Τα τραγούδια που δεν άρεσαν στους δημιουργούς τους

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ εάν κάτι που θεωρούμε ενδιαφέρον, κρύβει μία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ιστορία; Mπήκα στο πειρασμό να κάνω μια ολιγοήμερη έρευνα για το τι επικρατεί στο μουσικό στερέωμα, ντοκουμέντα δηλαδή, που ίσως οι περισσότεροι από εμάς να μην γνωρίζαμε μέχρι πρότινος.

Τα ροκ τραγούδια που δεν άρεσαν στους δημιουργούς τους. O τίτλος από μόνος του πιστεύω ότι δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για να μη καταλάβει κάποιος με το τι θα ασχοληθούμε σήμερα, αλλά και να αφήνει, θα το διευκρινίσουμε ευθύς αμέσως…

Στην αρχή του άρθρου λοιπόν κάνουμε νύξη για μια ενδιαφέρουσα ιστορία, πίσω από ένα ήδη ενδιαφέρον προϊόν.

Μπορεί από τις πρώτες νότες του, ένα κομμάτι να χαρακτηριστεί ως επικό, διαχρονικό και πάει λέγοντας, όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, εκείνη που φέρει την υπογραφή του καλλιτέχνη, ο οποίος ενώ μας χάρισε κάτι το τόσο δημιουργικό που φαντάζει τέλειο στα αυτιά μας, ο ίδιος να το απεχθάνεται με όλο του το είναι.

Kurt Cobain – SMELLS LIKE TEEN SPIRIT (1991 – NEVERMIND)

Σίγουρα αποτελεί μεγάλο σοκ προς όλους μας, πως κάποιος μπορεί να μην αρέσκεται στο άκουσμα αυτού του κομματιού. Θέλεις το opening riff του κομματιού, την εκρηκτικότητά του, τα φωνητικά του Cobain, το μελωδικό του solo, τους στίχους; Διάλεξε και πάρε. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να έχει να πει κάτι αρνητικό γι’ αυτό το έπος… Εκτός κι αν το τελευταίο του όνομα είναι Cobain.

ΝΑΙ, ο ίδιος ο Cobain είχε δηλώσει πως απεχθανόταν το κομμάτι από τη στιγμή που είχε αρχίσει να γίνεται ο ύμνος της rock. Αν γνωρίζετε λίγα πράγματα για τον Kurt, θα ξέρετε πως μισούσε τη φήμη. Σύμφωνα λοιπόν με τον ίδιο τον Cobain:

«Μετά βίας μπορώ να ακούσω το κομμάτι. Μου έρχεται να πετάξω τη κιθάρα και να φύγω».

Slash – SWEET CHILD O’ MINE (1987 – Appetite For Destruction)

Για τους περισσότερους από εμάς, είναι το κλασικό κομμάτι που ξέρουμε όταν ακούμε το όνομα GUNS N’ ROSES. Για το φαινόμενο Slash όμως δεν είναι το ίδιο. Μισούσε το riff του κομματιού που ο ίδιος έγραψε για να κάνει πλάκα στον Axl (που το πήρε και το απογείωσε) και έγινε σήμα κατατεθέν και έκανε χιλιάδες κόσμου να παραληρεί στο άκουσμα της πρώτης κιόλας νότας.

Σύμφωνα με δηλώσεις που έκανε ο ίδιος ο Slash:

«Το μισούσα για χρόνια, όμως προκαλούσε τέτοια αντίδραση που έμαθα να το εκτιμώ».

Robert Plant – STAIRWAY TO HEAVEN (1971 – LED ZEPPELIN IV)

Πραγματικά όμως τι μπορεί να πει κάποιος γι΄αυτό το κομμάτι; Μπορείς να πεις όμως με κάθε δικαίωμα, Ό,ΤΙ θέλεις, αν το όνομά σου είναι Robert Plant. O Robert Plant λοιπόν ο οποίος συνέβαλε και στη σύνθεση του κομματιού παρέα με τον κιθαρίστα Jimmy Page, είχε δηλώσει πως άρχισε να μισεί το κομμάτι (το οποίο ο ίδιος επαναλαμβάνω έγραψε και μας χάρισε για καλή μας τύχη), κατά τη διάρκεια της καριέρας της μπάντας.

Σύμφωνα με τον Plant:

«Θα έσπαγα αν χρειαζόταν να τραγουδάω το κομμάτι σε κάθε show που κάναμε».

Pete Townsend – PINBALL WIZARD (1969 – Tommy)

Οι The Who, οι οποίοι είναι ενεργοί rockers από τη μακρινή δεκαετία του 1960, έχουν αρκετές επιτυχίες στο ενεργητικό τους, όπως , “I Can’t Explain”, “It’s Not Enough”, “You Better You Get” και το πλέον αγαπημένο μου, “Who Are You”, έχουν κι αυτοί παράπονα σαν μπάντα με κάποιο από τα κομμάτια που έγραψαν

Το “Pinball Wizard”, λοιπόν, είναι και αυτό στην ίδια κατηγορία με τα προηγούμενα κομμάτια. Κατά τη διάρκεια ενός live show της μπάντας, ο Pete Townshend,ο κιθαρίστας της μπάντας, το αποκάλεσε αισχρό….Σε live show….Με τον κόσμο να ακούει

Σύμφωνα με τον Pete Townsend:

«Είναι ό,τι πιο αδέξιο έχω γράψει ποτέ»

Ann Wilson – ALL I WANNA DO IS MAKE LOVE TO YOU (1990 – Brigade)

Αν και το κομμάτι ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy, στην κατηγορία Καλύτερη Φωνητική Pop Ερμηνεία Από Συγκρότημα ή Ντουέτο, η Ann Wilson, η τραγουδίστρια αλλά και συνθέτρια της μπάντας, είχε άλλη άποψη για το κομμάτι που τους χάρισε μια υποψηφιότητα.

«Ουσιαστικά αντιπροσώπευε όλα εκείνα που προσπαθούσαμε να αποφύγουμε. Υπήρχε τρελή πίεση σε μας για να κάνουμε το κομμάτι».

Beastie Boyz – (YOU GOTTA) FIGHT FOR YOUR RIGHT (TO PARTY) (1986 – Licenced to III)

Αν και τη συγκεκριμένη μπάντα δεν την άκουγα ποτέ διότι δεν ακούω αρκετά rap/hip hop και δεν συμμαζεύεται, δεν πρόκειται να κάνω διαχωρισμό, οπότε θα αφιερώσω και για τα boyz λίγο χρόνο.

Η μπάντα ανοιχτά και χωρίς κόμπλεξ δήλωσε χωρίς πολλά πολλά ότι το κομμάτι απλά είναι χάλια:

«Το κομμάτι έγινε αυτό που εμείς προορίζαμε ως ο ορισμός του χαβαλέ».

AEROSMITH & RUN – D.M.C: WALK THIS WAY (1975, επανακυκλοφόρησε το 1976 – Toys In The Attic)

Συχνά στη μουσική βιομηχανία γίνεται ένωση δύο τελείως διαφορετικών ειδών καλλιτεχνών, με τη πλειοψηφία να έχει θετικά αποτελέσματα. Έτσι λοιπόν και οι αγαπημένοι σε όλους μας  Aerosmith, έκαναν και αυτοί το ίδιο έχοντας μαζί τους,τους rappers RUN & DMC και το αποτέλεσμα ήταν το “Walk This Way”.

Σε άλλους άρεσε, σε άλλους πάλι όχι, όπως γίνεται πάντα. Στην κατηγορία λοιπόν που δεν ένιωσαν εκστασιασμό από το αποτέλεσμα, ανήκουν και οι ίδιοι οι RUN &DMC, οι οποίοι δήλωσαν πως η original version του κομματιού από τους Aerosmith, είναι… HillBilly Gibberish…

Σαν να λέμε, βλαχοκαγκουριά. Αφού έτσι κι αλλιώς οι Aerosmith έχουν αυτόν τον αέρα της πολυτελής προβατίλας.

Όταν ερωτήθηκαν πόση ώρα τους πήρε για να κατασταλάξουν περισσότερο στο δικό τους remix, αντί αυτό των Aerosmith, οι rappers απάντησαν “It took a minute”.

Brian May – DON’T STOP ME NOW (1978 – Jazz)

Θα νόμιζε κανείς ότι μια τεράστια μπάντα σαν τους Queen, δεν θα περιλαμβάνονταν μέσα σε ένα τέτοιο αφιέρωμα. Μέγα λάθος.

Ο κιθαρίστας της θρυλικής μπάντας των Queen, Brian May, δεν ήταν και μεγάλος φαν του κομματιού, δήλωση που μπορεί και να προκαλέσει, αν σκεφτείς πως το κάθε ένα κομμάτι των Queen, ήταν ξεχωριστό για το δικό του λόγο.

Ο κύριος May έσπευσε να δικαιολογήσει την απόφασή του να μιλήσει ανοιχτά για το συγκεκριμένο κομμάτι, δηλώνοντας πως:

«Νιώθω πως το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ένα είδος ύμνου και εορτασμού στον “ηδονιστικό” τρόπο ζωής του Freddie Mercury».

Jani Lane – CHERRY PIE (1990 – Cherry Pie)

Στο συγκεκριμένο κομμάτι που προέρχεται από τους Αμερικανούς glam metalheads και θυμίζει κάπως το “I Love Rock N’ Roll”, της Joan Jett ο τραγουδιστής της μπάντα Jani Lane καταγγέλλει το μεγαλύτερο hit της μπάντας και δηλώνει:

«Δεν είχα καμία απολύτως πρόθεση να γράψω το συγκεκριμένο κομμάτι. Θα μπορούσα να με πυροβολήσω στο κεφάλι, απλά και μόνο επειδή το έγραψα».

Dio – RAINBOW IN THE DARK (1983 – Holy Diver)

Ακόμα και ο μακαρίτης ο Dio, είχε παράπονα από τη μουσική του…(Πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο;) Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι μάλλον δεν άκουγε αυτά που έγραφε, δεν έπαιρνε αρκετό χρόνο να τα απορροφήσει.

Ένα από τα πιο θρυλικά κομμάτια, σε ένα από τα πιο θρυλικά album της δεκαετίας του ’80, από έναν, αν όχι τον ΕΝΑΝ, από τους πιο θρυλικούς τραγουδιστές που έχει αναδείξει αυτός ο πλανήτης.

Η ιστορία λέει πως ο ίδιος ο Ronnie James Dio, σχεδόν κατέστρεψε τη κασέτα στην οποία βρισκόταν το κομμάτι στη τελική του μορφή γιατί νόμιζε πως το κομμάτι ακουγόταν πολύ pop

Σύμφωνα με δήλωση του εκλιπόντα Dio:

«Μισούσα αυτό το κομμάτι απόλυτα. Μισούσα αυτό το κομμάτι σε σχέση με όσα προσπαθούσα να πετύχω βγάζοντας αυτό το album».

Lemmy – ACE OF SPADES (1980 – Ace Of Spades)

Όχι ο Lemmy δεν μισούσε το Ace Of Spades. Αρχικά… Λάτρευε πως ο δίσκος αλλά και το συγκεκριμένο single τους άνοιξε τις πόρτες για μεγαλύτερες συναυλίες, μεγαλύτερες συνεργασίες. Αν και ακόμα δεν τους είχε ανοίξει την πόρτα των ΗΠΑ καθώς έβγαζαν αέρα παλιομοδίτικό (στα 80s!).

Παρόλα αυτά, σε μια συνέντευξη του το 2013, είχε δηλώσει πως έχει βαρεθεί να το παίζει σε κάθε, μα κάθε συναυλία. Καταλάβανε όπως είχε είπε πως το να κάνουν ένα set οι Motorhead χωρίς αυτό, θα ήταν λόγος για γιουχάρισμα από το κοινό, σαν να μην έπαιζε ο Chuck Berry το Johnny B. Goode.

Ωστόσο είχε δηλώσει πως ήταν διατεθειμένος να κόψει το Jack & Cola αν πραγματικά αποκτούσε το «δικαίωμα» να μην ξαναπαίξει και ξανακούσει ποτέ το Ace Of Spades.

Διαβάζοντας αυτό το άρθρο, το ερώτημα είναι ένα. Αφού όλοι τους είχαν κάποιο λόγο να μη θέλουν να βγάλουν τα συγκεκριμένα τραγούδια προς τα έξω, ποιος ο λόγος ο οποίος πέρασαν όλο αυτό που απαιτείται για να γράψεις ένα κομμάτι, από τους στίχους, στη μουσική, στο μιξάρισμα και τα λοιπά και εν τέλη έδωσαν και το τελικό ΟΚ για να βγει προς τα έξω;

Εκεί έγκειται η μεγάλη δύναμη της μουσική βιομηχανίας που κυριαρχούσε αυτές τις εποχές, ενώ σήμερα κατά ένα μεγαλύτερο ποσοστό οι μπάντες και οι καλλιτέχνες, έχουν λόγο στις δουλείες τους. Ακόμα και αν δεν είναι του διαμετρήματος των παραπάνω ονομάτων.

Αν αυτό είναι καλό ή όχι, απλά ανοίξτε το ραδιόφωνο σας (Αν δεν σας αρέσει τι παίζει, μπορούμε να αναλύσουμε και τις τεχνικές που φτάνει ένα κομμάτι εκεί, άλλη φορά).