Γιατί μας βασανίζουν τόσο πολύ οι Metallica;

[dropcap size=dropcap]Σ[/dropcap]το School Of Rock έχουμε «επικρίνει» άπειρες φορές τους Metallica για ό,τι κάνουν και αυτά που δεν κάνουν. Και θα πείτε δικαιολογημένα: «Ποιοι στο διάολο είστε να κρίνετε τους Metallica» και θα σας απαντήσουμε: «Μερικοί από τους Die Hard οπαδούς τους».

Γιατί η αγάπη (γυναίκα, μπάντα, ταινία) δεν είναι μονάχα λουλούδια και γέλια, είναι (κυρίως) οι δύσκολες στιγμές.

Διαβάζοντας πως ο Hetfield στα περιθώρια της συναυλίας πριν το Super Bowl δήλωσε πως να μην περιμένουμε και πολλά μέσα στο 2016 -για το νέο άλμπουμ-, με έριξε προσωπικά σε σκέψεις. Ένας δίσκος που οι ίδιοι μας teas-άρουν και κάνουν συνεχώς ανούσια updates από το 2012. Και όχι μόνο. Το Metalsucks αναφέρει πως πίσω από τη δήλωση αυτή, δεν είναι το χρονικό της υπόθεσης αλλά και οι προσδοκίες. Να κρατάμε μικρό καλάθι, αφού και η μπάντα δείχνει να ζορίζεται με αυτό.

Ποια καλύτερη στιγμή λοιπόν μετά από αυτά τα λόγια, να βάλω να δω (ξανά) το Some Kind of Monster. Το ντοκιμαντέρ τους από το 2003, στα παρασκήνια της παραγωγής του St Anger.

Ένας δίσκος που κόστισε 10 εκατομμύρια δολάρια, κάτι που δεν δικαιολογείται από τον ήχο του αλλά και το μέτριο επίπεδο των συνθέσεων (δεν άρεσε στον ίδιο τους τον manager) που τράβηξαν 18 μήνες και βάλε να ολοκληρωθούν, ενώ μπορείς να το δικαιολογήσεις μετά πήγαινε έλα τους από στούντιο σε στούντιο και το πόσο τράβηξε η ιστορία.

Έκανα focus στον Dave Mustaine που εμφανίζεται να μιλάει με τον Ulrich, για τον λόγο ότι πριν ένα χρόνο και κάτι, οι Megadeth έμοιαζαν να βαράνε διάλυση με την αποχώρηση των μελών του, ενώ 14 μήνες μετά δείχνουν έτοιμοι για χρυσές δουλειές. Το Dystopia δεν ξέρω αν σε 10 ή 20 χρόνια θα θεωρείται κλασικός δίσκος όπως το Rust In Peace, αλλά σίγουρα θα ακούγεται ένας solid heavy δίσκος που δεν σου προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα. Είναι καλός, τέλος. Το πόσο καλός, ο καθένας με τα γούστα του.

Και μην ξεχνάτε πόσα σκατά έφαγε ο Mustaine και πόσους χάλια δίσκους έβγαλε. Παρόλα αυτά τα ξεπέρασε όλα.

Πως στο διάολο οι Metallica δεν μπορούν να συγκεντρωθούν να κάνουν κάτι τέτοιο; Σίγουρα είναι διαφορετικά μεγέθη με τους Megadeth όπου κάνει κουμάντο ένας και δεν έχει τους μανατζαρέους να του αποσπάνε την προσοχή, αλλά διάολε, μετά το Load που για μένα ήταν δισκάρα και προκάλεσε δυσφορία για λάθος λόγους (ύφος μουσικής, μαλλιά κλπ), έχουν περάσει 20 χρόνια και 4 δίσκοι (μαζί με το Lulu) και όλοι σου αφήνουν μια αρνητική αίσθηση. Ένα Underachiving. Μια αγγαρεία.

Λες και δεν το θέλουν πια.

Βλέποντας το ντοκιμαντέρ, παρατηρείς πόσο βασανίστηκαν για να βγάλουν κάτι τόσο… περίεργο. Φέρονταν σαν κακομαθημένοι εκατομμυριούχοι που δεν μπορούσαν να τα βρουν με τους εγωισμούς τους. Ξέσπασαν τη θύελλα του Napster, ο Hetfield δεν μπορούσε να διαχειριστεί την οικογενειά του. Πολύ rock n’ roll καταστάσεις…

Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν ο Cliff Burton ήταν εκεί μαζί τους; Από τα 80’s των είχαν χαρακτηρίσει ως τον πάτερ φαμίλια της μπάντας. Ήταν η φωνή της λογικής, αυτός που τους ένωνε. Πέρα το καθαρά μουσικό κομμάτι του. Μήπως η πολύ δημοκρατία τους χαλάει; Αυτός ο «ανταγωνισμός» του Lars με τον James;  Αυτό παραλίγο να σκοτώσει τους Iron Maiden μέχρι που ο Bruce παραδέχτηκε -μέσα του- πως τυπικά, είναι το #2 στη μπάντα (όχι στις καρδιές των οπαδών) και όλα έστρωσαν. 

Όπως λέει και Hetfield, μόλις που είχε βγει από τη 10μηνη θεραπεία του για τον αλκοολισμό, ένιωθε την υποχρέωση Metallica σαν ένα τέρας που του ρουφούσε το είναι του.

Some Kind of Monster…

Μένουμε με την ελπίδα ότι θα είναι σύντομα η στιγμή που θα βγει ο δίσκος και πως μπορεί να μας κάνει να ερωτευθούμε και πάλι αυτή τη μπάντα.