Μια καθαρά Ιαπωνική Τέχνη

Anime, προέρχεται από την αγγλική λέξη “Animation” ρε κιοφτέδες. το ξέρατε, ε;

Όλοι όταν ήμασταν παιδιά βλέπαμε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση (μερικοί εξακολουθούν ακόμα και βλέπουν), οπότε όταν ακούμε τον όρο «κινούμενα σχέδια» το μυαλό μας πάει σε χαρακτήρες της Disney ή WB. Όχι όμως στην Ιαπωνία.

Όπως όλα τα πράγματα στην γη, έτσι και στον τομέα των κινουμένων σχεδίων, υπήρξε εξέλιξη. Και αυτή ήρθε από την Ιαπωνία. Κατάφεραν και πέρασαν μια νέα τάση, τα “anime”.

Αυτός ο όρος βέβαια δεν είναι ακόμα τόσο γνωστός στην χώρα μας, αλλά όλοι μας έχουμε δει έστω και λίγο. Τα «παιδικά» Dragon Ball, Sailor Moon ακόμα και τα Pokemon σας θυμίζουν τίποτα; Αν όχι είστε ψεύτες ή απλά σας λυπάμαι για την παιδική ηλικία που είχατε. Ε λοιπόν όλα αυτά ήταν “anime”.

Μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των “anime” είναι, πέραν των διαφορετικών τεχνικών στον σχεδιασμό τους, τα μάτια των χαρακτήρων. Είναι αρκετά μεγάλα έτσι ώστε να μπορούν να παρουσιάσουν καλύτερα το κάθε αίσθημα που νιώθει ο εκάστοτε χαρακτήρας (χαρά, πόνο, λύπη κ.α.). Επίσης (όπως κάνει κάθε Ιάπωνας που σέβεται των εαυτό του) έχουν δώσει αρκετή βάση στις λεπτομέρειες με σκοπό να φαίνονται πιο ρεαλιστικά.

Η κύρια διαφορά με τα κινούμενα σχέδια του δυτικού πολιτισμού είναι ότι αυτά παιδικά δεν είναι και τόσο «παιδικά». Απευθύνονται και σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Αίμα, σκοτωμοί, εκρήξεις, περισσότερο αίμα, όπλα, μαγεία, ζόμπι, ακόμα περισσότερο αίμα (moaaaaaaaaaaaaaar bloooooooood). Α και το σημαντικότερο… boobs… (όλα αυτά βέβαια δεν υπήρχαν σε αυτά που προβλήθηκαν στην χώρα μας για ευνόητους λόγους).

Υ.Γ. 1 Για όποιον κακεντρεχή trolla που θα ρωτήσει από πού ξέρω τη Sailor Moon, θα απαντήσω ότι στην Ελληνική τηλεόραση έπαιζε πριν από το Dragon Ball έτσι έβλεπα λίγο από το δικό της τέλος για να μην χάσω λεπτό από αυτό που ακολουθούσε.

Υ.Γ 2 Αν ακόμα μερικοί πιστεύουν ότι τα “anime” είναι για παιδιά, τότε ας πάει να ρίξει μια ματιά στα “hentai” που είναι και αυτά ένα είδος “anime”.