40 μέρες χωρίς Candy Crash
Τι περιπέτεια και αυτή. Τι αγωνίες, τι εκνευρισμός. Και ποιός ο σκοπός; Να βλέπεις πολύχρωμα γλυκάκια να κάνουν κωλοτούμπες μπροστά σου και να σου ανοίγουν την όρεξη (τουλάχιστον εμένα). Θα μου πεις, το μόνο κακό της υπόθεση ήταν ότι το στομάχι έκανε της ίδιες κωλοτούμπες όπως με ένα συνδυασμό της σοκολατένια μπαλίτσας με αυτό το γλυκάκι που στο περιτύλιγμα;
Όχι φίλοι μου. Μπορεί να είμαστε “καμένοι”, αλλά συνάμα επιθυμούμε να είμαστε και παραγωγικοί. Στις δουλειές μας (που σαν εξαίρεση στον ελληνικό κανόνα, αγαπάμε), στα χόμπι μας και στις κοινωνικές μας διασυνδέσεις (beer, chips and rock n PRO).
Και αυτή η εφεύρεση του σατανά (το candy crush), μας κρατούσε μακριά από ό,τι αγαπούσαμε. Καταρχάς ήταν ύπουλο. Π.χ. Σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά, αντί να σηκώθείς και να κάνεις μια βόλτα να ξεπιαστείς, παίζεις Candy Crush. Εκεί που ψαχουλεύεις τα site μπας και βρεις καμιά πραγματική είδηση (όχι κώλους, προφητείες και νέα μέτρα) κατέληγες να παίζεις Candy Crush. Προσπαθούσες να γράψεις ένα κείμενο και αν αυτό απαιτούσε ένα search στο διαδίκτυο για ανεύρεση περαιτέρω πληροφοριών, χα! Κατέληγες να παίζεις Candy Crush. Για να μην πω όταν όντως ήσουν στο fb, λίγο πριν να κοιμηθείς και ήθελες να χαζολογήσεις λίγο και σε έπαιρναν τα ξημερώματα με το διαβολοπαίχνιδο.
Ένιωθα τη ζωή να γλιστρά μέσα από τα χέρια μου. Πάθαινα κατάθλιψη όταν κολλούσα για καμιά βδομάδα στην ίδια πίστα και έβλεπα μια φίλη μου (ονόματα δεν λέμε) να περνάει τις πίστες με την ίδια ταχύτητα που περνάει τα μαγαζιά του The Mall και να χτυπάει High Scores. Κάπου εκεί πρέπει να πάρεις την απόφαση. Εκεί ξεχωρίζουν οι τίμιοι “καμένοι”, από αυτούς που είναι καρβουνιασμένοι και δεν υπάρχει επιστροφή.
Είπα ΤΕΛΟΣ! Το βροντοφώναξα στο μπαλκόνι μου, την 27η Σεπτεμβρίου του 2013 με κίνδυνο να γίνω το σημείο αναφοράς της παραφροσύνης γοα την πολυκατοικία μου. Αλλά δεν με ένοιαζε.
Χρειάστηκα 3 δευτερόλεπτα για να σκεφτώ το μήνυμα της εφαρμόγης που με αγωνία προσπαθούσε να με μεταπείσει. “Αν καταργήσετε την εφαρμογή θα χαθούν όλα τα ρεκορ σας”.
ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!! Ξαναματαείπα και όλα ήταν παρελθόν. Το μόνο που λυπήθηκα ήταν ο χαμένος μου χρόνος που είχε σπαταληθεί σε virtual ζαχαρωτά.
Κάθε απεξάρτηση όμως χρήζει και μιας αποθεραπείας. Χρειαζόμουν κάτι να κάνω στο laptop όταν τα μάτια μου θα με “τρώνε” για κάτι ενδιαφέρον και πολύχρωμο. Και έπρεπε να το βρω αμέσως!
Και εγένετο το Class Of Geeks (Σημ: Μας αποχαιρέτησε και αυτό στις 30/11/2013 για χάρη του School Of Rock)
Έτσι, σαν υποκατάστατο γεννήθηκε τούτο το ταπεινό μπλογκ όπου ποστάρουμε ότι γουστάρουμε γιατί έτσι γουστάρουμε και ως εκ του θαύματος φαίνεται να το γουστάρουν και πολλοί ακόμα.
Η αρχική ιδέα ήταν απλά να υπάρχει ένας χώρο έκφρασης αλλά αναπτύχθηκε και μεγάλωσε!
Μετά τις πρώτες 10 μέρες όπου τα στατιστικά (φυσιολογικά) ήταν σε χαμηλά επίπεδα, ήρθε το πρώτο peek με τη συνέντευξη του Δημήτρη Μαυροειδή. Αργότερα με το θέμα των anime του R-Man και η “έκρηξη” (Divine που λέει και το candy crush όταν γίνεται ένας χαμός) ήρθε με το θέμα του F-Nasty για το Rugby στη Ελλάδα.
Δεν τα πάω καλά με τα στατιστικά γενικώς και ξέρω ότι οι παρακάτω αριθμοί δεν αποτυπώνουν την πάσα αλήθεια (καταμέτρηση με τη συμπλήρωση 39 ημερών στις 5/11), αλλά δεν παύει να είναι εντυπωσιακοί για ένα μπλογκ 40 ημερών.
Αυτό το 558 ήταν μια φορά και δεν ξανάγινε φυσικά, αλλά μας θυμίζει τους θριάμβους μας (F-Nasty).
Σας ευχαριστούμε για την στήριξη στον αγώνα που κάνουμε, να μείνουμε μακριά από το Candy Crush αλλά και να μοιραστούμε το πάθος μας για ότι μιλάει, τραγουδάει, πετάει και γενικώς αναπνέει με τον τρόπο που εμάς μας αρέσει.
Εις το επανιδείν (ποτέ δεν ξεχνώ)
