Από το Bat City στον Stan

[dropcap size=dropcap]Π[/dropcap]ραγματικά εύχομαι να μη ζήσετε ποτέ τέτοια εμπειρία. Ούτε στον εχθρό μου να μην τύχει που λέει και το άσμα. Από το φοβερό πάρτι του School of Rock στο Bat City και τα υπέροχα τραγούδια που έπαιζαν, βρέθηκα την άλλη μέρα σε live του Stan.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Λέω στη κοπελιά μεσοβδόμαδα πως θα πάμε τη Παρασκευή στο Bat City για τα γενέθλια του School of Rock. Μου λέει «εντάξει αφού το θες» και εκεί που πήγα να νιώσω άντρας μου πετάει την ατάκα, «το Σάββατο θα πάμε όμως στο live του Stan». Και πριν βγάλετε βιαστικά συμπεράσματα δεν είναι φαν του εν λόγω, ας τον πούμε, τραγουδιστή. Απλώς έπρεπε να πάει για επαγγελματικές υποχρεώσεις και κουβάλησε και μένα μαζί της.

Αφού ετοιμάστηκα ψυχολογικά όλη μέρα (ή έτσι νόμιζα) ξεκινήσαμε για το Athens Heart όπου έκανε το live. Τα πρώτα καντήλια έπεσαν στην αναζήτηση θέσεως παρκινγκ. Τελικά μετά από αρκετή ώρα βρήκαμε στο υπόγειο παρκινγκ του εμπορικού. Στο ασανσέρ πετυχαίνουμε δύο κορίτσια που δεν ήταν πάνω από 14 με τους γονείς τους. Με το που κλείνουν οι πόρτες ακούγεται μουσική και λέει το ένα κοριτσάκι «ε όχι ξεκίνησε». Λέω και εγώ «αμάν τι πάθαμεεε» και ταυτόχρονα ανταλλάζω βλέμματα με τον πατέρα της. Δεν χρειάστηκε να αρθρώσουμε λέξη, καταλαβαίναμε βαθιά μέσα το πόνο του άλλου.

Τελικά δεν είχε ξεκινήσει ο Stan να τραγουδάει, αλλά είχαν ανοίξει το πρόγραμμα δύο τραγουδίστριες (ξέρετε από φωνή-κορμί κτλ.). Στη προσπάθεια να βρούμε αυτόν που διοργάνωσε το φοβερό αυτό event, περνούσαμε ανάμεσα από τα 12χρονα που φώναζαν σαν ηλίθια και εκεί έφυγαν τα δεύτερα καντήλια. Μετά από λίγο αφού βρίσκουμε και τον διοργανωτή και είχαμε τη τύχη να είναι εκεί που θα έκανε τη μεγάλη του είσοδο ο καλλιτέχνης. Τα τρίτα καντήλια έφυγαν στους σεκιουριτάδες που φώναζαν «πιο κει, κάντε πιο πίσω, μην κλείνετε τον διάδρομο». Ρε γκασμά που την είδες και Liam Neeson, ελέφαντας περνάει από δω, μην μας σπας τις μπάλες. Πάντως ήταν ένας μπάρμπας σεκιουριτάς με άσπρο μαλλί και μουστάκι που θα μπορούσε άνετα να κάνει δίδυμο με τον Liam. Μετά άρχισα να τον φαντάζομαι σε ταινία δράσης και σας λέω ότι θα τα έσπαγε.

Γρήγορα όμως επανήλθα στην πραγματικότητα. Ήταν η ώρα του μεγάλου καλλιτέχνη. Έκανε την είσοδό του και επικράτησε μια τρέλα. Εγώ έκανα λίγο πιο πίσω που δεν είχε πολύ κόσμο και σκέφτηκα πως εδώ είμαι ασφαλής. Μέχρι να φτιάξουν τα όργανα και ότι άλλο έκαναν, κατάφερα να κλείσω τον εγκέφαλο μου, ώστε να μην ματώσουν τα αυτιά μου και δηλητηριαστεί η ψυχή μου. Για τα πρωτα δύο λεπτά έπιασε το κόλπο, μέχρι δηλαδή να τσιρίξουν δύο κοριτσάκια από πίσω και να μου προκαλέσουν ανακοπή. Έχω να τρομάξω έτσι από 5 ετών όταν τα ξαδέρφια μου στην Αμερική με έβαλαν να δω τον εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες. Μια στιγμή στη ζωή μου που ευχαρίστως ξαναζούσα από αυτό που πέρασα.

Το μόνο καλό από την υπόθεση ήταν ότι δεν χρειάστηκε να μείνουμε για πολύ γιατί έπρεπε να πάμε και σε επίσκεψη. Ευτυχώς που ήταν του Αγίου Νικολάου, γιατί αλλιώς δεν νομίζω να γλίτωνα ολόκληρη τη συναυλία.
Και επειδή δεν θέλω να σας αφήσω έτσι δείτε την είσοδο του κοντού, εεε ήθελα να πω του τάπα, εεε του Stan.