Loeb, ενας συγχρονος θρυλος

Ένας ακόμα, ομολογουμένως, πολυτάραχος Σεπτέμβριος έφτασε στο τέλος του και ο μήνας που ξεκινάει κάνει ποδαρικό με μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα διοργάνωση. Τουλάχιστον για όλους εμάς, τους λάτρεις της αυτοκίνησης, της ταχύτητας και φυσικά των αγώνων αυτοκινήτων.

Σας μιλώ (ή μάλλον γράφω, {ή πληκτρολογώ;} ακόμα να το συνηθίσω) για το Rally de France – Alsace, στα πλαίσια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι (WRC) που θα διεξαχθεί από τις 3 έως τις 6 Οκτωβρίου, στους δρόμους της Αλσατίας, στα σύνορα Γαλλίας – Γερμανίας. Όλοι οι αγώνες του WRC έχουν το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον, αλλά βρίσκομαι στη θέση του αρθρογράφου για τον συγκεκριμένο αγώνα για έναν παραπάνω λόγο.

Η επιστροφή στις πιστές του WRC, ενός σύγχρονου οδηγού-θρύλου που ακούει στο όνομα Sebastien Loeb. Μια επιστροφή που δυστυχώς την κάνει για να κλείσει οριστικά την παραμυθένια πορεία του παίρνοντας την τελευταία καρό σημαία.

Ο Γάλλος οδηγός γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1974 στην κοινότητα Haguenau της Αλσατίας. Στα παιδικά του χρόνια τίποτα δεν μαρτυρούσε την μεγάλη καριέρα που θα ακλουθούσε, μιας και αρχικά ήταν αθλητής της επίγειας και ενόργανης γυμναστικής όπου είχε και εκεί τις επιτυχίες του. Αναδέχθηκε 4 φορές πρωταθλητής Αλσατίας και κατέκτησε την πέμπτη θέση στο Γαλλικό πρωτάθλημα.

Τέλειωσε το σχολειό το 1992 και δυο χρόνια μετά ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα για να γίνει ηλεκτρολόγος μηχανικός. Παράλληλα με τις σπουδές του, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1994, άρχισε να δουλεύει σαν εκπαιδευόμενος ηλεκτρολόγος στην εταιρία Socalec όπου σύντομα ξεχώρισε από τους υπόλοιπους.

Όχι μόνο επειδή ήταν ο μεγαλύτερος ηλικιακά εκπαιδευόμενος, αλλά επειδή συνήθιζε να είναι ασυνεπής, ενώ παράλληλα, ο ριψοκίνδυνος και απρόσεκτος τρόπος οδήγησης του, τον έκανε αγαπητό στο… αφεντικό του. Όπου και ο ίδιος ήταν λάτρης της ταχύτητας και κάτοχος μιας Ferrari Testarossa 512 T.

Στην ηλικία των 21 ετών, το σωτήριο έτος 1995 ο Seb αποφασίζει να παραιτηθεί από την δουλεία του και επιτέλους (για του λάτρης της ασφάλτου), να ασχοληθεί επαγγελματικά με τους αγώνες αυτοκινήτων, με τη γνωστή συνέχεια…

Το 1998 άρχισε να παίρνει μέρος στο γαλλικά Citroen Saxo trophy και στο τέλος της σεζόν του 1999 κέρδισε τον πρώτο του τίτλο. Από εκεί τον εντόπισε ο Guy Fraquelin, τότε πρόεδρος της Citroen Sports team, και το 2001 τον προώθησε να συμμετάσχει στο Junior World Rally Championsip.

Ο Loeb κατέκτησε το πρωτάθλημα και σημείωσε και το πρώτο του ρεκόρ, καθότι κατάφερε να κερδίσει τα 5 από τα 6 ράλι της σεζόν. Το ένα και μοναδικό που δεν κέρδισε, στο San Remo, ήταν αυτό που δεν συμμετείχε. Τον είχε επιλέξει η Citroen σαν οδηγό της για το WRC, και οδήγησε για λογαριασμό της για πρώτη φορά ένα Citroen Xoara WRC, κατορθώνοντας να βγει και δεύτερος, κυνηγώντας μέχρι και το τέλος του αγώνα τον σπεσιαλίστα Gilles Panizzi.

Την περίοδο 2002-2003, ο Sebastien Loeb ήταν επισήμως, οδηγός της Citroen για το WRC. Εκείνη τη σεζόν συμμετείχε μόνο σε 7 αγώνες  γιατί η Cομάδα του, είχε αποφασίσει να επενδύσει περισσότερο στις δόκιμες.

Η πρώτη του ολοκληρωμένη σεζόν, ήταν η αμέσως επομένη στην όποια έχασε τον τίτλο για μόλις ένα βαθμό από τον Peter Solberg. Κάπως έτσι φτάνουμε στο 2004, όπου ο Seb, οδηγώντας πάντα για τη Citroen, κατακτά τον πρώτο του τίτλο στο WRC και αρχίζει να γραφεί ιστορία σημειώνοντας το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο.

Ούτε ένα, ούτε δυο αλλά εννέα (9!) συνεχόμενα πρωταθλήματα στο WRC, περισσότερες νίκες, περισσότεροι βαθμοί, περισσότερα podiums είναι μερικά μόνο από τα ρεκόρ που κατέχει και δεν συμμαζεύεται σου λέω. Το τελευταίο του κατόρθωμα είναι η ευρεία νίκη, στην ανάβαση Pikes Peak στις 30 Ιουνίου 2013, σημειώνοντας τον ασύλληπτο χρόνο 8′.13″.

Θα σταματήσω όμως άδω γιατί αν αρχίσω να τα γράφω όλα δεν ξέρω τι θα ζήσετε πρώτα. Την ανάγνωση αυτού του άρθρου ή το Πάσχα (;)!

Και έρχεσαι τώρα εσύ αγαπητέ αναγνώστη και με ρωτάς : “Είναι ο Sebastien Loeb ο all-time αγαπημένος σου οδηγος;”. Εχμ… Όχι!

Ναι, ναι σωστά διαβάζεις, όχι!

Παραδέχομαι πως είναι ένας από τους καλυτέρους που έχουν περάσει από το χώρο. Παραδέχομαι επίσης ότι ερχόμενος στο wrc, έθεσε δικούς του κανόνες για το τι σημαίνει γρήγορη οδήγηση, καταφέρνοντας να “τιθασεύει” τα αυτοκίνητα του, σε όλες τις επιφάνειες οδοστρώματος συγκροτημένα, σταθερά και με απολυτή ακρίβεια -πολλοί ισχυρίζονταν ότι οδηγούσε στο χώμα με γραμμές φόρμουλας -1. Φυσικά με το γκάζι πάντα κολλημένο στο πάτωμα.

Αν έτρεχες στο WRC, για να περάσεις και να κερδίσεις τον Loeb έπρεπε να οδηγήσεις ακριβώς όπως ο Loeb.

Αλλά πως να εξηγήσω το “όχι” μου για να γίνει πιο κατανοητό πριν με πείτε τελείως αποτρελαμένο;

Ας πούμε, εγώ είμαι πιο ρομαντικός. Μου λείπουν πράγματα του παρελθόντος. Ωραία και καλά όλα τα χαρίσματα του Seb, αλλά νομίζω θα προτιμούσα να περιμένω στην έξοδο κάποιας στροφής σε κάποια ειδική διαδρομή του Ακρόπολις και να δω τον αείμνηστο Colin McRae να βγαίνει με το μοναδικό του θεαματικό τρόπο και τον κόσμο να παραληρεί από τα περάσματα του.

Τον Carlos Sainz να παραδίδει μαθήματα εξοικονόμησης μέτρων στη στροφή, ή τους Makkinen, Burns, Delecour Gronholm και ένα σωρό άλλους να κονταροχτυπιούνται μέχρι την τελευταία διαδρομή για τη νίκη.

Μελαγχολώ καθώς τα θυμάμαι όλα αυτά αλλά σίγουρα, θα μελαγχολήσω και κατά την έναρξη της επόμενης σεζόν του WRC, που θα είναι η πρώτη στην μετά Loeb εποχή.