To τέλος του True Blood και άλλα τηλεοπτικά βαμπίρ…
[dropcap size=dropcap-big]Ο[/dropcap]πως τονίζω με το παραπάνω meme, το κείμενο που ακολουθεί είναι γεμάτο spoilers από True Blood, Penny Dreadfull και The Strain. Διαβάστε με δική σας ευθύνη καθώς και caprice Παπαδόπουλου (και αυτά δικά σας)… Ξεκινάμε;
Λοιπόν, καιρό ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο. Ή μέρος αυτού τέλος πάντων.
Όταν τελείωσε το Penny Dreadfull, μόλις είχα γυρίσει από την Πάρο και δεν την πάλευα να γράψω κάτι πέρα από το να κάνω αντιγραφή σε ειδήσεις από τα ξένα ειδησιογραφικά site. Επίσης ήθελα να γράψω κάτι για την τελευταία σεζόν του True Blood, που από το 4ο επεισόδιο, δεν βλεπόταν απλά. Καλύτερα που το καθυστέρησα γιατί η συζήτηση θα γίνει πάνω στις δηλώσεις του ιθύνοντα νου της HBO. Και τέλος μας προέκυψε το The Strain, που ομολογώ ότι αγνοούσα την ύπαρξη των βιβλίων, αλλά η σειρά μέχρι τώρα στέκεται σε πολύ καλά πλαίσια. Με μια παρατήρηση όμως…
Πρέπει να είσαι μαλάκας για να σκατώσεις μια ιστορία με βαμπίρ…
Το λέω με κάθε υπευθυνότητα ως νεόκοπος συγγραφέας. Τα βαμπίρ σαν μυθική οντότητα σου δίνει άπειρες δυνατότητες να χτίσεις ενδιαφέρουσες ιστορίες. Άπειρες… Ακόμα και να τα κάνεις Beverly Hills (Twilight, Vampire Diaries). Φυσικά αυτό είναι ξερατό, αλλά λέμε τώρα. Το True Blood, όσο και μελόδραμα επιπέδου Ξανθόπουλου να είχε, με την Sookie Stackhouse σαν άλλη Βουγιουκλάκη (κλάσεις ανώτερη η Αλίκη), να συμφιλιώνεται με τη νεραιδοσύνη της, 5 λεπτά πριν από το οριστικό τέος της σειρά, και λίγα δευτερόλεπτα πριν παλουκώσει τον Bill, είχε gore μέσα.
Είχε βία ρε πούστη μου. Μέχρι και τον τέταρτο κύκλο είχε επικά ξεκοιλιάσματα και μάχες. Είχε και το love story του ύπνου, αλλά έβλεπες κάτι που θα σε ξεσηκώσει λίγο. Και πολλά πηδήματα. Όχι τα χαιδοκώλιάσματα των δυο προηγούμενων asexual παραγωγών (Twilight, Vampire Diaries). Ήταν softcore porn.
Όσο και αν βασίστηκε στο βιβλίο της νοικοκυράς-συγγραφέα, Charlaine Harris, μπορείς να κάνεις πράγματα κύριε Allan Ball. Το αφεντικό της HBO, δήλωσε πως ο Ball δεν μπόρεσε να τους πείσει ότι έχει «κοφτερές» ιδέες για έναν 8ο κύκλο. Μα είναι δυνατόν; Έτσι και αλλιώς, απ’ ότι έχω πληροφορηθεί, τα βιβλία τελειώνουν διαφορετικά. Άρα, είχες της ελευθερία να κάνεις ότι γουστάρεις. Να δώσεις πνοή σε αυτή την πεθαμένη Τόλμη και Γοητεία.
Η σχέση μου με το True Blood ξεκινάει από το 2004, όταν και είχα ζητήσει δώρο από τη μάνα μου λίγο πριν πάω φαντάρος, βιβλία τρόμου. Και μου έφερε το «Νεκρός μέχρι να νυχτώσει» (μαζί με το Καταραμένο Παιχνίδι του Clive Barker). Ναι αυτός ήταν ο original τίτλος, όπου και βασίστηκε ο πρώτος κύκλος του true blood. Στην Ελλάδα το είδαμε στον ΑΝΤ1 το 2009 αν δεν κάνω λάθος και μέχρι τον 3ο κύκλο.
Το κακό με αυτή τη βαμπιρόσειρά, ήταν πως έχτιζε προσμονή, αφού το τελευταίο επεισόδιο του κάθε κύκλου έκρυβε και ένα πολύ σκοτεινό και τρομακτικό μυστικό για τον επόμενο. Τόσο τρομακτικό, που στα μέσα του 3ου επεισοδίου, όταν ερχόταν αυτός ο ρημαδής ο επόμενος κύκλος, εξατμιζόταν σαν κολόνια από πανηγύρι. Και φτου ξανά τα ερωτικά της Sookie σαν στανταράκι.
Έβλεπες τον Bill να μεταμορφώνεται σε Lillith (ή Billith…) και… τίποτα. Έβλεπες ορδές πεινασμένων βρυκολάκων, να αφανίζουν χωρία σαν άλλο Walking Dead και… τίποτα. Όλα γύρω από το μουνί της Sookie.
Κρίμα… Είχε ψωμί η υπόθεση. Ακόμα και με αυτό το τέλος του 70υ, άνετα σου ξεπετάω δυο κύκλους ακόμα Ball. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να σε ξεφωνίζει το αφεντικό σου.
Σκοτεινό, επικό και μπερδεμένο…
Και το όνομα του… Penny Dreadfull. Για αυτό δεν έχω να γράψω και πάρα πολλά. Είχε γράψει την εντύπωσή μου για τα πρώτα δυο επεισόδια ΕΔΩ. Και δεν άλλαξε μέχρι το τέλος. Απλά έχω μερικές ενστάσεις. Εκτός ότι η ιστορία έχει ρημάξει την ιστορία του Δράκουλα, τελικά ποιος είναι ο κακός; Το βαμπίρ ή κάποιον ανώτερο ον; Προφανώς το δεύτερο θα μου πείτε, αλλά… Μια μιλούσαν για τον Αμουν-Ρα, ένα αρχαίο Αιγυπτιακό πνεύμα που ήθελε τα βυζιά της Evaς Green και μια για τον Σατανά, όπου μάλιστα έχει και μια σκηνή που μοιάζει με εξορκιστή. Εκεί που ο Josh Harnett αρχίζει και παραμιλά στο κρεββάτι της Evaς.
Ααααα και κάτι άλλο. Αυτός ο ρόλος του faust-ισκου Dorian Gray, τι σκοπούς εξυπηρετεί; Απλά για να γεμίζουμε λεπτά προβολής, με -και καλά- Gothic αισθησιασμό; Στο τελευταίο επεισόδιο αποκαλύπτεται ότι ο Αμερικάνος (Harnett) είναι λυκάνθρωπος και αυτός είναι ο λόγος ότι έγινε γυρολόγος των πανηγυριών. Να δούμε πως μπορεί να συνεχιστεί η ιστορία, αφού η αντιγραφή μέρους του Δράκουλα που βασίστηκε το πρώτο, στήριξε λίγο την υπόθεση. Αλλά αυτός ψόφησε τώρα…
Σιχαμένα και… σιχαμένα.
Στο True Blood ήταν καυλιάρικα, στο Penny Dreadfull τρομακτικά, αλλά στο The Strain είναι αηδία. Ο λόγος για τα βαμπίρ. Και όχι, αυτός δεν είναι λόγος για αρνητικό πόντο. Ίσα-ίσα… Μοιάζουν και λίγο με ζόμπι αφού είναι τρωτά με μια σφαίρα στην κεφάλα του και όλα κομπλέ. Το The Strain, αν εξαιρέσεις την αργή του αρχή και τα στερεότυπα είναι κομπλέ για την ώρα.
Τι στερεότυπα; Ο εργασιομανής λευκός, η λατίνα βοηθός του που είναι αιώνια ερωτευμένη, ο Μεξικανός badass, η ανατολικοευρωπαϊκή απειλή, λίγο αναφορά στους ναζί και στην εξόντωση των Εβραίων, μεγαλεπήβολα ονόματα. ΟΚ, δεν μας πειράζουν αυτά. Γουστάρουμε…
Το κακό είναι πως στα 9 επεισόδια, έχει μια σκηνή (περίπου) σεξ. Και όταν στο καστ έχεις την Mia Maestro, αυτό είναι απαράδεκτο.
Εξαιρετικός είναι ο Richard Sammel (Thomas Eichorst) και ο David Bradley (Abraham Setrakian) που δίνουν μια υπόσταση της κόντρας τους που κρατάει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αλλά θα σκάσω αν δεν πω για τον… Master. Όπως έγραψα και σε ένα status update μου στο facebook θυμίζει κάτι μάσκες σε πανηγύρια τις απόκριες για να διώξουν τα κακά πνεύματα. Δεν ξέρω αν τα κακά πνεύματα φοβούνται, αλλά εγώ με τέτοια μουτσούνα, έσκασα στα γέλια.
