Να γιατί οι Iron Maiden θα κάνουν sold out μέχρι τα 100 τους

Και ίσως και παραπάνω, ζωή να έχουν. Θα ξεκινήσω αυτό το κείμενο -που δεν είναι ένα ακόμα review της συναυλίας των Iron Maiden στις 20 Ιουλίου 2018 στην Μαλακάσα, αλλά διαπίστωση τόσο φανερή, που και οι τυφλοί θα την δουν- λέγοντας ότι ποτέ, ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ IRON MAIDEN.

Όπου Iron Maiden, αν δεν είσαι φίλος, βάλε το πάθος και την καύλα σου και συνέχισε να διαβάζεις ή όχι. Δεν με νοιάζει. Γιατί εγώ που γράφω και το παίζω ξερόλας, το 2011 σνόμπαρα φίλο που μου έδινε σε μισή τιμή ένα εισιτήριο που του είχε ξεμείνει για να μην πάει μόνος του, αλλά ένιωθα χορτασμένος από τις συναυλίες του 2007 και του 2008, συν το Sonisphere, τους AC/DC και δε συμμαζεύεται και αρνήθηκα. Πραγματικά πίστευα πως την επόμενη χρονιά, ή το 2013 ρε παιδί μου, θα ήταν και πάλι εδώ.

Και αυτό θα γινόταν αν δεν είχε την περιπέτεια ο Bruce με την υγεία του. Αλλά με την μοίρα, δεν μπορείς να τα βάλεις μάλλον. Έτσι, ενώ φέτος είχα εισιτήριο από νωρίς, ήταν η σειρά μου να προσπαθήσω (και να τα καταφέρω, ήταν εύκολο) να το ξεφορτωθώ λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, που μάλιστα δεν κράτησαν και πάνω από δύο ώρες (αλλά ήταν την ώρα της συναυλίας σχεδόν). Και έτσι, σας φθονώ ρε ρεμάλια που με έχετε πρήξει (με την καλή έννοια) από τα μεσάνυχτα της Παρασκευής για το πόσο καλοί ήταν οι θεοί του metal.

Φυσικά και ήταν. Πώς θα μπορούσε να γίνει το αντίθετο; Η μόνη φορά που θυμάμαι, να είναι μέτριοι σε συνέχεια, ήταν οι 3-4 συναυλίες που παρακολούθησα back to back το καλοκαίρι του 2014 με livestream, όπου ο Dickinson έδειχνε ότι κάτι δεν πάει καλά, χωρίς να ξέρουμε ακόμα (και νομίζω και ο ίδιος δεν το ήξερε) πως ήταν το χειρότερο σενάριο.

Τέλος καλό, όλα καλά όμως από τότε. Οι Iron Maiden ήρθαν και σάρωσαν, όπως λένε όλοι, στην καλύτερη συναυλία τους μέχρι τώρα. Πολλοί λένε πως ήταν ισάξια αυτής της θρυλικής του 1988 στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Παρά τη δόση υπερβολής που σε διακατέχει πάντα η παρακολούθηση ενός τέτοιου event, δεν έχω λόγο να μην τα πιστέψω όλα αυτά, αφού εκτός το 2007 και το 2008, έχω δει τους Maiden και το 2000 στον Άγιο Κοσμά και το 1999 στο Περιστέρι. Ποτέ δεν ένιωσα ότι με κορόιδεψαν• ότι κράτησαν δυνάμεις• ότι δεν έπαιξαν στο μέγιστο που μπορούσαν εκείνη τη βραδιά.

Ποτέ δεν έφυγα από συναυλία τους, χωρίς να νιώθω, το λιγότερο, ευτυχισμένος.

Και αυτό είναι που τους έχει κάνει να είναι οι βασιλιάδες του metal στις καρδίες μας, παρά τις μόδες και τα γούστα μας που μπορεί και να αλλάζουν.Και υπάρχει λόγος γι’ αυτό.

Ο επιφανής και ταυτόχρονα αφανής ήρωας της μπάντας, ο Captain Harris, έχει δώσει και την τελευταία ρανίδα του ταλέντου και της αφοσίωσης του, γράφοντας τραγούδια που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία της μουσικής. Χωρίς να νιώσει πως η μέταλ έκφραση έχει όρια που να τον περιορίζουν και να θέλει, είτε με το όνομα των Maiden, είτε με κάποιο άλλο, να εκφραστεί πολύ διαφορετικά (οι British Lion είναι διαφορετική ιστορία).

Όχι, δεν το πάω στην προαιώνια κόντρα του true metalhead ή όχι. Είναι άκρως σεβαστή η καλλιτεχνική επιθυμία του να ψάχνεσαι και να θες να εξερευνήσεις μονοπάτια, αλλά είναι και θαυμαστό έργο να το καταφέρνεις με τον τρόπο που το έκανε και το κάνει ο Harris, 40 χρόνια τώρα. Ακόμα και οι πιο μέτριοι δίσκοι των Maiden, έχουν ύμνους από τα χεράκια του.

Από την άλλη, η έτερη τσιμεντοκολόνα της μπάντας, ο Bruce Dickinson, που μοίρασε καταθλίψεις το 1993 όταν αποφάσισε να αφήσει τη Σιδηρά Παρθένο, έκανε μερικούς μέτριους δίσκους με κάποιες τραγουδάρες αλλά και 2 διαμάντια άλμπουμ –τα Accident of Birth και Chemical Wedding, που λες, χαλάλι σου ρε κοντέ- και έξι χρόνια μετά, αφού τελείωσε το «στρατιωτικό» του, έδωσε και πάλι το κερασάκι στην τούρτα της νέας εποχής των Maiden. Με στίχους, μουσική αλλά και τη μοναδική φωνάρα του· την πληθωρική του παρουσία.

Όταν τη δεκαετία του ’00 κάποιοι έψαχναν την ταυτότητά τους και έκαναν ντοκιμαντέρ για το πόσο πιεσμένοι είναι και ήταν ανέκδοτο να βάλεις στην ίδια πρόταση κάποιο όνομα κλασικής μπάντας και το: έβγαλαν καλό δίσκο, οι Maiden ξεπετούσαν τα Brave New World (2000), Dance of Death (2003), A Matter of Life and Death (2006), The Final Frontier (2010 – ναι, είναι δισκάρα!) και έχτιζαν ακόμα περισσότερο τον θρύλο τους. Η metal επίθεση των 80s, άντεξε την αντεπίθεση του grudge κινήματος των 90s και τράβηξε διαχωριστικές γραμμές στην δισκογραφική ωριμότητα (που οι συγκεκριμένοι πάντα είχαν, αλλά λέμε τώρα).

Και η πλάκα είναι πως, μετά το υπέρπληρες Brave New World και τίποτα να μην έβγαζαν ξανά, πάλι αρένες θα γέμιζαν.

Οι Iron Maiden έχουν καταφέρει να ισορροπήσουν τον επαγγελματισμό, πράγμα απαραίτητο για να ηγείσαι τόσα χρόνια, με την σκληρή δουλειά. Ναι, το κάνουν με πιο στιλ πια. Παίζουν πάντα κρατώντας το χρονόμετρο να μετρά αντίστροφα στα 90 λεπτά, δεν κάνουν εκπλήξεις, δεν ηχογραφούν σε υπόγεια καταγώγια, αλλά σε υπερσύγχρονα studios, αλλά αυτό που φτάνει στα αυτιά μας είναι Maiden και καλοπαιγμένο heavy metal. Τίποτα λιγότερο.

Εξελίχθηκαν σαν συνθέτες (όταν ως 20ρης βγάζεις το Hallowed Be Thy Name, πόσο ακόμα μπορείς να πας προς τα πάνω; Ε, ο Harris βρήκε την απάντηση), εξελίχθηκαν στο marketing, εξελίχθηκαν σαν άνθρωποι. Μας ταξίδεψαν σε τόπους, χρόνους και εποχές με τις ιστορίες τους και παρά τις πωλήσεις των δίσκων τους, που δεν φτάνουν αυτές των Metallica (ο Bruce το έχει πει αυτό) ή τα like στο… facebook (είναι κάτι εκατομμύρια πίσω), γεμίζουν τις ίδιες αρένες με «mainstream» ονόματα, μοιράζουν τα ίδια (αν όχι μεγαλύτερα) συναισθήματα και όνειρα και το κυριότερο, οπλίζουν το χέρι των πιτσιρικάδων που έρχονται σε live επαφή μαζί τους, με κιθάρες, μπάσα, τύμπανα και μικρόφωνα, μπας και βρεθεί κάποιος, να γεμίσει αυτά τα τεράστια παπούτσια, όταν σε 100 χρόνια από τώρα, έρθεί αυτή η ώρα.

Γιατί οι Iron Maiden, θα κάνουν sold out μέχρι τότε. Και αφήστε τους «ψαγμένους» και τους δήθεν, να λένε την αποψάρα τους, σε μια μοναχική γωνία του internet. Και εμείς την αποψάρα μας λέμε, αλλά μείναμε εκτός από μια συναυλία-κόλαση που είχαμε εισιτήριο. Κάπου πρέπει να ξεσπάσουμε.

UP THE FUCKIN’ IRONS!