Έπιασε πάτο στις ΗΠΑ η Jazz

[dropcap size=dropcap]Έ[/dropcap]να ενδιαφέρον άρθρο από το Jazzline έπεσε στην αντίληψη μου πριν μερικές μέρες και σκέφτηκα να το μοιραστώ, καθώς πρόσφατα είδα και την ταινία Whiplash που στην ουσία έλεγε το ίδιο πράγμα.

Να ξεκαθαρίσω ότι η Jazz μου αρέσει χωρίς να την κατέχω. Δεν είναι το πρώτο είδος στην λίστα με τα αγαπημένα μου, αλλά κατέχει σημαντική θέση. Οπότε σαφώς και με νοιάζει η κατρακύλα της, στην χώρα που την ανέδειξε. Στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με την συνολική μέτρηση της Nielsen για το 2014, οι πωλήσεις της Jazz έπεσαν κατά 0.3%, από το 2.3% που είχαν το 2013 και το 2.8 που είχαν το 2011. Σε ακριβή αριθμό; 5.2 εκ άλμπουμ σε όλες τις φόρμες, όλοι οι Jazz καλλιτέχνες μαζί.

Σε αντίθεση με την Rock/Metal ας πούμε που κατέχει το 30% της αγοράς και φυσικά δεν μας στεναχωρεί καθόλου ή την καθολική επικράτηση των… δικών τους μπουζουκιών, όπως είναι η Country (μόνο που είναι καλύτεροι από τον Παντελίδη).

Το άρθρο αναλύει πως ίσως οι σύγχρονες τεχνολογίες και η καθυστερημένη ενσωμάτωση στη χρήση αυτών από τους Jazz καλλιτέχνες (καθότι νοσταλγοί του παλιού), τους άφησε πίσω στον ανταγωνισμό.

Κάποιοι αναφέρουν το επίπεδο της Jazz σήμερα. Σίγουρα μπαίνουμε σε μονοπάτια εδώ που είναι δύσκολα να εξηγηθούν σε μια παράγραφο, αλλά από τεχνικής καθαρά πλευράς, υπάρχουν μουσικάρες. Το πρόβλημα είναι στις συνθέσεις. Η Jazz όταν «εφευρέθηκε», έφερε το καινούργιο. Το πειραματικό, το φρέσκο… Σήμερα, δείχνει σαν ένα ξεπερασμένο είδος μουσικής που εκτός από «ταχυδακτυλουργούς», δεν έχει να προσφέρει κάτι άλλο.

Ανεξάρτητα από το είδος που ακούει ο καθένα, πάντα έχει ενδιαφέρον να κοιτά τις τάσεις σε μια τόσο μεγάλη και ισχυρή αγορά όπως οι ΗΠΑ. Η μουσική για τους μουσικόφιλους είναι μία, αλλά για τις εταιρίες και τα δισκάδικα έχει υποκατηγορίες. Κοιτώντας τα νούμερα, σίγουρα και μας νοιάζει το τι θα μας προσφερθεί στο πιάτο προς άκουσμα τα επόμενα χρόνια. Κάπως έτσι βρίσκουν «χαραμάδες» και ξεπετιούνται κάτι Nickelback.