O Curtis Harding είναι η αποθέωση της έμπνευσης

Στα χνάρια του ένδοξου παρελθόντος, με το βλέμμα στο μέλλον ο Curtis Harding δημιουργεί την δική του υπέροχη ιστορία και στέκεται ως ο απόλυτος εκφραστής όλων όσων αναζητούμε από έναν αληθινό μουσικό.

Στον ωκεανό της μετριότητας του σήμερα ο πιο φωτεινός φάρος και οδηγός για κάθε εκκολαπτόμενο καλλιτέχνη έχει την επιγραφή ”Face Your Fear” with ”Soul Power”. (οι τίτλοι των δύο δίσκων του)

Η σχέση μου με τις θρησκείες δεν θα έλεγα πως είναι και ιδιαίτερα θερμή. Παρόλα αυτά μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως η μουσική κληρονομιά κάποιων θρησκειών είναι τεράστια , με μακρά παράδοση και κυρίως επίδραση στην εξέλιξη και διαμόρφωση πολλών ειδών.

Οι αναφορές είναι πολλές αλλά θέλω να αναφερθώ στο είδος που αναμφίβολα είναι το σημείο αναφοράς και το λίκνο των περισσότερων ειδών που σήμερα θεωρούνται δημοφιλή. Και αυτό το είδος είναι φυσικά τα αμερικάνικα Χριστιανικά Gospel. Των οποίων οι ρίζες πάνε πολύ πίσω, all the way μέχρι τα μέσα προς τέλη του 18ου αιώνα στις ΗΠΑ και την ζοφερή περίοδο της σκλαβιάς.

Η εξέλιξη αυτής της μουσικής και η ένωση της με τα blues μας έχουν χαρίσει άμεσα ή έμμεσα την Soul, μορφές της Country, Rhythm & Blues και πιο έμμεσα φυσικά τα πρώιμα Rock & Roll.

Όπως καταλαβαίνει κανείς μιλάμε για την μητέρα της σύγχρονης δημοφιλούς μουσικής.

H Soul ουσιαστικά είναι τα ”αμαρτωλά”, κοσμικά γκόσπελ. Ήταν εκείνοι οι μουσικοί που καλλιεργήθηκαν από τα γκόσπελ αλλά αποφάσισαν να εξελίξουν αυτή την μουσική και πέρα από λατρείες προς τον Θεό, σε λατρείες για την αγάπη τον έρωτα και όλα τα υπόλοιπα υλικά και μη που δεν είχαν θέση στις εκκλησίες.

Οι Sam Cooke & Ray Charles θεωρούνται οι πατέρες της σόουλ. Ο πρώτος ήταν εκείνος που έκανε την ξεκάθαρη μετάβαση στα κοσμικά και αποφάσισε τους στίχους λατρείας προς τον Ιησού να τους μετατρέψει με μικρές αλλαγές σε ερωτικούς. Ακούγεται αδιάφορο fact, αλλά για τα 50s δεν ήταν. Από αίσθημα ντροπής και ανασφάλειας κυκλοφόρησε το πρώτο μη γκόσπελ τραγούδι του με παρατσούκλι Μιας και ήταν ήδη πολύ διάσημος γκόσπελ τραγουδιστής. Κάτι σαν την θαρραλέα μετάβαση του Dylan από folk είδωλο σε ιερέα της Rock & Roll.

Τέλος πάντων, αλλού θέλω να καταλήξω. Σε έναν πολύ σύγχρονο Soul καλλιτέχνη, σε έναν από τους καλύτερους και πιο πολλά υποσχόμενους. Σε ένα αγνό παιδί των Gospel που έγινε ροκάς και πατάει και με το ένα πόδι στην Soul κληρονομιά και με το άλλο στην rock νοοτροπία.

Τον Curtis Harding. Μια πολύπλευρη μουσική προσωπικότητα που όσο κατέχει μια αυθεντική soul & R&B ψυχή ταυτόχρονα και στον ίδιο βαθμό έχει μέσα του την ορμητικότητα και το ασυμβίβαστο πνεύμα ενός καθαρόαιμου rocker.

Έναν αυθεντικό ”soul man” και μύστη της ορίτζιναλ R&B που όμως δεν φοβάται να τις αναμιγνύει με garage rock, psychedelic, blues & pop φινιρίσματα. Κάτι που τον καθιστά πραγματικά μοναδικό και ενδιαφέρον.

Του οποίου η μητέρα ήταν τραγουδίστρια της Gospel. Και λόγω αυτού ο νεαρός Curtis μεγάλωσε μέσα στις περιοδείες, ταξιδεύοντας από πολιτεία σε πολιτεία μαζί με τη μητέρα του παρακολουθώντας τις χριαστιανολατρικές συναυλίες της. Όπου πολλές φορές έφηβος ακόμα την συνόδευε στα φωνητικά.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως μπορεί να γεννήθηκε το 1979 όμως μέχρι τα μέσα της εφηβείας του ήταν σαν να ζούσε , από μουσικής άποψης, στα 50s. Με βάσει την εποχή που μεγάλωσε άργησε πάρα πολύ να ανακαλύψει την ”κοσμική” μουσική και ευθύνη για αυτό είχε η χιπ-χοπού αδερφή του.

Πέρασε την μισή ζωή του μεταπηδώντας από το ένα είδος στο άλλο, λόγω ανατροφής και μετέπειτα συνεργασιών. Καθώς στα ’00s, όντας πλέον ενήλικας μουσικός συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως ο R&B θρύλος Cee Lo Green για τον οποίο και έγραφε και τραγουδούσε δεύτερα φωνητικά. Αργότερα μαζί με τον Cole Alexander δημιούργησαν μαζί garage rock μπάντα παίζοντας ιδιαίτερα σκληρές μουσικές.

Για να μη μακρηγορώ, μέχρι τον πρώτο του solo δίσκο το 2015 με τίτλο ”Soul Power” ο Harding ήταν ευλογημένος στο να μαζέψει από πολλαπλές πηγές μουσικά ερεθίσματα από τελείως διαφορετικούς κόσμους. Με οδηγό του όλα αυτά τα διαφορετικά ακούσματα αποφάσισε να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο.

Ήταν 34 χρονών στον πρώτο του δίσκο, κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο, που όπως καταλάβαμε είχε τους λόγους του.

Μάζευε, μάζευε και μάζευε ξανά. Εμπειρίες, μουσικές, επιρροές, ερεθίσματα, ακούσματα. Είναι καθοριστικής σημασίας να καταλάβουμε την νομαδική σχεδόν πορεία της νεανικής του ζωής, η οποία έθεσε τις βάσεις για αυτά που ακολούθησαν.

Συγκέντρωσε σαν σφουγγάρι όλα όσα άκουγε σε κάθε πολιτεία των ΗΠΑ που ταξίδευε με την μητέρα του, στην προσωπική του παλέτα ηχοχρωμάτων. Και έχοντας προσπεράσει το άγουρο που βγάζουν οι πρώτοι δίσκοι νεαρών μουσικών, εκείνος έκανε τόσο δυναμική είσοδο στη βιομηχανία, που η ωριμότητα και η ιδιαιτερότητα αυτών των δύο δίσκων τους καθιστούν αναμφίβολα στους κορυφαίους της δεκαετίας, ανεξαρτήτως είδους. Δεν βιάστηκε να κάνει το πρώτο δισκογραφικό βήμα και αυτό του βγήκε σε καλό.

Το παζλ περιλαμβάνει Blues based απόκοσμα κομμάτια που μοιάζουν με μεσάνυχτα στο Μιζούρι πνιγμένα με καπνό και αλκοόλ.

Σημεία με πνευστά και r&B ρυθμούς που η τρομπέτα κελαηδάει σαν να παίζεται από τα ιερά πνεύματα της jazz και το μπάσο καλπάζει σαν να το του έδωσε την ευλογία του ο James Brown.

Soul τραγούδια με garage rock αισθητική, μουσικές που άλλοτε θα ταίριαζαν σε underground υπόγεια στέκια με αντισυμβατικές μουσικές, κι άλλοτε στα πιο high profile μπαράκια.

GOSPEL ΨΥΧΗ ΜΕ ROCK ATTITUDE

Οι αναμνήσεις της μητέρας του βρίσκουν την έκφραση τους στα φωνητικά του που μου φέρνουν στο μυαλό πως θα ήταν ο Sam Cooke αν προλάβαινε να γεράσει και η φωνή του δηλητηριαζόταν από αλκοόλ, καταχρήσεις και εμπειρία ζωής.

Οι ερμηνείες του έχουν κάτι το μοναδικό. Έχει το χάρισμα να αποπνέει αυτή την βαρύτητα, την αύρα του ανθρώπου που έχει ζήσει, έχει πονέσει, έχει χαρεί και του δόθηκε από την όποια δύναμη του σύμπαντος, θεία ή μη, υπάρχει εκεί έξω, το ξεχωριστό χάρισμα να μπορεί να αποτυπώνει συναισθήματα σε συλλαβές, χροιά και φαλτσέτα που θα ζήλευε ακόμα και ο Marvin Gaye.

Τραγούδια τόσο εκφραστικά και ειλικρινή που αποδίδουν την μέγιστη δυνατή δικαιοσύνη στην κληρονομιά της Soul. Ένας καλλιτέχνης με σεβασμό στις ρίζες του αλλά με όραμα για το μέλλον.

Ατρόμητος στο να πατήσει με αυτοπεποίθηση σε μουσικά στεγανά που για να τα αγγίξεις και να ξεχωρίσεις πρέπει να είσαι ιδιαίτερα οξυδερκής. Εκεί που η πλειονότητα των σύγχρονων σόουλ καλλιτεχνών δεν πάνε, γιατί νιώθουν ασφάλεια και σιγουριά καθισμένοι σε όσα έχτισαν οι μουσικοί πρόγονοι τους. Ο Curtis πάει το πράγμα ένα βήμα παραπέρα. Αν οι Greta Van Fleet χαρακτηρίζονται ως σωτήρες του classic rock τότε και έχουν ήδη τυποποιηθεί και κλειστεί σε μουσικό καλούπι στα μάτια του κόσμου. Για τον Curtis δεν μπορεί να ισχύσει κάτι τέτοιο. Σε πάει από μπλουζ σε ψυχεδέλεια και από punk σε R&B με την ίδια απαράμιλλη ευκολία που τραγουδάει άλλοτε σαν μπλουζάς και άλλοτε σαν rapper. Πολλές φορές τα κάνει όλα αυτά σε ένα τραγούδι.

Από την μια αποδίδει φόρο τιμής στην κληρονομιά της θρυλικής Motown και στον ήχο του Detroit με τραγούδια όπως η επιτυχία ”Need Your Love” που πάει με τα φρένα σπασμένα και ξεσηκώνει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Aν είχε κυκλοφορήσει στα ’60s δεν θα υπήρχε πάρτι στην Northern Soul κουλτούρα της Αγγλίας που δε θα ήταν το hype της βραδιάς, οι νεαροί Mods θα το είχαν ύμνο για ολονύχτιο χορό πλάι στο Tainted Love της Gloria Gaynor, το Sliced Tomatoes των Just Brothers, το εμβληματικό The Snake του Αl Wilson και το αιώνιο ”Can’t Help Myself” των Four Tops. Στην ίδια λογική που αντλεί έμπνευση από τα heavy-beats και την κινητήρια δύναμη της σόουλ εκείνης της εποχής που ήταν τα πνευστά είναι και το ”Keep On Shining” .

Από την άλλη ξυπνάει τα μπλουζ πνεύματα τους παρελθόντος με slowburners όπως το στοιχειωτικό ”Castaway”, ροκάρει εκστατικά σαν αυθεντικός garage rocker με τα ”Drive My Car” &”Surf”’ και μας χαρίζει vintage pop απολαύσεις με ομορφιές όπως το ”Till The End” & ‘Welcome To My World” με το δεύτερο να είναι φτιαγμένο από τα ίδια υλικά που απαρτίζεται ένα όμορφο όνειρο σε καλοκαιρινό ύπνο στην βεράντα. Το ”I Don’t Wanna Go Home” είναι ατόφιο indie rock που οριακά το λες και pop-punk.

Πραγματικά το μουσικός εύρος που καλύπτεται στις δημιουργίες του είναι χαοτικά τεράστιο.

Στη δεύτερη του δουλειά ”Face Yout Fear” υπέγραψε κατά την ταπεινή μου άποψη ως λάτρης του είδους, ένα από τα κορυφαία soul κομμάτια του 21ου αιώνα. Το αριστούργημα ”On And On” στέκεται η κορωνίδα και η καλύτερη βιτρίνα για το τι εστί Harding μαζί με το όμορφα μελαγχολικό ”Next Time” που άνοιγε τον πρώτο του δίσκο και μας παρουσίαζε από την αρχή την ικανότητα του να έχει προσωπική ταυτότητα στην δημιουργία. Οι μελωδίες της τρομπέτας στο πρώτο και τα ψυχεδελικά πλήκτρα και στα δύο είναι δείγματα μουσικής ιδιοφυΐας.

Ο Harding σηκώθηκε από το μουσικό ναό των προγόνων του, άφησε πίσω την ασφάλεια του άλλου ένα καλού σόουλ τραγουδιστή, πέταξε ένα λουλούδι όπως έφευγε έριξε μια τελευταία ματιά και πήγε να χτίσει το δικό του όραμα φέρνοντας κοντά όλα όσα τον καθόρισαν.

Είμαστε περίπλοκα όντα οι άνθρωποι, κατακλυζόμαστε από συναισθήματα, εντάσεις, πάθη, αγωνίες και έντονες μεταστροφές, ο,τι κάνουμε πολλές φορές δεν έχει μια εξήγηση, ό,τι νιώθουμε πολλές φορές δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με λογική. Αφηνόμαστε έρμαια της ψυχής μας και όπου αυτή μας πάει πηγαίνουμε. Στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, στο βάθος και το πλάτος των ψυχών μας και στην ανάγκης μας για απόδραση οι μουσικές του Curtis Harding είναι από τους καλύτερους συνοδοιπόρους γιατί αντικατοπτρίζουν όλα αυτά. Γιατί πρεσβεύει με απροκάλυπτη ειλικρίνεια το ζενίθ και το ναδίρ ενός ανθρώπου που παλεύει ενάντια στον κόσμο με όπλα του τα όνειρα και το θάρρος της έκφρασης.

Όσα λέω τα είπε και μόνος του ,
ο πρώτος δίσκος άλλωστε λέγεται ” Soul Power ”
και ο δεύτερος ” Face Your Fear ”.