Σαν αέρας που φυσά (ιδέα ήταν, σαν κλανιά)

Χτες το βράδυ και ενώ έκανα τον απολογισμό μιας μεγάλης και κουραστικής μέρας (ψάρωσες;) μου ήρθε στο μυαλό μια ιδέα. Αφού κάθισα και την ανάλυσα και αφού βρήκα τα υπέρ και τα κατά αποφάσισα να την υλοποιήσω. Αλλά το άφησα για σήμερα γιατί εκείνη την ώρα νύσταζα και δεν σκεφτόμουν καθαρά.

Το θέμα είναι ότι, σοβαρά, δεν θυμάμαι τίποτα σχετικά με αυτήν την ιδέα σήμερα. Και δεν έχουν περάσει ούτε δώδεκα ώρες από το τότε. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι μετά από πολλά κοψίδια είχα τρομερό στομαχόπονο. Αυτό σημάνει ότι ακολουθούσαν και οι ανάλογες παρενέργειες. Κοινώς, ο χώρος που μένω, είχε γίνει κάτι σαν θάλαμος τοξικών αερίων. Όμως αυτό δεν με εμπόδιζε τότε να σκέφτομαι παράλληλα την ιδέα, που πλέον δεν θυμάμαι τώρα.

Σήμερα λοιπόν και ενώ έχω κάνει τις απαραίτητες ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης, πάλι τζίφος. Αλλά, με αφορμή όλα τα παραπάνω, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Ότι oι ιδέες είναι πάνω κάτω σαν τις κλανιές. Ναι είναι, αν κάτσετε και το σκεφτείτε λίγο λογικά. Προσπαθήστε να αποβάλλετε (όχι κυριολεκτικά) το σιχαμερό και βρωμερό στοιχείο της υπόθεσης και θα το δείτε ξεκάθαρα.

Και επειδή είμαι άνθρωπος που πάντα προσπαθεί να τεκμηριώνει τις απόψεις του, ιδού οι σκέψεις μου.

Οι ιδέες που έχουμε κατά καιρούς είναι οι περισσότερες ξαφνικές, όπως και οι κλανιές. Άσε που αν γίνουν πραγματικότητα έχεις ένα αίσθημα ικανοποίησης και αγαλλίασης. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το κλάσιμο. Επίσης μια κλανιά και μια ιδέα πρέπει να προσέξεις πολύ πριν την φέρεις στον έξω κόσμο. Πρέπει να ξέρεις αν σε παίρνει να ακουστεί. Μερικές φορές, ακόμα και οι πιο λαμπρές ιδέες, στα λάθος αυτιά μπορεί να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα. Το ίδιο και οι πορδές μας αν ακουστούν ή μυρίσουν (βεβαία δεν υπάρχουν ποτέ σωστές μύτες γι’αυτό).

Από την άλλη, ποτέ κανένα από τα δύο δεν πρέπει να τα πιέζεις. Στις μεν ιδέες, έχει αποδειχτεί, ότι οι καλύτερες είναι οι αυθόρμητες και αν πιέσουμε κάποιες από αυτές, 99% έχουμε διαφορετικά αποτελέσματα από τα επιθυμητά. Ε, το ίδιο γίνεται και στην άλλη όψη του νομίσματος. Έχετε πιέσει ποτέ μια πορδή να βγει πριν την ώρα της? Και βέβαια. Όλοι το έχουμε κάνει. Άρα όλοι ξέρουμε ότι καταλήγει στο ότι δεν ξέρεις ακριβώς τι βγήκε, και πώς δεν είσαι και 100% σίγουρος για το αν έχεις λερώσει το σώβρακο ή όχι.

Το ίδιο γίνεται και με τους φίλους μας. Σε μια παρέα φίλων(κολλητών) πάντα ξέρεις ποιος έχει πει ή προτείνει  κάτι. Κάπως έτσι λειτουργούμε και με την αναγνώριση της οσμής αερίων των φίλων μας. Κατά κάποιο τρόπο αποκτούν ταυτότητα.

Επιπλέον και τα δύο μπορούν να σου χαρίσουν αυτό το ηλίθιο και συνάμα μουλωχτό γελάκι. Μπορούν όμως να γίνουν και η αιτία για τσακωμούς. Αλλά βέβαια ας μην ξεχάσω ότι και οι δύο μπορούν να λειτουργήσουν και σαν μέσο για να πάρεις  εκδίκηση.

Εν κατακλείδι, τα κοινά που μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι πολλά και πάντα ανάλογα από το πόσο βρομερό μυαλό διαθέτει κανείς. Από εκεί βγήκε και η έκφραση «ιδέα του κώλου»  Τώρα για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου ήρθε ανάγκη να πάω να αεριστώ. Στο μπαλκόνι εννοώ. Και ότι κάτσει…