Αντίο Νανούφ…

Ο κάθε άνθρωπος θέλει να περνάει συγκεκριμένες ώρες με συγκεκριμένους ανθρώπους σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Από την αρχαιότητα ακόμα και στην εκκλησία του Δήμου , μέχρι και σήμερα. Πάντα κάποιος είχε στέκι και το ένοιωθε σαν σπίτι του. Το δεύτερο σπίτι, αυτό το παρεϊστικο .

Όταν έχεις ένα στέκι για τέσσερα χρόνια είναι πολύ , μα πάρα πολύ, δύσκολο να το αποχωριστείς. Σε πιάνει κάτι μέσα σου και αισθάνεσαι σαν… άστεγος. Όλα τα άλλα μαγαζιά δεν σου κάνουν το «κλικ» που σου έκανε το συγκεκριμένο ώστε να έχει και τον ρόλο του σαν «στέκι».

Είναι διαφορετικό να κανονίσει κάποιος με έναν φίλο του για να πάει σε ένα μέρος για να πιει 1-2 ώρες τον καφέ του. Μιλάμε για στιγμές που δεν έκανες καν τον κόπο να πάρεις τηλέφωνο κανέναν , να πας , να κάτσεις στην μπάρα, να χαιρετήσεις όσους είναι μέσα στο μαγαζί (γιατί τους έχεις μάθει πλέον όλους ονομαστικά) και να περιμένεις τον καφέ σου , χωρίς να παραγγείλεις γιατί πολύ απλά ξέρει η κοπέλα που θα δουλεύει εκεί. Σιγά σιγά θα ερχόταν και η υπόλοιπη παρέα για να δεις κάποιον αγώνα στην τηλεόραση ή για τα διάφορα παιχνίδια που παίξαμε κατά καιρούς (δηλωτή, UNO, τάβλι, παντομίμα, Trivial, μία νύκτα στο Παλέρμο και φυσικά …. ΤΙΤΣΟΥ).

Πάντα θα έβρισκες κάτι να κάνεις, κάτι θα έβρισκες να πεις με τον άλλο και οι ώρες περνάγανε αβέρτα. Ήσουν σαν το σπίτι σου (γιατί ήταν το δεύτερο «σπίτι» σου). Κάποιος θα καθόταν στον υπολογιστή για να δει πως πάει το στοίχημα που έχει παίξει η να δείξει στον κολλητό του κάτι . Πράγματα τόσα πολλά που δεν μπορείς να τα κάνεις σε οποιαδήποτε καφετέρια. Φυσικά και υπήρχαν στιγμές που δεν την πάλευες άλλο και βαριόσουν αλλά και τ

ώρα που έχει κλείσει (σχεδόν) μία εβδομάδα, δεν έχεις που να πας. Βασικά έχεις αλλά δεν είναι το ίδιο. Τα event ήταν πολλά (κουίζ, μπίνγκο, live, καραόκε και λάτιν βραδιές). Σε μερικά μπορεί να μην άρεσαν σε όλους, αλλά καθόσουν για την παρέα.

Βέβαια είναι τρομερό πράγμα να γνωρίζεις κόσμο που δεν τους ήξερες και να τους θεωρείς σαν να τους ξέρεις χρόνια. Φυσικά υπάρχει και η άλλη παράμετρος η οποία είναι ότι μαζί με το κλείσιμο του μαγαζιού , χαίρεσαι λίγο επειδή δεν θα ξαναδείς ποτέ μπροστά σου κάποιες φάτσες που σου σπάγανε τα νεύρα χωρίς λόγο (έλα σε όλους συμβαίνει δεν είμαι εγώ ο περίεργος).

Ωστόσο η άσχημη εικόνα του στεκιού σου να είναι πλέον κλειστό δεν πρόκειται να αλλάξει. Όπως όταν ο πατέρας μου έδειχνε το δικό του στέκι και είναι πλέον μαγαζί με ποδήλατα.

Σκηνικά, γέλια , κλάματα, νίκες , ήττες όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι και τα ζεις σε έναν χώρο που θες να τα περάσεις. Έτσι ήταν και το μαγαζί που ήμουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια όπου δεν θα υπάρξει ίδιο με αυτό.

Είμαι σίγουρος πως εσύ που διαβάζεις  το κείμενο ότι σου έρχονται στιγμές και εικόνες από το δικό σου στέκι. Όλα αυτά πλέον έμειναν στο χρονοντούλαπο της ζωής σου και όμοιο –ίσως- να μην υπάρξει. Γιατί έτσι ένοιωσα όταν έχασα το δεύτερο σπίτι μου.

Πίνοντας τον τελευταίο καφέ και την τελευταία γουλιά , μου ήρθε το παρακάτω τραγούδι για να αποχαιρετήσω το στέκι μου μια για πάντα…

Αντίο Νανούφ….