Ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε για μια από τις πιο γνωστές και αγαπημένες μπάντες που εκπροσωπούν την ορχηστρική και εναλλακτική metal με τόσο άξιο τρόπο και μετρά 20 χρόνια παρουσίας στο χώρο, φυσικά πρόκειται για τους ονειρικούς Nightwish.
Γράφει η Μαρία Ουρεϊλιδου
Τους Φινλανδούς τους γνωρίσαμε αρχικά με την Tarja Turunen, τη γυναίκα που τους στιγμάτισε κατά την επταετία 1997-2004, τα πιο παραγωγικά τους χρόνια στη δισκογραφία. Έπειτα μας σύστησαν έναν όμορφο, πιο σκοτεινά παραμυθένιο και μελωδικό ήχο με την παρουσία της γλυκιάς και παραμυθένιας φωνής της Αnette Olzon 2007-2011, για να μας παρασύρουν σε έντονους και πιο σκληρούς ήχους υπό την υπάρχουσα Φιλανδική παραδοσιακή μουσική που τους συντρόφευε ούτως ή άλλως
Το 2015 λοιπόν καταλήγουν με την ταλαντούχα Floor Jansen να τους ακολουθεί με την μεγάλων δυνατοτήτων φωνή της. Δεν θα ήθελα πραγματικά ως αληθινή φαν τους να αναλωθώ με το κείμενο δίνοντας σημασία σε όσα ακούστηκαν κατά καιρούς για τις εναλλαγές τραγουδιστριών και την στροφή του ήχου τους κατά κάποιους, δεν θα ήταν καν δίκαιο εκ μέρους μου.
Ας αφήσουμε τη μουσική τους να μιλήσει, γιατί μόνο εκείνη θα δείξει την αλήθεια και θα μας κάνει να ανατριχιάσουμε με την ιδιοφυΐα του Τuomas Holopainen, που ξέρει τη μαγική συνταγή να ενώνει την αγάπη του για τα έπη φαντασίας, τις ταινίες γοτθικής ατμόσφαιρας, αλλά και τον κόσμο των θρύλων και των παραμυθιών με τους πιο μαγικούς ήχους που μας ταξιδεύουν σε κόσμους, όχι τόσο απρόσιτους όσο φανταζόμασταν. Ακούγοντας τις συνθέσεις του, όλοι γινόμαστε για λίγο μυθικά πλάσματα και μετακινούμαστε σε μια διαφορετική εποχή, όπου η γαλήνη κυβερνά με τη δύναμη της μουσικής.
Ας ξεκινήσουμε να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στα πρώτα χρόνια της μουσικής τους παρουσίας.
To 1997 έχουμε το πρώτο δυναμικό άλμπουμ που θα μας τους συστήσει και θα τους βάλει για τα καλά στο παιχνίδι. Αngels Fall First και μόνο για πτώση δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε σε ένα εξαιρετικό δείγμα του στιλ τους. Τα τραγούδια Astral Romance, Elvenpath, Know Why The Nightingale Sings και Tutankhamon θα μας κάνουν να τους προσέξουμε όπως και οι οπερατικές δυνατότητες της υπερταλαντούχας Tarja που θα τους βοηθήσει να γράψουν ιστορία, το μόνο ίσως μειονέκτημα του album είναι ότι σε μερικά σημεία ο ήχος δεν είναι πολύ καθαρός λόγω παραγωγής.
Το 1998 η συνέχεια είναι η αναμενόμενη, καθώς το album Οceanborn θα αφήσει τη δική του εποχή στην συμφωνική μέταλ. Passion and the Opera (ανατρίχιασμα), Sacrament of Wilderness, Stargazers, Swanheart, Walking in the Air· είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που μας δημιουργούν, που θα μας κάνουν να τους λατρέψουμε.
Το 2000 με το Wishmaster μας στέλνουν κυριολεκτικά στα ουράνια, η πορεία τους είναι όλο και πιο ανοδική Bare Grace Misery, She Is My Sin, The Kinslayer, Wishmaster, Deep Silent Complete θα μας πωρώσουν ξανά και ξανά σε έναν παρανοϊκό βαθμό.
Το 2002 θα εξακολουθήσουν να μας εντυπωσιάζουν με το Century Child, έναν από τους καλύτερους δίσκους τους, τι να πρωτοπούμε εδώ; Bless the child, End of all Hope, Beauty of the Beast, Dead to the World, Everdream (τα μισά views στο youtube είναι δικά μου), The Phantom of the Opera, Feel for you· έχουν μια κλασική διάσταση πλέον.
Το 2004 είναι το τέλος μιας εποχής, όπως ονομάστηκε και η τελευταία τους περιοδεία, με την αρχική τους σύσταση το τελευταίο άλμπουμ, Once, με την Tarja είναι ένα τέλειο αποχαιρετιστήριο δώρο τους σε εμάς με θρυλικά κομμάτια πλέον. Dark Chest of Wonders, Nemo, Ghost Love Score, Planet Hell, The Siren, Wish I had an Angel είναι τα κομμάτια που μας αιχμαλωτίζουν στο χρόνο.
Το 2007, με την Anette πλέον επιφυλάσσουν μια ευχάριστη έκπληξη προς όλους τους επικριτές τους, καθώς επανέρχονται με ένα δίσκο δυναμίτη. Το Dark Passion Play· σαφώς διαφοροποιημένου ήχου αλλά με κοινά στοιχεία που τους κάνουν ιδιαίτερους στο άκουσμα. Η μπαλάντα For The Heart I Once Had, το Amaranth, Bye Bye Beautiful (λέγεται ότι γράφτηκε για την Τarja και αν ακούσουμε τους στίχους δεν είναι δύσκολο να το πιστέψουμε-πολύ πικρία), το instrumental Last of the Wilds και το ταξιδιάρικο Islander.
Το 2011 έρχεται το πολλά υποσχόμενο θεματικό Imaginaerum· εδώ ο Tuomas βάζει πολύ μαεστρία σε ένα άλμπουμ που επαινείται, θυμίζει soundtrack ταινίας και αφηγείται τις αναμνήσεις ενός παλιού συνθέτη λίγο πριν πεθάνει… Τα κομμάτια Ι want my Tears Back, Imaginaerum, Last Ride of The Day, Scaretale και το υπέροχο storytime μας αποδεικνύουν ότι υπάρχει συνέχεια και εξέλιξη και διάθεση για πειραματισμό και όλη η καλή διάθεση για να φτιάξουν ένα ακόμα αξιόλογο άλμπουμ.
Το 2015 μας παρουσίασαν το Endless Forms Most Beautiful μια άξια συνέχεια με τη Floor αυτή τη φορά, (πρώην frontwoman στους After Forever αξίζει να την αναζητήσετε και εκεί) ταιριαστή επιλογή τραγουδίστριας που θα τους δικαιώσει σε ένα άλμπουμ που δεν είναι κάτι το καινούργιο, αλλά ακούγεται με τεράστια ευχαρίστηση όπως κάθε άλμπουμ τους εξάλλου. Τα κομμάτια Alpenglow, Yours is an Empty Hope, Edema Ruh, Elan, Shudder Before the Beautiful είναι κάποια από τα τραγούδια που θα ξεχωρίσουμε περιμένοντας εναγωνίως την επόμενη δουλειά τους.
