Φάε τη σερβιέτα σου
Είχα ανήσυχο ύπνο, έβλεπα ότι άγνωστοι με κυνηγούσαν. Σε μια απότομη στροφή που έκανα με το κάμπριο αυτοκίνητο μου, βρέθηκα εκτός δρόμου και αιωρούμουν, έτοιμος για να με καταπιεί η μαύρη θάλασσα. Εκεί κάπου πετάχτηκα ιδρωμένος.
Μόλις ανακάθισα λίγο στο κρεβάτι, ρεύτηκα. Τα βρώμικα του “Μήτσου”, με είχαν θερίσει. Αφού τεντώθηκα καλά, σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το ψυγείο. Πήρα μια σόδα και κάθισα σε μια καρέκλα, άναψα την τηλεόραση για να συνοδεύσω το αφέψημα μου.
Tρεις και μισή, τα ξημερώματα, μόνο τελειωμένα προγράμματα και τσοντοαγγελίες έκαναν την εμφάνιση τους στην οθόνη μου. Λες και μια μαγική δύναμη με οδήγησε, πάτησα το “On” στο DVD player. Χωρίς να το ξέρω εκείνη τη στιγμή, είχα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας.
Η ταινία δεν ξεκίνησε από την αρχή και έκανα αρκετή ώρα για να καταλάβω τι ακριβώς ήταν αυτό που έβλεπα. Θες η ώρα, θες ο ρόλος του J.Bourne που υποδυόμουν στον ύπνο μου, με έκαναν λίγο αργόστροφο εκείνη τη στιγμή. Υποτίθεται ότι ήταν ταινία με βρικόλακες. Ταινία με βρικόλακες χωρίς αίμα, βρικόλακες emo και metrosexual που είχαν ακατάπαυστη όρεξη για κουβεντούλα για τη ματαιότητα της ύπαρξης τους. Βρικόλακες που λαμπιρίζουν τη μέρα λες τους είχες αλείψει με baby oil. Α, ξέχασα, υπήρχαν και λυκάνθρωποι που κινούνταν στα ίδια περίπου επίπεδα κακογουστιάς και μιζέριας. Ναι, καλά καταλάβατε. Εκείνη τη στιγμή που προσπαθούσα να χωνέψω τις γάτες με πίτα που είχα καταβροχθίσει, έμπαινα για πρώτη φορά στον κόσμο του Twilight.
Λατρεύω τη θεματολογία βαμπίρ και δεν έχω πρόβλημα με τις teen movies. Αλλά ρε γαμώ την αγία πατάτα, που λένε και στο χωρίο μου, το Twilight ένωσε αυτά τα δυο με τον πιο φθηνό τρόπο. Ο μύθος του βρικόλακα, βρήκε θέση στη παγκόσμια λογοτεχνία μέσα από ένα ρομάντζο, ένα πραγματικά σκοτεινό, αιματοβαμμένο, ρομάντζο που είναι ο Κόμης Δράκουλας.
Είναι τουλάχιστον ιεροσυλία να παίρνεις αυτό το αριστούργημα και να τον ξεφτιλίζεις τόσο άγρια. Ακόμα και σαν ταινίες αν τα συγκρίνεις δεν υπάρχει επαφή. Δυστυχώς δεν είναι μόνο το Twilight που μας κάνει, εμάς τους φίλους του Gore romance, να ξερνάμε ψόφιες σόλες.
Το κακό έχει ξεκινήσει, για την γενιά μου, από το Innocent Blood του ’92. Μετά ήρθαν τα Blade, Princess Of The Damned, Underworld. Όχι, δεν βάζω τα παραπάνω στην ίδια λίγκα με το Twilight, αλλά δεν αποδίδουν το βρικόλακα όπως του αξίζει. Αν θέλω να δω υπερήρωες, βλέπω Batman.
Το βαμπίρ είναι μια οντότητα που ζει με ανθρώπινο αίμα, δεν μπορεί να είναι φίλος με το φαγητό του. Ούτε εσύ να γίνεις φίλος με κάποιον που θα σε φάει (Ναι ξέρω, τότε δεν θα έπρεπε να έχουμε και πολιτικούς). Να το συνδέσεις με ΜΙΑ γυναικεία παρουσία που μπορεί να κάνει την ψόφια καρδία του να σαλέψει, είναι ρομαντικό. Να τον κάνεις όμως γαμήκουλα και trendy, είναι γραφικό.
Γαμώ το Hollywood και τις παρθένες σεναριογράφους/συγγραφείς που γράφουν αυτές τις μαλακίες.
Α, να μην ξεχάσω. Ποιος είχε αυτή τη φαεινή ιδέα να κάνει remake το Fright Night με πρωταγωνιστή τον δεύτερο πιο κουλό ηθοποιό. Ένα πολύ απλό story, που τιμούσε αφάνταστα τον ρόλο του βρικόλακα, έγινε ένα σκατένιο remake με τον Farell να μας κάνει, τουλάχιστον, να γελάμε. Δεύτερος πιο κουλός είπαμε, ποιος είναι ο πρώτος; Μα, αυτός που είχε τολμήσει να βάλει το όνομα του δίπλα σε αυτούς που ενσάρκωσαν τον Κόμη. Δίπλα στα ονόματα των, Max Schreck, Klaus Kinski, Bella Lugosi, Christopher Lee και Gary Oldman, να σου και ο Gerard Butler. Ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει κάνει και το φάντασμα της όπερας(!!!). Τέλος πάντων Αφού έφυγε και το τελευταίο τρίχωμα τετράποδου από το στομάχι μου, πήγα ξανά προς το κρεβάτι. Ήμουν συγχυσμένος.
Y.Γ.1 Το DVD που βρέθηκε μέσα στη συσκευή ήταν (μάλλον) προϊόν της γυναικείας παρουσίας του σπιτιού. Η έρευνα συνεχίζεται.
Υ.Γ.2 Το Let Me In με έκανε να ελπίζω θα επανέλθουν τα βαμπίρ που προκαλούν τρόμο και όλεθρο και δεν γλύφουν τη ματωμένη από τερηδόνα οδοντόβουρτσα μιας παρθένα.
