Κατάλαβες τώρα πόσο δύσκολη ήταν η επιτυχία Infinity War & Endgame;
Τελειώνοντας το 2019, παρά τη χαρά που μου άφησε αυτό το έτος στις 350 μέρες του, με αποχαιρετά με 10 μέρες κρεβάτωμα λόγω μέσης. Έτσι, δεν έχω όρεξη και κουράγιο να κάνω τον εξυπνάκια σε κανέναν. Αλλά δεν μπορεί, πρέπει να αναφερθεί κάποιος σε αυτό.
Ευτυχώς, είναι μια άποψη που νομίζω ότι θα συμμερισθούν πολλοί από εσάς, καθώς δεν είμαι από αυτούς που έτσι και ντε, θέλω να έχω αποψάρες και μοναδικότητα. Σε μια χρονιά λοιπόν που απολαύσαμε ταινίες και σειρές που μας άφησαν ικανοποιημένους, το 2019 είχε και μια άλλη ιδιαιτερότητα.
Ήταν η χρονιά του τερματισμού (ολοκληρωτικού ή μερικού/φάσεων) μερικών εκ των δημοφιλέστερων franchises. Μέσα στο 2019 αποχαιρετίσαμε τη χρυσή περίοδο του MCU (μένει να δούμε αν θα περάσουμε σε διαμαντένια), ενώ ολοκληρώθηκαν τα Game Of Thrones εν μέσω ύβρεων και η sequel τριλογία του Star Wars με διχασμένο το fandom (κάτι που ισχύει σε μεγάλο βαθμό, κυρίως από τη δεύτερη/8η ταινία, The Last Jedi).
Αυτό που έχουμε ως δεδομένο, δηλαδή ότι τα εκατομμύρια φέρνουν την επιτυχία, αποδείχτηκε για ακόμα μια φορά, ουτοπικό. Δεν μπορώ να κρίνω καρέ-καρέ το τι μπορεί να πήγε λάθος στο GoT ή στο Star Wars (ή ακόμα αν οι κριτικές είναι άδικες και το αποτέλεσμα, τελικώς, καλό, αλλά καταδικασμένο γιατί έτσι), αφού το μεν δεν το παρακολουθούσα καθόλου και το δε, βλέπω τις ταινίες αλλά δεν είμαι hardcore fan, μπορώ όμως να συγκρίνω τι αφήνει η επόμενη μέρα σε αυτά τα fandoms.
Δηλαδή στα του σεναρίου και των storylines που διαχειρίστηκαν, θα μιλήσω καθαρά επιδερμικά, καθώς κατά την άποψη μου αυτό, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Και τα τρία franchise ξόδεψαν έναν πακτωλό χρημάτων στις παραγωγές τους και το marketing, αλλά δεν πήραν τα ίδια αποτελέσματα. Νομίζω η επιτυχία του MCU σε σχέση με άλλα franchise, όπως έχει αποδειχτεί και στο παρελθόν στην «κόντρα» με το απενεργοποιημένο πλέον DCEυ, είναι πάντα στα πρόσωπα που κάνουν το γενικό κουμάντο. Οι υπόλοιποι δεν είχαν Kevin Feige.
Ακούω συνεχώς για το Star Wars, ότι ο Rian Johnson άλλαξε αυτά που σέταρε ο JJ Abrams το 2015, έτσι όταν επέστρεψε ο JJ, για το κλείσιμο, κάλυψε όπως να ‘ναι την ιστορία. Και αναρωτιέμαι ο δόλιος: Ποιος είναι ο υπεύθυνος της τριλογίας; Δεν είχε έναν mastermind να βγάλει ένα σχέδιο, εκεί όπου θα γράψουν οι σεναριογράφοι και θα εκτελέσουν οι σκηνοθέτες με ίσως κάποιες μικροαλλαγές; Δηλαδή μια τόσο μεγάλη παραγωγή στηριζόταν στην προσωπική ατζέντα του κάθε σκηνοθέτη; Δεν το χωράει το μυαλό μου. Όταν το 2014 ανακοινώθηκε πως ξεκινάνε τα γυρίσματα, δεν ήξεραν όλη την ιστορία από την αρχή; Ο ίδιος ο Mark Hamill είχε πει ότι ήξερε για χρόνια, πριν γυριστεί το Empire Strikes Back, τη σχέση Luke και Darth Vader.
Επίσης για το Game Of Thrones. Δεν το βλέπω ναι, και θα δανειστώ φρασεολογία φίλου που μου έδωσε να καταλάβω τι έπαιξε: ακόμα και το Breaking Bad που κατηγορήθηκε για το κουκλάκι στην πισίνα τη δεύτερη σεζόν, έδωσε μια λύση, όχι να πνίγεις στην ανυποληψία τους White Walkers, ενώ τους τιζάρεις δέκα χρόνια.
Φανταστείτε τώρα ο Thanos, όταν έσκαγε στο Infinity War να μην ήταν τόσο σαρωτικός και πομπώδης αλλά να ήταν σαν τον Steppenwolf στην Justice League, έχοντας τιζάρισμα από το 2012. Ή να είχαμε θυσία λιγότερου σημαντικού ήρωα από τον Iron Man.
Με λίγα λόγια, το κλείσιμο της 11ετιας για τα Marvel Studios ήρθε θεαματικά και χωρίς διαμαρτυρίες. Επενδύσαμε σε κάτι που μας άφησε στο τέλος κάτι χειροπιαστό να θυμόμαστε και να λέμε στο μέλλον ότι ήμασταν μέρος του.
Σίγουρα και για το τέλος του Infinity Saga (κυρίως για το Endgame) ακούστηκαν πολλά σχόλια για το fan service του, τα plot holes και ό,τι άλλο θες πρόσθεσε, αλλά το συναίσθημα ως τέλος μιας εποχής ήταν θετικό. Ειδικά αν ήσουν fan του MCU εξ αρχής (άσχετα αν διάβαζες αυτά τα κόμιξ ή όχι – οι ταινίες είναι για όλους και όχι αποκλειστικό προνόμιο λίγων).
Το Endgame (και σίγουρα πέρσι το Infinity War) δεν θα το βρεις σε λίστες απογοήτευσης για τη χρονιά που μας αφήνει. Όχι ότι σημαίνουν πολλά αυτές οι λίστες, είτε γράφονται μηχανικά από corporate media είτε από blogs φανατικών οπαδών. Ωστόσο αφήνει μια γεύση και κυρίως αποδεικνύει ότι τα ταλαντούχα μυαλά πίσω από τα εκατομμύρια κάνουν τη διαφορά.
Κάποιοι θα πουν ότι τα τρία shows/ταινιες είναι διαφορετικά. Δεν θα το έλεγα. Είναι fantasy/sci-fi ιστορίες για παιδιά ή ενηλίκους που παραμένουν παιδιά (και καμιά ντροπή δεν έχουμε). Η απεικόνιση αλλάζει ίσως, αφού το Game of Thrones είναι όντως πιο ενήλικο σε σχέση με τα άλλα δύο, αλλά ας το παραδεχτούμε: εκτός από το γενικό κοινό που ελκύουν και τα τρία τους, ανεβάζοντας τα κέρδη τους στα ύψη, το ρυθμό τον ορίζουν τα fandom με τους geeks. Και από ικανοποίηση, έχουμε 1/3 επιτυχία. Σαν τον Μπακατσιά.
Και πραγματικά δεν συμπαθώ πάρα πολύ τον Feige παρά τα καλά λόγια που του γράφω. Κυρίως δεν τον συμπαθώ γιατί λάτρεψα το μίνι σύμπαν του MCU στο Netflix όπου μιλούσε απαξιωτικά για αυτό, όπου βρισκόταν, ακόμα και στα πικ του. Αλλά ποιος είμαι εγώ ο ποταπός να κρίνω;
Ακόμα και για ένα ξεχασμένο στη λήθη, πρώην αγαπημένο franchise, ισχύει αυτό. Η χρυσή εποχή του The Walking Dead ήταν αυτή του Frank Darabont. Μόλις τον έδιωξαν φάνηκαν οι πρώτες αλλαγές, ενώ μόλις τελείωσε το υλικό που είχε γράψει και ανέλαβαν εξ ολοκλήρου οι αντικαταστάτες, φτάσαμε στην ανυποληψία του show.
Όσο και δύσκολο, αντικειμενικά, είναι να πετύχεις 100% ένα τόσο μεγάλο project, οι σωστοί άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις πάντα θα κάνουν τη διαφορά στο σύνολο, ακόμα και αν στραβοπατήσουν και οι ίδιοι μερικές φορές.
Μην ξεχνάς ότι τις ομάδες τις φτιάχνει ο προπονητής και για την Marvel ο Feige αποδέχτηκε Μουρίνιο των 00s. Τα άλλα franchise ήταν γκαλακτικος (non pun intended Star Wars) που πνίγηκαν στις τρικυμίες από τα ‘θέλω’ των οπαδών τους ή από τις προσδοκίες που τα ίδια δημιούργησαν αλλά δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν.
Καλή χρονιά και καλύτερες ταινίες και σειρές για το 2020!
