δεν ήταν και στο καλύτερο επίπεδο,αλλά παρ’όλα αυτά τον καταλάβαινα στο περίπου, με το gameplay και τον Dark Jak που ήταν μακράν το highlight του παιχνιδιού για εμένα. Όλα μου πρόσφεραν έναν διαφορετικό τύπο διασκέδασης.
Και μετά, ένα τρανταχτό γεγονός έγινε. Το Pro Evolution Soccer 5 και το FIFA 2005 μπήκαν στην ζωή μου. Όλοι σας έχετε περάσει φάση που απλά λατρεύετε να παίζετε Pro με τους φίλους σας και να αράζετε χαλαρά τρώγοντας πίτσα και μην έχοντας όρεξη να βγείτε από το σπίτι. Αυτό ακριβώς έκανα και εγώ.
Μολονότι οι μνήμες μου από τις πρώτες μου εμπειρίες από το Pro, ήταν άσχημες, αφού τα ξαδέρφια μου, φρόντιζαν να με φορτώνουν με αρκετά γκόλ, με αποτέλεσμα έτσι να βλέπουμε αποτελέσματα και ήττες για εμένα, τύπου 15-1, 16-0, 14-0..με το πιο ήπιο σκορ να φτάνει στο 5-0 και εμένα φυσικά να οδύρομαι για αυτό το κακό που με βρήκε, σταδιακά μάθαινα να παίζω Pro, ενώ στο FIFA, άρχιζα να κάνω καριέρα και να φτιάχνω την Manchester United με τους καλύτερους φυσικά παίκτες. Zidane, Beckham, Figo, Raul, Puyol, Henry. Όλοι περνούσαν από την ομάδα αυτή και όλοι θα παρέμεναν εκεί, χωρίς να φύγουν για αρκετό καιρό. Η φάση μου με το ποδόσφαιρο διέρκεσε μέχρι και το 2012, όταν και απογοητεύτηκα με το Pro και πορώθηκα με το FIFA και από τότε, όταν κάποιος μου ζητήσει να παίξουμε Pro, δύσκολα θα του πω ναι.
Φυσικά, οι γονείς μου, όπως κάθε άνθρωπος, είχαν οικονομικές δυσκολίες και δεν μπορούσαν να μου αγοράζουν κάθε μέρα παιχνίδι σε retail μορφή, που τότε, τα παιχνίδια του PS2, κοστολογούνταν, άλλα στα 40, άλλα στα 50 ευρώ. Μην νομίζετε ότι ήταν και φθηνά. Για αυτό και έκανα, αυτό που κάθε παιδί στην ηλικία μου έκανε στην κονσόλα του. Την “τσίπαρα” που λέγαμε και τότε, προκειμένου να παίζει παιχνίδια που κάποιος μπορούσε να σου γράψει μέσω προγράμματος στον υπολογιστή. Και τότε ήταν που άρχισα την συλλογή μου. Ταυτόχρονα, αφού τα έξοδα παιχνιδιών μειώθηκαν, αφού πλήρωνα 20 ευρώ και έπαιρνα 5 “moddαρισμένους” δίσκους με παιχνίδια για το Play 2, έπαιρνα και το Official Magazine της κονσόλα (R.I.P) όπου και έπαιζα σε demo παιχνίδια που δεν είχα.
Ένα μεγάλο κεφάλαιο του χρόνου μου στο PlayStation 2 ήταν το Grand Theft Auto: San Andreas. Κάθε παιδί στο δημοτικό, όπου ήθελε να το παίξει μάγκας, έπαιρνε το San Andreas. Το πήρα σε retail μορφή (δηλαδή από κατάστημα) και ψάχναμε όλοι σαν τρελοί θυμάμαι τους κωδικούς, προκειμένου να έχουμε όλα τα όπλα και όλα τα αμάξια και τα λεφτά που χρειαζόμαστε. Αυτό που με έκανε το San Andreas, είναι έναν πιο σοβαρό gamer. Γιατί σιγά, σιγά, άρχιζα να κοιτάω ακόμη περισσότερο στο παιχνίδι, γεγονότα που δεν εκτιμούσα. Σενάριο, δομή, χαρακτήρες.
Όλα άρχιζαν να παίζουν ρόλο για εμένα και άρχιζα να καταλαβαίνω σιγά σιγά ότι το PlayStation 2 δεν ήταν απλά ένα μέσο διασκέδασης, αλλά ένα μέσο, προκειμένου οι “άνθρωποι που φτιάχνουν παιχνίδια”, όπως έλεγα τους developers τότε, να περάσουν κάποιο μήνυμα. Από το GTA: San Andreas, είδα τα πράγματα που έπρεπε να αποφύγω σαν παιδί, από το Harry Potter έμαθα να πιστεύω ακόμη και την τελευταία στιγμή σε εμένα, στο NBA 2K άρχιζα μέσω των συστημάτων που διέθετε το παιχνίδι, να μαθαίνω και εγώ συστήματα στην πραγματική ζωή, στο πραγματικό μπάσκετ. Όλα πλέον με έκαναν να πιστεύω πως το gaming ήταν κάτι μεγαλύτερο από το “δωράκι στον ανιψιό μου ή στο παιδί μου”.
Πριν πάω στην κατακλείδα μου, δεν μπορώ φυσικά να ξεχάσω τις άπειρες φορές που μπορεί η κονσόλα να κόλλαγε με αποτέλεσμα να περιμέναμε δύο λεπτά, όταν ακούγαμε την κλασσική της μουσική μέχρι να μπει το παιχνίδι που έπαιζε. Μέχρι τότε, κάναμε παρακάλια, τάματα, προσευχές και άμα δεν μπαίναμε ή αρχίζαμε να κλαίμε ή φυσικά όπως κάθε νεαρό εκνευρισμένο παιδί να κοπανάμε το joystick ή μια φορά την κονσόλα εκεί που διαβάζει το CD, πιστεύοντας ότι έτσι θα την φτιάξουμε, όπως πλέον κάνει ο κλασσικός Ελληνάρας, με τον υπολογιστή του ή με το κινητό του ή με διάφορα πράγματα στο γραφείο του. Η Ελληνική “κλωτσιά” ή γροθιά που τα διορθώνει καλύτερα και από έναν μάστορα, υπήρχε και τότε.
Αλλά φυσικά υπήρχε και το αστείο της υπόθεσης. Παιδιά που πηγαίναμε σχολείο, θεωρούσαν το gaming ότι ήταν μόνο το Lineage και αργότερα το LoL και έτσι, όταν αργότερα, άκουγαν ότι εγώ έπαιζα Harry Potter & WWE Smackdown vs Raw, με κατέκριναν. Αλλά εγώ εκεί, συνέχιζα με το ίδιο πάθος να παίζω στο PlayStation 2. Όταν ένιωθα μονάχος και στενοχωρημένος, έπαιζα. Ακόμη και που παίζαμε με τον αδερφό μου, όταν ήταν πιο μικρός, παρ’όλο που σφαζόμασταν για το παραμικρό, χαιρόμουν που μοιραζόμασταν μαζί σημαντικές στιγμές. Μου άρεσε που είχα έναν τρόπο να ξεφύγω από όλα όσα με απασχολούσαν.
Γιατί το PlayStation 2, έτσι το είχα στο μυαλό μου. Ως μέσο να ξεφύγω από δυσκολίες που μπορεί να ζούσα ως παιδί και αλήθειες που σταδιακά κάποια στιγμή αντιμετώπισα. ξεπέρασα και με έκαναν τον κριτικό και εκνευριστικά “λογικό” κάποιες φορές, άνθρωπο που είμαι σήμερα. Μέσω της κονσόλας, συνδέθηκα ακόμη περισσότερο με τον αδερφό μου, με κολλητούς, που σταδιακά σταματήσαμε να κάνουμε παρέα, άλλα πάντα στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Έμαθα να μην είμαι τόσο μοναχικός, να πάρω την αυτοπεποίθηση που χρειάζομαι, προκειμένου να μην νιώθω άσχημα, με το πως είμαι εξωτερικά και εσωτερικά σαν άνθρωπος και να βγω να μιλήσω με άλλους, έστω και σε μεταγενέστερο στάδιο της ζωής μου.
Τα τελευταία πακέτα με κονσόλες PS2, πουλήθηκαν το 2013, με τις υπηρεσίες επισκευής του να σταματάνε πρόσφατα, στις 7 Σεπτεμβρίου του 2018. Το PS2 για εμένα δεν ήταν απλά ο λόγος που ξεκίνησα να είμαι φανατικός geek και gamer, ήταν ο λόγος που εξαρχής απέκτησα την αυτοπεποίθηση προκειμένου να αντιμετωπίσω αυτά που με βασάνιζαν σαν παιδί αλλά και την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμουν για να μπορέσω να αποκτήσω φιλίες. Γιατί μπορεί ώρες ώρες, να μην ήμουν πάντα εκείνο το αθλητικό παιδί, που θα είναι έξω καρδιά.
Προτιμούσα να είμαι εκείνο το συμμαζεμένο παιδί, που αντί να βγεί έξω με τους άλλους, να καθίσει σπίτι του και να παίξει God Of War ή San Andreas. Αλλά αν με ρωτάτε αν το μετανιώνω; Με την καμία και θα το έκανα ξανά και ξανά. Γιατί το PS2, είναι για εμένα, ο λόγος που βγήκα από το καβούκι μου και έχω αποκτήσει τους φίλους και την κοπέλα που έχω σήμερα καθώς και την αυτοπεποίθηση να μιλάω, χωρίς να φοβηθώ τις συνέπειες του λόγου μου.
Σε ευχαριστώ PlayStation. Για όλα.
