Caprice ή γεμιστά μπισκότα; – Το δράμα ενός walker…

[dropcap size=dropcap]Ν[/dropcap]αι το ξέρω, υπάρχουν άπειρα διλήμματα σε αυτή τη ζωή. Mercentes – Porche, Hawaii – Seychelles, Scarlet – Jessica,  Pro-Fifa, Ολυμπιακός – Αντιολυμπιακός, μακαρόνια με τυρί ή μακαρόνια με πολύ τυρί αλλά εγώ κόλλησα στο παραπάνω.

Και όχι απλά κόλλησα. Έζησα μια δραματική εμπειρία μέσα στο supermarket όπου με αναγκάζει να τα εκμυστηρευτώ σε σας, πειναλέοι αναγνώστες μου.

Ξύπνησα καλά εκείνο το πρωινό της Τρίτη, γεμάτος ευεξία, όρεξη για τη ζωή. Πηδούσα στα ταβάνια με το γκρι βρακάκι μου για να κάνω σουηδική γυμναστική όπως δείχνουν ότι κάνουν οι μοντέρνοι άνθρωποι, συνήθως οι διαφημίσεις για αποσμητικά.

Πήγα τα δρομολόγια μου με τα φιλικά προς τις σαρδέλες ΜΜΜ της Αθήνας, έκανα τις δουλίτσες μου χωρίς να με ενοχλούν οι ουρές ή οι γέροι που θυμούνται την ακόμα την Πατησίων ως άλλο Μπρόντγουει και αναπολούν αυτές τις στιγμές την ώρα που κατεβαίνουν από κάποιο μέσο.

Όταν ο δρόμος με έφερνε και πάλι στο άντρο μου όπου θα έβλεπα το δεύτερο επεισόδιο του 4ου κύκλου Walking Dead, τίποτα δεν μπορούσε να μου αποσπάσει αρνητικά την προσοχή, ήμουν σίγουρος. Φευ…

Στο σπίτι υπήρχε παγωμένο παστίτσιο της μαμάς για να με συνοδεύσει στις απολαυστικές τηλεοπτικές δάγκες των περιπατητών. Δεν μου αρκούσε αυτό όμως. Ήθελα τη λιχουδιά μου, το κάτι τις μου βρε αδερφέ. Και το έκανα… Μπήκα στο super market πεινασμένος και χωρίς κάποια λίστα στα χέρια μου. Οι εργένηδες θα με καταλάβετε. Αυτό πρόκειται για ένα τεράστιο σφάλμα. Λάθος 1ης δημοτικού…

Αφού περιπλανήθηκα στα γλυκά τύπου Danete, στα αρμυρά τύπου Ruffles, ξανά μανά προς τα κρουασάν με σοκολάτα και μετά στις ετοιματζίδικες πίτσες, ο διάβολος φύσηξε στο σβέρκο μου.

Χωρίς να το καταλάβω είχα βρεθεί μπροστά από τα μπισκότα και κάθε είδους κριτσανιστής κρούστας βουτηγμένης στη σοκολάτα (οι άλλες γεύσεις απλά δεν υφίστανται για μένα). Το κατάλαβα. Το ένιωσα από την κορυφή ως τα νύχια, εκεί ήταν το πεπρωμένο μου.

Άρχισα να ιδρώνω. Το βλέμμα μου έπαιζε ανάμεσα στα Caprice και στα γεμιστά Παπαδοπούλου. Ο προϋπολογισμός πάντα σφικτός τέτοιες εποχές, απαγόρευε τις Lux αγορές (Μπισκότα X 2+Caprice 400 gr).

Έκλεισα τα μάτια, ένιωσα το δροσερό γάλα στην κούπα να συνδυάζεται με τη γεύση την γεμιστών, ένιωσα τα παγωμένα από την κατάψυξη Caprice. Δεν μπορούσα να αποφασίσω. Ξαφνικά μια κοπέλα έκανε την εμφάνιση της και ψαχούλευε όλα τα μπισκότα διαίτης, αυτά με τα κίτρινο-πράσινα εξώφυλλα, μπλιαχ. Το έπαιξα ανήξερος. Έκανα τάχα πως μου ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό και λοξοκοιτούσα τα κρασιά.

Προσπάθησα να εκμεταλλευτώ αυτό το χρόνο για να σκεφτώ. Τι ήθελα παραπάνω; Ποιο έδεσμα θα πληρούσε τις υπέρτατες λιπαρές μου επιθυμίες μου; Κοιτούσα και σύγκρινα τιμές με την ποσότητα προϊόντος και σε τι ρυθμό καταναλώνω το ένα ή το άλλο σε συνδυασμό με την αίσθηση που αφήνει στο τέλος.

Ακόμα και εκεί τίποτα. ισοπαλία. Και τα δύο προκαλούσαν βαρυστομαχιά και αέρια αν τα καταβρόχθιζες ολόκληρη την ποσότητα μονοκοπανιά, όπως και σκόπευα να κάνω.

Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν εκεί αλλά παρατήρησα τις πωλήτριες να με περιεργάζονται με το βλέμμα τους και ένιωσα ντροπή.

“Πάρε κάτι διάολε”, πρόσταξα τον εαυτό μου. Και το έκανα…

Γύρισα στο σπίτι ηττημένος κατά κράτος. Δεν είχα όρεξη πια ούτε για Walking Dead, ούτε για παγωμένο παστίτσιο. Έπεσα στο κρεβάτι με τα ρούχα και τη σακούλα του σούπερ μάρκετ στο χέρι. Δεν τολμούσα να κοιτάξω το περιεχόμενο της. Digestive διαφαινόταν μέσα από το λογότυπο του supermarket.

Δεν το κρύβω πως έκλαψα λίγο. Αυτή η ολιγωρία μου στοίχισε 1,5 ευρώ που δεν μου περισσεύει, για μπισκότα που θα φάει αποκλειστικά ο αδερφός μου με τον καφέ του και που θα τα βλέπω για αρκετό καιρό στον ψυγείο μου λόγω του ότι εκείνος αρκείτε σε ένα-δυο κομμάτια ημερησίως. Ένιωσα ντροπή, θυμό, μα πάνω απ’ όλα, ήμουν ακόμη μπερδεμένος.

Ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι…

Caprice ή γεμιστά μπισκότα;